Maatstaf. Jaargang 35

[p. 34]

J. Eijkelboom
Gedichten

Archeologie

Het bijna slapend opgerold geraamte
van een klein paard
blijft hier voorlopig nog bewaard
tussen vier planken.
Het veld is verder met de platte schop
zo vlak gemaakt dat op dit kleitapijt
geen lucifer onopgemerkt zou blijven.

Hiervan een foto, zelf al oud.
Door strijklicht scherp als een zeis
heeft de man met het vierkante kastje
dat paard niet alleen, maar ook
zijn eigen bovenlijf in beeld gebracht.
De schaduw van een gleufhoed
reikt tot voorbij de voorste plank.

Mogelijk leeft hij nog,
al zal hij dan geen weet meer hebben
van zijn langdurig voortbestaan
als silhouet.

[p. 35]

Verschijning

's Nachts stond hij bij me.
Zijn huid had de kleur van reuzel.
Zijn jaeger-ondergoed was grijzer.

Hij keek mij aan met zijn bleekblauwe ogen.
Hij kon niet spreken want hij was dood.
Wat hij echter beoogde te zeggen

was dat hij van mij hield
maar dat er iets was voorgevallen
dat hem nog altijd niet beviel.

Ik wist wel wat het was
maar had er geen woorden voor.
Het was iets van destijds

en van nog steeds.
Had ik 't hem kunnen zeggen
dan was het er nooit geweest.

[p. 36]

Vita vapor

In een hotel te Gent
dacht ik langdurig aan de dood.
Was mijn matras te zacht,
de schacht waaraan mijn kamer lag
te eng?

Waarom toch die absurde logica
dat ik na tien jaar tien jaar ouder ben?
De angst om dood te gaan
hoort bij het kind.
En dan, daarna?

Het flakkert op, soms,
als de mijn niet onder mij ontploft
maar onder de soldaat
met wie ik grappen heb gemaakt;
als ik plots

hoor dat een te verre vriend
het leven heeft verzaakt.
Ik schrik en maak mij boos
en heb verdriet en denk dan
toch: ik niet.

Tot het mij nooit meer overvalt,
maar binnensluipt en voor mij staat -
in een hotel, in de Bagattenstraat.

voor Tom Lanoye

[p. 37]

Kennis der natuur

In de volgauto hadden wij af en toe uitzicht
op forsythia's, zich fel afzettend tegen de
doffe ellende van te goed onderhouden huizen.

Bij de aula vroegen wij ons af wat voor boom
daar met papierwitte bloesems op het gazon stond.
We hielden het ten slotte op een soort prunus.

Na de muziek van Bach en de koffie met cake
keerden wij terug naar het sterfhuis. Erachter
was het gras bezaaid met vergeet-mij-nietjes,

zo meenden wij. Een oud-onderwijzeres
wist ons echter te vertellen dat het
maagdenpalm was. Uit een geslepen glas

dronken wij de whisky waaraan de overledene,
een opgewekte proever eens, de voorkeur had gegeven.

[p. 38]

Troost

Op vederlichte voeten
betreedt de hemel nu het aardrijk.

Troost in een dood seizoen
ligt daar de eerste sneeuw.