Maatstaf. Jaargang 33

[p. 86]

Aleid Holman
Gedichten

Grote mensen

Wat waar is, is al niet
meer waar
en nu ik de verhalen die ik maakte,
ben,
troost ik het kind dat
is verdwaald.

Dieren die konden praten
spraken haar niet aan.
De paddestoelen bleken
onbewoond.
De grote mensen waren klein.
Veel kleiner dan de reuzen
van wie ze wilde
dat ze hadden bestaan.

De zuster

Ze kwam binnen
in een leren jas en sneed
mijn boterham in blokjes, terwijl ik
hem in reepjes had gewild.
In de verboden kamer, die zo vreemd
naar regen ruiken kon,
lag moeder
en naast haar stond de wieg.

Mijn tante

Met rond haar mond
dat vleugje van geheimen
staat zij in haar wijde klok
rok in de deur en wuift.
Wij komen altijd weer.

Mijn broer

Soms riep zijn juf me
uit de klas omdat hij
huilde.
Ik hield z'n hand vast en
ik deelde het geheim.
Zijn warme tranen lagen
glinsterend
op het schrift.