Maatstaf. Jaargang 33

Aleid Holman
Gedichten

De nieuwe rok

Ze werd op de tafel gezet
en was plotseling groter dan
alle dingen om haar heen.
Ze moest heel stil blijven
staan. Met de spelden tussen hun lippen
geklemd draaiden ze rond haar rok
en de kamer viel weg.

De trouwpartij

De moorkoppen kwamen langs
in grote dozen. Wat doorgebogen en naar elkaar
toe gegleden.

Tussen twee eiken tafels stonden
zij. Zijn haren wuifden, hij keek
dwars door alles heen. Mijn tante was
als Sneeuwwitje.
De dwergen werden wij.

[p. 15]

Varen

Toen hij uit de boot
viel, verdronk hij
niet
maar zei, ik kan hier staan.
Het kroos dat in zijn haren
hing, wierp hij terug
in het water.

‘Parijs bij nacht’

Ze vertrouwde het licht
in zijn blik niet, maar toch
liep ze in zijn armen.
Terwijl zijn baard langs
haar wang schuurde, gleden
de tranen uit haar dichtgeknepen
ogen.
Zoals het altijd weer gebeurde, wanneer hij
terugkwam van zee, wanneer al zijn beloften
werden vervuld.

De tafel

Het blik viel om
en hij verfde door.
Langzaam aan sneller ging de vloer
op in de tafel.
De wereld werd rood.

Het gebeurde voordat
hij het zag.