Maatstaf. Jaargang 33

[p. 14]

Geert van der Kolk
Devil Anse

‘Van buiten de staat, hè?’ zei Tweel.

Dat was een retorische vraag.

‘Je auto voor het hotel,’ zei Tweel, ‘we zien niet vaak out-of-state nummerborden hier.’

Tweel had een bril op en rafelig wit haar.

‘Niet zo slecht, hè, het hotel,’ zei hij, ‘moet wel een verfje hebben, natuurlijk.’

En een donkergrijs jasje aan, met een witte krijtstreep.

‘In welke kamer zit je? 19 zeker, eerste verdieping, aan de straat.’

En een overhemd van een heel andere kleur wit, en een donkerbruin dasje.

‘En Nancy? Heb je Nancy al ontmoet?’

En een vuile gele broek, die veel te kort was. Misschien leek dat maar zo, doordat hij op een barkruk zat.

‘Die is niet helemaal goed, Nancy, last van haar hoofd en van haar hart, altijd al gehad, al sinds ze klein was.’

En zware oude rijglaarzen.

‘Ze werkt wel, op het kantoor van de umw Local, maar in het hotel is ze niks waard.’

Tweel dronk koffie.

‘En nou moet Lou daarom alles alleen doen.’

En hij rookte ook niet.

‘Sinds ik weg ben, sinds de scheiding.’

Hij was toen eenentachtig jaar oud.

Het hotel had twee telefoons, een op de balie die 's avonds in een la verdween, en een bovenaan de trap, in de linnenkast.

Gasten die bij Lou in een goed blaadje stonden kregen een sleutel.

's Avonds rinkelde de kast, maar het was voor Missus Louise, please.

‘Yeah,’ zei Lou beneden in de hal, en, ‘met wie spreek ik?’ en ‘Yeah, this is she,’ en, ‘En wie ben jij?’ en ‘Je hebt het verkeerde nummer.’

De weg die achter Mr. Donut begon was eerst van asfalt en na de brug van zand en modder. De heuvels rechts waren kaal en links dichtbegroeid met mobile homes. Tweels huis was van hout, niet mobiel maar ook niet erg solide en binnen stonk het, maar het regende. Het zeil van de keukenvloer was gescheurd en het formica van het aanrecht gebroken. In de gootsteen stond een afwasteil met sokken, op het fornuis een pak zeep, op de stoel een koekepan met oude eieren.

[p. 15]

‘Voor de kolenbazen de umw erkenden, toen was het oorlog hier. Eerst had je een staking, dan schoten de detectives van Pinkerton op de picket-lines, en dan had je een lock-out, dan gingen de mijnwerkers de heuvels in en dan schoten ze op de onderkruipers, en dan begon het weer van voren af aan. Ik werkte bovengronds, want ik had een zwart been, kijk maar hier, en ik was zelf niet in de Union, maar ik had familie aan beide zijden, dus ik heb een objectief beeld en daarom heb ik er een boek over geschreven.’

Tweel stond op en liep rond de keukentafel en schoof zijwaarts de kamer in want zijn bed blokkeerde de helft van de deuropening. Van de stoel naast het hoofdeinde pakte hij een dun boekje met een donkergrijze linnen omslag.

‘Bloodletting in Appalachia,’ heette het.

De naam van de schrijver was met een rode pen doorgekrast, zo grondig dat het linnen was gescheurd. Boven de scheur was ‘tweel browning’ geschreven. Op het titelblad was de naam van de schrijver ook doorgestreept, maar nog leesbaar: ‘Harold B. Lee’. Boven de krassen stond ‘tweel browning' - author’. Het boekje was verschenen in 1925.

‘Kijk maar achterin,’ zei Tweel, ‘dan zie je dat mijn boek inderdaad een objectief verslag is.’

Achterin, in een bijlage, was een brief afgedrukt van de voorzitter van een commissie van het Huis van Gedelegeerden van West Virginia. De Commissie had in 1921 de arbeidsomstandigheden in de mijnen onderzocht.

‘Het boek van mr. browning geeft een accuraat beeld van de tragische ongeregeldheden die in 1919 en 1921 in de kolenmijnen van Boone en Logan County plaatsvonden,’ schreef de voorzitter.

‘Weet je van de Hatfields en de McCoys?’ vroeg Tweel. ‘De Hatfields woonden hier, en de McCoys net over de state-line, in Kentucky. Anse Hatfield noemden ze Devil Anse, omdat hij iedere McCoy die hij tegenkwam overhoop schoot. Maar in werkelijkheid was het heel anders. Ik weet zelf dat toen Emily McCoys huis afbrandde, dat Devil Anse er naar toe ging, met nieuwe meubels, om te helpen. Daar heb ik ook een boek over geschreven.’

Dit boek was nieuwer, met een plastic omslag. ‘The Hatfields and the McCoys,’ heette het en het was in 1978 uitgegeven door The University Press of Kentucky. Het boek beschreef de vete tussen de familie Hatfield uit West Virginia en de familie McCoy uit Kentucky, een vete die kort na de burgeroorlog zonder reden begon en rond de eeuwwisseling zonder reden eindigde. Op de omslag en het titelblad van het boek was de naam van ‘Otis K. Rice’ doorgestreept en erboven had Tweel ‘tweel browning - author’ geschreven.

‘Het probleem met Devil Anse was alleen,’ zei Tweel, ‘dat zijn dochter een verhouding had met een van de McCoys, in het geheim natuurlijk, maar zijn vrouw wist er van en dat heeft hij haar nooit vergeven toen het uitkwam omdat zij - de dochter, bedoel ik - zwanger was. Daarna heeft hij haar - zijn vrouw, bedoel ik - nooit meer aangekeken, maar hij was nog altijd heel bezorgd over zijn dochter en hij hield haar altijd in de gaten want hij was bang dat haar zoiets nog eens

[p. 16]

zou overkomen en dat hij daarom iedere McCoy, jong of oud, terug moest schieten naar Kentucky.’

Voorin het boek was de stamboom afgedrukt van de familie McCoy. De stamboom van de familie Hatfield, achterin, was als volgt gewijzigd:

‘Het spijt me verschrikkelijk,’ zei Lou 's avonds, ‘ik heb geen tijd gehad om de kamers te doen, want Nancy heeft een ongeluk gehad en ik moest haar naar het ziekenhuis brengen, want ze had haar pols gebroken omdat een vent tegen haar opliep toen ze van kantoor kwam, naar buiten, het is maar drie treden maar ze kwam verkeerd terecht want ze is toch zo onhandig.’