Maatstaf. Jaargang 35

[p. 23]

H.G. Liebentrau
Moderato

i

Enige matiging dient nu betoond.
Geen woede meer. De woorden overdacht.
De betere gevoelens in het spel.
En zeker weer verbeelding aan de macht. -
Koortsige liefde. (Etterend gezwel.) -
Er trekt een cassazione door de nacht. -
De zwakke spelers worden weggehoond.

ii

Er zat een reiger boven op de kerk.
De mist was bijna weg, en je nam waar
hoe hij leek uit te kijken naar een prooi.
Eventjes later was hij er vandoor.
Ron had geattendeerd. Ik zei nog: mooi
dat ik hem zo kon zien, die vogel daar,
en ging weer als een roofdier aan het werk.

[p. 24]

 

iii

 

 

 

Siciliaanse muzen, gunt ge mij

 

de reiger van Quasimodo, het schuim

 

van Góngora, de staf van Theokriet?

 

Uw zegeningen zijn toch niet beperkt

 

tot dat Trinakria, verdroogd gebied?

 

Ik moet mij schikken in uw kwade luim.

 

De mooie frasen zijn voorgoed voorbij.

 

 

 

iv

 

 

 

Ik vraag nog steeds naar de bekende weg.

 

Er staat een wijzer scheef. Twee averechts

 

is niet het derde blijk van dit patroon.

 

De figuratie komt in het geheim.

 

Ik ben geen godenkind, geen muzenzoon.

 

Het inhaerente sluitstuk maakt zich slechts

 

in overdenking vrij, naar wat ik zeg.

 

 

 

v

 

 

 

Sprak ik van waarheid? Heb ik opgerakeld

 

wat er aan vuur van onze testen rest?

 

Zo werd ik door muziek en taal verblind

 

en ken de directeur niet van de werf.

 

Hij is het die de vaarhoogte verzint.

 

Gebotteld ben ik, en voorgoed geflest;

 

een scheepje dat al aardig is onttakeld.

 

 

[p. 25]

 

vi

 

 

 

Was ik vervlogen? Had ik meegerekend

 

hoezeer het water onze dorsten lest?

 

Vurige tong, het weerwoord is geperst

 

uit druiven van de stokken die gerijpt

 

zijn, dat het sap uit hun kneuzingen berst.

 

De gisting is dit jaar weer allerbest.

 

Op nieuwe oogst wordt driftig ingetekend.

 

 

 

vii

 

 

 

Dit voorlaatst glas wordt op het heil geleegd

 

van Desmond Tutu die nog steeds gelooft.

 

Genade en verzoening om de hoek.

 

Vertel me wat. De wapens liggen klaar.

 

We lezen in het opgeslagen boek

 

dat alle vreugdevuren zijn gedoofd

 

en manichaeisch duister overweegt.

 

 

 

viii

 

 

 

Schriftspooksel zegent mens noch hond noch worm.

 

Is het geschept papier werkelijk waard?

 

Wat staat het ook, z'n snuit bij je gezicht,

 

te bedelen om aandacht en begrip.

 

De beestjes vreten aan een dor gedicht.

 

Maar Nickel ligt te soezen bij de haard

 

en Ger voegt woorden samen in de vorm.

 

 

 

cassatio

 

16 oktober 1984