Maatstaf. Jaargang 32

[p. 40]

Mickey Walvisch Gedichten

Superieur

Met kleine handen trillend shaggies draaiend,
Het dik postuur in sjofele textiel,
Bekijkt hij koel vanachter brilleglazen,
De lieden in het café waar hij niet komen hoeft,
Maar dagelijks vertoeft.

Hij is niet eenzaam,
Hoort medelevend de geknakten aan:
‘Ach ja, hoe zo dan?’
Hij begrijpt hen allen,
Want hij is intellectueel.

Maar in haar armen is hij impotent,
Want liefde, daar blijf je niet buiten.
Geen enkele theorie schiet hem te hulp
En oog in oog wordt hij een amateur.
Maar zonder liefde is hij:
superieur

[p. 41]

Waan

Zij zag haar kleinzoon waterskiën,
In de kade voor haar huis.
Of was het soms haar zoon?
Hij kwam niet eten op de afgesproken tijd.
Nu hoorde zij over de radio
Zijn naam omroepen.
Wist ik, zijn moeder,
Of was ik soms zijn vrouw,
Hoe of dit kon?
‘Het is verbeelding,’ sprak ik sussend in de hoorn,
‘Ze waterskiën niet in Amsterdam
En zeker niet met Sinterklaas.’
Zij kon al niet meer luisteren.
De waan had zich voorgoed in haar gevestigd.

Psychologie

‘Je valt op mannen met een negatieve moederbinding.
Even objectief: vind je mij aantrekkelijk?’
Ik ging er objectief voor zitten en zag:
Een kind van zesenveertig,
Met ongewassen haar,
Op smoezelige lakens,
Zeurend over kiespijn,
Zijn eerste meisje,
Het monster dat zijn moeder was
En kreeg de neiging hem tussen mijn borsten dood te drukken.

[p. 42]

Bagatel

Je liet me weer eens barsten
Om een bagatel.
Ik knipperde met de verkeerde wimper
En dronk mijn koffie met het air van thee,
Ik zei twee maal ‘ja’ en drie keer ‘nee’,
Terwijl het twee keer ‘nee’ en drie maal ‘ja’ moest zijn.
Dus liep je opgelucht naar huis
Waar ieder voorwerp,
Horig en vertrouwd,
Nooit liefde wekken zal.

Schadenfreude

Vol Schadenfreude weet ik onder mijn versleten spijkerbroek,
De ongekend frivole aanblik
Van mijn zwart-kanten onderbroek,
Terwijl ik sexloos met hem discussieer
Over het intellect van de dolfijn.