Maatstaf. Jaargang 34

[p. 63]

Benno Barnard
Gedichten

In de war

Wat doe je aan mijn hoofd? Je zei iets boos,
even hiervoor, dat ik zo niet zou formuleren.
Als ik je ziel raak, ga je dood. Je bent ook
namaak, droom ik door. Zeg maar dingen.

Doe je klein? Lig je verlegen naast mijn hart
en zeur je om deze ene nadroom nog mijn lief
te zijn? O idioot, even gemakkelijk weer groot,
haal jee verwikkelingen door verwikkelingen.

Een droom lang toch vergeten hoe het zat:
dat het een volgorde om te gebeuren, een logica
van liefde had. Het is eenvoudiger om samen
niet te weten wie wie waarom toen hoe of wat.

Te voorschijn

Een lipstick is of door je mond een ander spreekt,
een ander ik. Een eyeshadow, dat je je ogen opendoet
en ziet: dit ben ik en dit ben ik niet. Lotion is
milde zelfcensuur, een blos verandering van bloed.

Het staat zo lief: een lentelommer om je ogen,
een sneeuw van bloesem op je huid, je kersemond
is kusbestendig. En je gebruikte des te meer
woorden, die mij op mij na beschrijven konden.

Jij dacht als man te kunnen weten, dat verven was
om te behagen. Dat ik mijn buitenkant wou zijn,
waarachter ik verdwenen was. Jij zag, van binnen
blinde, de vrouw ervan. Ik verfde me te voorschijn.

[p. 64]

Wind

Wanneer ik opneem spookt in mijn oren, even
voordien, een luchtverplaatsing: dat ben jij.
Alles is al geweest. Daarna begint het heen en
weer gepraat, niet met jou maar met een geest.

Je komt iets zeggen wat ik weet. Het liedje
van geschiedenis. Verwijt, dat ik je niet meer
mis. Voorbij voorbij voorbij. Ik hoor de zee,
die ruist in mij. Wind is het telefoonverkeer.

Mijn angst is ergens anders voor, het meest.
Ik hoef niet bang te zijn, er loopt een dode
lijn van jou naar mij. Het is het waaien over
een leeg strand, de eeuwigheid in mijn oor.

Foto met mij

Zo zat je vaak. Je hand knijpt in de leuning
tot het bot, alsof je zoekt naar het gevoel
dat in je eigen arm ontstaat. Je grondvesten
een stoel, die jou natuurlijk niet begrijpt.

Ik til een glas tot halverwege, dat ik al
was het leeg niet eens kon legen. Een paradox
weegt in mijn lijf, zodat ik niets meer goed kan
maken en niet kan praten en maar zitten blijf.

Je kijkt verwoed naar voren. Het is blind
in je ogen, het is de zon die verkeerd staat.
Naar binnen toe ben je bang. Voorgevoel. Vrouw
naast man. Stoel naast stoel. Je lacht te laat.

Ik droom ervan. Een hand waarin je hart slaat
houdt mij tegen. Blijf, blijf. Pulseren wordt
mijn enige bewegen. Je blijft doordat je gaat.

[p. 65]

Romanlezeres

Ze paste langzaam in mijn leven, groot in klein.
De voetzolen waarop ze deed alsof ze wegliep
droegen op den duur ook mij. Ik sliep niet met
mijn eigen man, omdat ik niet van hem mocht zijn.

Ze ademde, kwam overeind. Ze werd veel echter
dan ik zelf. Een vlinderlicht gewicht van schijn
maakte dat ik een ander was. Ik kon niet eens
met je naar bed, letterlijk belevend wat ik las.

Een droom, omgeven door een slaap. Ze ging dus
aan zichzelf kapot. Daarna, een dood van jou
vandaan, ontwaakte ik. Jij was niet meer haar
echtgenoot. Hoe groot was hiervoor levensgroot?