Maatstaf. Jaargang 33

Herman de Coninck
Gedichten

‘Wie zie je het liefst, de poes
of mij?’ vraagt ze.

En zoent me, niet om mij,
maar om haar lippen te proberen.

Als ik haar optil, slaat ze haar armen
om me heen omdat ze anders valt.

Als ik haar neerzet loopt ze weg
en ik haar na.

Nader is een comparatief die nooit
eindigt, zoals vader.

[p. 43]

Daverdisse, Maart

De meandertalen van de Lesse. Wouden
slikken de regen van gisteren
in, het bos tikt als een klok.

Water moet dringend, over een eeuw of tien,
ergens wezen, en snijdt met harde g's
bochten af. Water, wild op zoek naar later.

Alleen schuim blijft ter plaatse, groenwitte
aders in woedend wegschietend marmer.
En een horizon vol heuvels,

een veilig rondom, een royaal gebaar.
Dood zijn is niet zo erg, ik deed het, voor ik
geboren werd, al een paar miljoen jaar.

Orkaan gewoed, blijkbaar.
Boomstammen, afgeknakte orgelpijpen.
(Wind fluit als een oude man schril tussen de tanden
die hij niet meer heeft.) Begrijpen

is wat een ruïne doet door te blijven,
nevel door weg te gaan, het gordijn
na vier bedrijven:
de dingen gebeurd laten zijn.

In de kom van het dal een gehucht.
De kroontjespen van de kerktoren
schrijft geen enkele zin
op de lichtblauwe air mail van de lucht.