Maatstaf. Jaargang 35

[p. 44]

Anton Korteweg
Gedichten

Het komt wel goed met je als je als man
de jongen die je bent weet in te slikken.
Notabelen hebben een kring gevormd
en zijn druk doende om me in te blikken.

￭

Een mond of tien bijeen, vergaderd in
één naam rondom een tafel - en maar praten.
Het liefst bestond ik deze uren niet.
's Avonds zeepbellen van mijn zoontje. Ook een Anton.

￭

O regelingen, plannen, schema's, nota's,
'k werk me aan jullie ver van me vandaan.
Hoe zeg ik ooit Novalis na, dat we
waarheen we ook, altijd naar huis toe gaan?

￭

[p. 45]

 

Je kan het best bij de Plantsoenendienst.

 

Kun je ten minste, leunend op een hark,

 

zien dat er dank zij jouw vereelte knuisten

 

af en toe eens gebloeid wordt in je park.

 

 

 

￭

 

 

 

De zonnebloem werd zwart, de schommel rot.

 

Het pindasnoer is leeg, het gras vertrapt.

 

De kamperfoelie is kapot gewaaid.

 

En jij? Jij werd er ook niet mooier op.

 

 

 

￭

 

 

 

Biesheuvel lezen. Binnen handbereik

 

port en sigaren. Naast me het getik

 

van breinaalden. Zwartje en Borre spinnen.

 

Wie er ook ongelukkig is - niet ik.

 

 

 

￭

[p. 46]

Weggaan

Als een auto die lang in de regen gestaan heeft
optrekt en wegrijdt, blijft waar hij stond achter
een plek die zich van de rest van de straat
onderscheidt, even nog, tot hij ook nat is
en niet afzonderlijk meer bestaat.

Dat is wat blijft als je weggaat.

Aankomen

Zoals op weg naar Rotterdam een mammoettanker
zijn motor uitzet op de hoek van Engeland en
door eigen vaart alleen en niet door eigen kracht
na 't stoppen van de oorzaak die hem voortstuwt
tot stilstand komt in de Eerste Petroleumhaven -

moet er dan toch worden aangekomen,
dan zo. Nauwkeurig en weloverwogen.

En dan, op de juiste tijd,
van je zwaarte worden bevrijd.