Maatstaf. Jaargang 33

[p. 17]

Benno Barnard
Gedichten

Na de tunnel

De tunnel draagt zonder te dragen, zoals vergeten
doet met vragen, onnoemelijk veel dood gewicht.
Een schemering, om rechtdoor te bewegen. Het gaat
het zoeken tegen, de omwegen van een gedicht.

Na kilometers lethargie stromen mijn lege ogen
vol bergen, horizonhoge herinnering, niet
overheen te komen. Weer in het licht ben ik
minutenlang leerling van mijn gezichtsvermogen.

Kan ik de landschappen onthouden, de echte en
de daaraan analoge? Waar alles is in mij? Waar ik,
waar jij? Licht is het lastige van duisternis.

Onweer in onweer

Toen was het onweer minder hard, maar mengde
zich met het verkeer. 's Ochtends vertelde jij
hoe je je angst met ander landschap had verward.
Een oorlogsfilm, dacht ik, maar via via over mij.

Je zei tegen soldaten dat ze niet doden mogen,
zo vlak achter je ogen. Je wilde heel hard lopen,
toen het begon te lichten. De bergen hadden vage
gesneuvelde gezichten. Je mond wou maar niet open.

Verwilderd van ontwaken, kan ik te veel herinnering
eerst niet historisch maken. Waar is het licht om aan
te doen? Waarom was je zo bang? Wanneer was toen?

[p. 18]

Droom in bedrijven

Ik droom dat ik de kamer voel: de klinken
knijpen in mijn hand, de vloer vraagt zacht
om huidcontact. Nachtwind streelt koel mijn
wang. De stoel kwam als een schoot vacant.

Daarna herinner ik me jou. De tafel tilt
wat jij ook wilt, een kleed tegen de kou.
Dingen vormen een paar. De schemerlamp lonkt
naar de schouw. Meubilair flirt met elkaar.

Nog later ging ik je iets zeggen. Als ik
de telefoon opneem, hoor ik eerst zwak je
stem, en dan dat ik nu neer moet leggen.

Garderobe

Je jurk heeft schouders die zich buiten jou
niet weten te verhouden, een buik die invalt
om een stoel. Je broek correspondeert niet
meer met mijn gevoel van knieholten en kuiten.

Je past niet in de kast, wel in herinneringen
van mijn handen. Dat je in zoveel vorm van hoofd,
borst, benen als in mijn palmen ging aanwezig
was, maakt dragelijker dat je bent verdwenen.