Maatstaf. Jaargang 33

[p. 66]

Henk van Setten
Gedichten

Sinds u

Sinds u mijn heer bent weggegaan
liet ik mijn spiegel dof beslaan.
Mijn denken blijft als water naar u stromen
hoe zou daar ooit een eind aan komen?
Tsjoe (171-178)^*

Sinds u mijn heer bent weggegaan
liet ik mijn kaars vergeten staan.
Zo helder heb ik steeds aan u gedacht:
eenzaam, brandend, heel de nacht.
Wang (468-494)^*

Sinds u mijn heer bent weggegaan
zucht mijn gordijn: een gazen geluid
op de herfstwind. Mijn denken een kruid
dat eindeloos doorgroeit en woekert.
Fan (451-503)^*

Sinds u mijn heer bent weggegaan
is mijn spiegel een asbak.
Aan u te denken is een smeulen
dat telkens weer moet uitgedrukt.
(1984)

* Via Kotewall en Smith (The Penguin Book of Chinese Verse).

* Via Kotewall en Smith (The Penguin Book of Chinese Verse).

* Via Kotewall en Smith (The Penguin Book of Chinese Verse).

[p. 67]

Kom terug

Volg rode seinen. Rails die roesten
op knekels kermend om een stap.
Je volgt de sloot. Een spoor van drab
langs grauwbestoven schaduwknoesten

waar oud papier vergaat tot pap
de vliegen zoemend hoop verwoesten
en teringzwammen zwavel hoesten.
Zelfs stekelstruiken hangen slap.

Ik weet hoe recht je aan kwam stormen
hoe fel en feller de orkaan
van je lach, je lucht, je enorme

gedonder mij voorbij zou gaan.
Je liet me stilte, stank en wormen.
Kom terug. Dan zal ik voor je staan.

De tuin

Mijn vader steekt de graskant af.
Trekt pollen uit de kruimelgaten
waarin ze steels verworteld zaten.
Geen koren golft hier. Kaf.

Hij zal een teken achterlaten.
Hij snijdt het veld een zwarte straf.
Het nam ook meer dan wat het gaf.
Daar zal hij niet van praten.

Dat doen de touwen. Hoor ze schaven.
De vlaggemast breekt uit het perk:
daar ligt een schip begraven.

Er lag geen zegen op dat werk.
Hij groef zich hier een haven.
Nu rouwt hij rond een zerk.

[p. 68]

Tip

Een tapedeck vol met tandpasta.
Dat schuif je in een hete oven,
met foto's die succes beloven.
Hak knevelbandjes fijn tot sla.

Je scheert de walm, laat lampen doven
en smelt een kaars tot chocola.
Zijn stovend hoofd is klaar zodra
een wolk van roos wordt opgesnoven.

Garneer het maar. Dan gaat het beven.
Dan zal - ontdoe het van zijn schil -
een hete massa aan je kleven.

Men kan hierbij als hij dat wil
in hoge glazen speeksel geven.
Het toetje laat geen keus. Een gil.

Bad

Verdronken kloosters blijven spoken
diep in een poel van ongeloof
waarop de donder koppen stoof.
Nog is de vloek niet uitgesproken.

Er klotsen klokken in de kloof.
De dampen dempen galm. Gebroken
gaan psalmen, ruisend opgedoken,
ten onder weer. We zijn niet doof.

Maar kan gezang de dag verzachten
die oevers wit verkillen doet?
Het schuim is dood. En dode nachten

ontwaken niet wanneer je boet
door op vergiffenis te wachten.
Verrijs maar liever. Dat vraagt moed.