Maatstaf. Jaargang 34

[p. 77]

Rudolf van Lier
Gedichten

Op weg

Vinkeveen voorbij leek het leven
weer wat dragelijk.
Ik dacht aan ouwe Frangs
en hem die voortleeft
in mijn vriendelijke gedachten,
Breeroo, die kans en uur verloor,
langs de Amsterdamse grachten.
Door een ijzeren hekwerk
in een lange laan van eiken,
zij is mij toen voorgoed ontgaan,
zag ik de bruid, die ik
had moeten trouwen
in een flits van zomer staan,
maar ik reed door.
Ik was weer op weg
naar een van die vergaderingen
waarin tot weinig nut,
ik het leven liet verbloeden
in half-blind besef.

[p. 78]

Caracas

Door het landschap tussen vliegveld
en stad reden drie mannen,
één was de taxichauffeur,
ik was de twee anderen.
Eén van hen was daar
tussen de bergen, wind was op zijn huid,
het vroege morgenlicht was in zijn ogen,
en hij zag de dag opengaan;
de andere was ergens, ik weet niet waar,
in een donkere kamer van rouw.
Het was niet duidelijk, of hij er rouwde
of daar, gestorven, lag opgebaard.

Zon op de tuinbank

Lente, de eerste warme lentedag,
we zitten op de tuinbank in de zon.
Je zegt opeens: Het is goed.
Ik weet niet wat en stel
je ook geen vragen.
Toch had ik je nooit eerder
horen zeggen dat iets goed was,
wat niet iets tastbaars is.
Een gele vlinder komt
en fladdert om je heen,
die brengt je vast meer goeds,
zeg ik, je spreekt van hoop.
Kijkend hoe hij je omcirkelt
in nog geler licht,
bedenk ik dat de demonen
misschien bezig zijn het beleg
van ons leven samen op te heffen,
omdat zij beseffen dat ik nooit opgeef,
tot het einde van mijn krachten doorvecht.