Maatstaf. Jaargang 33

L. v.d. Hengel
Gedichten

Het Friese wad

De noordenwind zit tegen, als ik blijk
een zijweg in te slaan, waarna ik red-
deloos van de geplande koers afwijk...
Zodra ik eindelijk mijn fiets neerzet

bij een stuk wei vol stamboekkoeien, kijk
ik rond met dichtgesnoerde keel en let
niet op een traan als ik de groene dijk
beklim, 't aanslibbend land in trek en het

geluk voel van een ogenblik weer staan
op kweldergrond, nog elk getij doorweekt
van zeewater... Zie hoe de stern zijn baan

door zonlicht trekt dat ijl in kleuren breekt
en merk opnieuw de wolken op, nu aan
het Friese Wad een voorjaarsstorm opsteekt.

[p. 32]

Mijn kleine neef

Het grootse door wat zwak is opgeraapt,
als soms mystiek... Mijn kleine neef, hoe teer
ook onmiskenbaar Fries, toont zich te weer-
baar voor dit Saksisch land. Als weggekaapt

lijkt hij een balling aan de kloof die gaapt
tussen zijn bloed en deze grond. Hoe zeer
dringt zich dit beeld met name op wanneer
ik doodstil naar hem luister als hij slaapt.

Dan krijgt de drift van noordelijke wind
in heel de blonde adem van dit kind
eerst voluit stem, rechtlijnig en verward.

O mysticus in averechtse zin,
die uit de Middeleeuwen klinkt: God in
de ziel herboren - Meister Eckehart...

De bouwval

Hier leidden ooit mijn grootouders hun stil
bestaan. 't Is na hun dood de woning slecht
vergaan... Al komt de bouwval tussen pril
bebladerd hout bepaald wel tot zijn recht.

Rond de kapot gewaaide duiventil
heeft zich volop klimop uit 't wild gehecht
en kamperfoelie volgt haar sterke wil
die elke rank door 't siergeboomte vlecht.

De grauw verweerde varkensschuur is schuin
gezakt en lekt. Op woensdagmiddag stoeit
daar een stel jongens. Achter in de tuin

verviel het kippenhok tot een hoop puin,
waarop, hoe dor en kaal ook, welig groeit
een paars viooltje dat in maart al bloeit.