Maatstaf. Jaargang 34

[p. 12]

B. Zwaal
Gedichten

janken.
mijn traan is blij.
ik maak er vele en hij is vrij om te vallen op een bosbes.
geplukt door neeltje belandt mijn traan in haar pannetje.
zoeter en wilder dan haar bramenjam zijn de vingers van neeltje
op mijn traan die zich vastklemt aan de huid van de bosbes en
zo wat kristal geeft aan de geur van die bes.
mijn traan wordt droger, raakt vermoeid.
ziet hij dan op vanuit het pannetje naar de ogen van neeltje
dan wil hij één ding, hogerop.
hij klimt langs haar licht gebroken nagel langs haar wilde diepe
vinger omhoog en bij haar kloppende pols danst hij vanzelf
op haar schok door naar de pit van haar elleboog waar
een blauwe ader mijn traan in trance brengt.
hij liefkoost de zachte puls van haar bloed, o neeltje plukt vlugger
en in haar schoot trilt haar pluk en via haar oksel, zoutkoepel van
edele smaak, bereikt hij haar hals trillende van het bos en flink in
haar oog legt hij zich troostend neer op de floers de zijden mat van
neeltjes oog, het lieve linker.
verrukt plukt zij voort, heldin van de jammen: framboise, bramiste,
besseuse, pruimedance beperzikt, loofhut morelle.
jank ik door.

[p. 13]

[onze voorouders uit hoorn enkhuizen]

onze voorouders uit hoorn enkhuizen
bezeilden de zuiderzee
tenslotte bereikten zij
decima

vanuit de hoge kerkbanken ter steden
trof hen het vermaan
op tienduizend zeiluren
onbarmhartig van het schuren der zon
hun ontucht in de verre landen niet op
de vrije loop te laten
na zoveel tijd
waarin de grove zeemansklauw
slechts 't eigen lid
liefelijk en woest wist
te beroeren

praai retourvloot en zend
per ommegaand
uw gedroogde zaadpalmen
in 't herbarium der psalmen
naar patria
waar dochters maagden
door galmen
uit uw verten
zwanger walmen

't gerekte resultaat
staat
filé
voor de tunnelen van
coen
te talmen

[p. 14]

[een weggelopen paraaf werd node gemist ten kantore]

een weggelopen paraaf werd node gemist ten kantore.
leefde, op reis gegaan, in verre landen spilzuchtig en
wispelturig.
legde zich dan eens op zwaar damast nu weer klauterde het over
lichte boezemheuvels, maar nooit grijpbaar, altijd op weg naar
het volgende, dartel en licht zoals het een paraaf past.
de zon scheen daar en droogde de inkt snel zodat het paraaf
wel uitkeek zich te zetten.
altijd beloofde het, en ieder door die beloften gesticht
bereidde het een feestmaaltijd van spijzen of liefde op liefde
en het paraaf gedroeg zich waardig en genoot van zijn sigaren en
wist dat het toch altijd eens weer, ook al zou het rafelig en
uitgevlekt verschijnen, welkom zou zijn ten kantore, wanneer daar
de nood ten hoogste zou zijn gestegen, de sneeuw tegen de ruiten
zou slaan, de procuratiehouders in wanhoop hun ijzige vrouwen
zouden bellen dat zij noch her noch der noch huiswaarts durfden
keren en zich in het riool lieten zakken en het deksel boven zich
dichttrokken, ja ook dan nog zou het paraaf achter de rug van de
laatste man om die de poort juist wou uitgaan welkom zijn en vreugde
bereiden in sneeuw en tot op de draad versleten jassen van klasse.
maar nu eerst nog in de zon, daar wenkt een borst, een dorst.

[p. 15]

[de geile hoer van het turquoise geheim zetelde zich]

de geile hoer van het turquoise geheim zetelde zich
in de achterarena van het hippodroom
verleid mij gerust, zilverpenning, zei ze
sneeuw, zei ik, sneeuw
en ik trok me af op een bloedrood tapijt
geweven door de weefsters
mijn zaad sloeg een gat door het knoopsel en scheurde
de sneeuw
langs de vochtstroom
door holle buizen van stachriet bereikte ik
de binnenlanden en trok me onder de maansteen en
vertoonde me zwanger van haar beeld
zware borsten rolden in mijn buik en stootten inwendig

[p. 16]

[vervloekte boeren, hun hoeden staan scheef, hun humeuren]

vervloekte boeren, hun hoeden staan scheef, hun humeuren
hangen er half onderuit.
terwijl de boeren zich flagelleren omtrent die humeuren
en de uithangsels vol met de zweep raken
verdienen zij nog geen hemel.
de zwarte avond valt om hun hoven, geuren en klanken
vallen te zamen in vrede maar gekliefd door de priemende slag
die hun humeuren moet aansporen rechtop
attent en vol gratie
balancerend op veelust en koopmansverstand
geprikt aan de slimstok der daalder
op hun hoofd te zitten.
telkens echter verstoort de gang van de markt hun intentie
en schommelen de wereldkoersen zodat hun handen ter elfder nood
weer grijpen naar de zwepen die hun humeuren zo vergeefs moeten
dresseren.

boer in de armen van boerin.
boer gestrikt in de plooi van zijn stal.
zij de barmboezemde boerinne
bongert hem,
ooft.