Maatstaf. Jaargang 31

[p. 16]

Marijke Höweler Zum Wohl, Zum Glück!

Het was een avontuurlijke nacht geweest. Eenzaam, dat wel, maar het kan toch niet gewoon genoemd worden dat men zichzelf in het aardedonker duwend tegen een wildvreemde kamerwand aantreft? Een muur die van geen wijken weet op de plaats waar zich de deur naar het toilet behoort te bevinden. Terwijl men panisch trappelend voortwoelt, één hand om het geslacht, de andere verliezend in een baaierd van gordijnen op de plaats waar de linnenkast behoort te staan. Het is toch niet gewoon te noemen dat een volwassene zich tenslotte genoodzaakt ziet om zich van anderhalve liter vloeistof te ontdoen tegen een slaapkamermuur van schoon metselwerk terwijl hij het beddekleedje onder de voeten langzaam doorweekt voelt worden en ietsje warmer dan voordien? Tenminste, zo stond Jasper daar de volgende morgen tegenover terwijl hij het zachtblauwe matje beschaamd in de vuilnisbak propte. En dat vond Jasper eens te meer toen hij een half uur later onwennig afdalend langs de houten spiltrap de garage in kwam en na een tijdje begreep dat het drup-drup-drup op het dak van zijn glanzende Citroen...

Enfin, dit soort confrontaties waren in staat om hem een hele dag een rusteloos gevoel van onbehagen en onzekerheid te verschaffen. Gelukkig maar dat hij vakantie had. Hoewel, als hij gewoon in z'n eigen flat had geslapen dan zou het hele vernederende incident achterwege zijn gebleven. Zo piekerde Jasper voort, terwijl hij zijn autodak afsponsde en merkte dat dat weinig zin had zolang de bron niet was opgedroogd. Hij leek waarachtig wel een olifant geweest te zijn of een paard. Bovendien strookte de plaats van de lekkage niet met de plek waarop hij zich een verdieping hoger zo vreemd gedragen had die nacht. Dus tòch, dacht Jasper. Dus toch een dubbele houten vloer en dat stemde weer enigszins tot tevredenheid. Teder spreidde hij een dweiltje op het dak van de auto uit en even later klonk een gestaag gedruppel in het plastic afwasteiltje dat voor het grijpen had gestaan. Het schuifdak had tenslotte ook nog open kunnen staan.

Bovengekomen met de stapel houtblokken waarvoor hij eigenlijk naar beneden was gegaan bleef hij een ogenblik uit het raam staan kijken. Als een verre, vage schemerlamp bescheen de zon het mistige dal. Het was zes uur. Jasper kon zich niet herinneren de laatste jaren ooit zo vroeg te zijn opgestaan. Toch leek hij in het verleden goede ervaringen te hebben opgedaan met dit vroege uur want er maakte zich een gevoel van hem meester alsof hij een onvervreemdbaar deel van de schepping uitmaakte. Dit vervulde hem van hoopvolle verwachting en een soort energie die hij zich ook herinnerde als behorend tot vervlogen dagen. Buiten maakten de vogels - de soort kende hij niet - geluiden alsof ze met een handzaag op een roestige spijker gestuit waren, terwijl de koeien een houten tafel over een stenen vloer leken te schuiven. Ook in de dierenwereld is het niet altijd rozegeur en maneschijn blijkbaar. Gisteren was Jasper zo kinderachtig geweest om direct na aankomst in zijn betrekkelijk nieuwe huis het zwaluwnest onder de dakrand te verwijderen. Met toegeknepen ogen en afgewend gezicht van schaamte had hij hun eengezinswoning met een forse duw van de bezem van zijn fundamenten gestoten. Jasper had zich daarbij de krakersbeweging voor ogen gehouden; en het feit dat de diertjes er de voorkeur aan gegeven hadden buiten het eigen nest, maar langs Jaspers glanzende beits te toiletteren en dus eigenlijk in Jaspers nest, had hem daar bij geholpen.

Wat zou hij nu eens gaan doen behalve wachten tot de bakker langs kwam? Witkalk gaan kopen misschien om z'n zonde ongedaan te maken? Maar Jasper vond dat sneu voor de bakker, die te zamen met zijn treurige dochter dag in dag uit

[p. 17]

deze negorij bezocht in de hoop dat één van de bewoners uit het rijtje van sterkste schouders die meenden de zwaarste lasten te dragen door de liquide middelen persoonlijk over de grens te tillen, hier zou zijn vandaag. Een kleine impasse dus en Jasper drentelde de voordeur uit en maakte een rondje om zijn huis. De zon had nu de mist uit het dal verdreven en veegde de laatste restjes tussen de bomen weg. Kringelend kwamen zij in de vorm van rookwolkjes uit hun schuilplaatsen te voorschijn. Jasper zou graag de krant zijn gaan lezen op zijn stoepje in de zon. Maar er was geen krant. Ook zou hij graag een praatje gemaakt hebben met een onbekend iemand. Maar er was niemand. Nee, zijn nieuwe huisje voldeed aan al z'n verwachtingen: de koeien, het gras, de beek, de bomen, de zenuwachtige vogeltjes en hij. En daar was de bakker, nee niet de bakker... of toch? Jawel daar was de bakker.

‘Goedemorgen,’ zei de bakker met de ijzersterke middenstands-lach die Jasper zo bewonderde omdat hij niet bevatten kon waarin de bakker zich verheugde. De dochter, vol gesmoord verlangen naar ander gezelschap dan dat van haar vader gooide vermoeid de zijdeur van het busje open. En Jasper kocht eieren en worstjes en melk en allerhande dingen waarvan hij zich straks zou afvragen wat of hij daar nu precies mee aanmoest. Hij had er waarachtig geen zin in om zich vanavond het eten in het restaurant onder aan de berg te ontzeggen om een kleine deuk in die eiervoorraad te kunnen slaan. En morgen kwam de bakker weer zei hij. Guten Tag, Guten Tag zo wuifde Jasper ze na zoals hij thuis zijn beste vrienden nog niet uitgeleide deed. Hierbij kneep hij van opwinding het zakje met de eieren tegen zich aan en voelde hoe... enfin.

Nadat hij de boodschappen had opgeborgen begon hij weer eens te denken over een telefoon. Maar een telefoonaansluiting zou met zich meebrengen dat men een reeks palen door het dal zou moeten aanleggen en dat zou Jaspers prachtige uitzicht breken.

Daar kwam een wolk. Een zelfstandige, eenzame wolk en hij leek op Anne. Dat had ie niet moeten doen want nu moest Jasper aan het werk om te proberen die wolk op iets anders te laten lijken. En als dat niet lukken zou dan zou hij naar binnen moeten. En toen Jasper binnen was toen was die wolk wel verdwenen maar Anne niet. Dat was nu jammer. Vooral omdat Jasper er niet op uit kon omdat de post straks kwam en de post was eigenlijk ook Anne of nièt natuurlijk. Hangend over de balconrand waar hij de wolk niet zag probeerde Jasper een tijdje hoe helderziend hij was. Hij concentreerde zich daarbij op de gele postwagen, op het immens grote gezicht van de postbode die zo verraderlijk veel op de fotohandelaar van Ettelbrück leek en vooràl, vooral op de blauwe zitting naast deze reus. Daar zou, ònder de gele enveloppe van de giro een witte liggen òf niet natuurlijk. Vervolgens deed Jasper zijn uiterste best om zich in te denken dat hij een deel van het universum was. Vanmorgen ging dat nog zo aardig trouwens. Toch merkwaardig dat het reinigen van zijn vervoermiddel hem daartoe meer inspireerde dan Gods eigen natuur. Niettemin concentreerde Jasper zich op de gedachte dat híj de gele enveloppe was op de zitting van de stoel naast de postbode. De vraag was nu: lag er een witte collega onder hem of niet? Gleed hij in de bocht naar zijn huis van zijn Anne af of lag hij daar alleen op de sky bekleding die al aardig heet begon te worden? Hoe jammer is het toch dat men slechts helderziende is in gevallen van belangeloosheid en dat men door deze wonderlijke realiteitszin in de steek wordt gelaten zodra men erbij gebaat zou zijn. Tegen beter weten in zwoegde Jasper voort in zijn pogingen de tijd enigszins in te doen dikken. Slim als hij inmiddels in zulk soort dingen geworden was deed hij daarbij alsof Anne eigenlijk een vreemde voor hem was. Hij wist immers maar al te goed hoezeer zijn gave de pest scheen te hebben aan concurrentie en zich gedroeg als een hardvochtige minnares die onmiddellijk uit zijn nabijheid verdween en onvindbaar was tot het moment dat hij haar weer als enige reden van zijn aards oponthoud zou aanvaarden.

Aldus zag Jasper het gele postwagentje zijn brievenbus voorbij stuiven en hield nog even vol dat het slechts de fotoman van Ettelbrück was die daar zijn grijsgemarmerde vriend die op een ou-

[p. 18]

derwets soort gashaardje geïnspireerd leek, voorbij toerde.

Schoksgewijs begon het tot Jasper door te dringen dat hij helemaal alleen was. En dat dat juist nu gebeuren moest! Terwijl Jasper er zich vóór hun scheiding zoveel van had voorgesteld om eens onbezwaard te kunnen verkeren met iemand naar wie zijn gedachten uitgingen! Waar anders zou hij die verdomde blokhut voor gekocht hebben die bovendien nog om de twee jaar van top tot teen in de beits gezet moest worden? Op waterbasis weliswaar maar toch zo kleverig van aard dat Jasper zich nog dagenlang zeer ongemakkelijk had gevoeld als hij zich op vergaderingen verplicht zag de handen bezijden de schrijfmap uit te strekken en meende dat zijn collega's allen gefascineerd werden door de beits op waterbasis die zich zó hardnekkig aan zijn nagelriemen had vastgezet dat het leek alsof die beits van plan was met Jasper mee het graf in te gaan. Nee, het kon geen zorgeloos bestaan genoemd worden, dat van Jasper. Hoe had hij zo onnozel kunnen zijn om met Anne's ‘ik zie wel, in elk geval zal ik je schrijven als ik langskom’ genoegen te nemen? Bij de gedachte hieraan vergat hij even dat hij bij dat antwoord zo opgelucht was geweest dat het hem helemaal niet opgevallen was wat voor vacuüm in zijn bestaan daarmee geschapen werd. Het feit alleen al dat Anne niet nee had gezegd was toen reden tot grote dankbaarheid geweest. En wat wist Jasper af van het raffinement waarmee de bekwame vrijgezel zich behoedt voor dit soort windstiltes? Niets! Onbekommerd was hij het vagevuur: zou ze wèl, zou ze niet, binnengewandeld. Echte eenzaamheidsdeskundigen zouden immers lang te voren onwetenden op dit gebied geïnviteerd hebben zoals een regulier echtpaar, desnoods een compleet gezin? Om hen er zodra zich het eigenlijke gezelschap aandiende en alles naar wens verliep door onbetamelijk liefdesgedrag op te wijzen dat het tijd werd om eens op te stappen. De dummy functie zogezegd. Men staat daar gelukkig niet altijd bij stil maar dit is de werkelijke reden waarom de eenling iets meer aan de staatskas dient bij te dragen dan de eenvoudige huisvader (die bovendien zonder morren meebetaalt aan de bestrijding van herpes, syphilus en het schoonhouden der naaktstranden).

Intussen heeft Jasper ook niet stil gezeten. Jasper heeft Hilversum twee gevonden. Hij zit koffie te drinken op zijn waranda en probeert zich in te denken waarom crèches gratis moeten zijn van de bijstandsmoeder, die welhaast huilen moet omdat ze niet gratis zijn. En Jasper vraagt zich af waarom zo'n crèche niet bij toerbeurt kan worden gerund door de bijstandsmoeders, en of er dan morgen misschien een brief van Anne zal komen? Dàt is de vraag, tegen het licht waarvan de donkere groen-blauwe sparren aan zijn overzijde afwisselend ja en nee lijken te knikken.

In de trein die net aan de Luikse slaapkamerroute bezig is zit Anne en kijkt tevreden naar de wèl en niet opgemaakte bedden. Het is buitenland geworden en dat maakt haar avontuur iets minder onzinnig dan toen de Intercity nog langs Abcoude stormde. In het buitenland komt men immers iets makkelijker voor zijn gevoelens uit dan waar men woont? Vooral op oudere leeftijd (rijpere leeftijd, bedoelt ze eigenlijk). Of zou dat voor Jasper, globetrotter als hij leek te zijn geworden misschien anders liggen dacht ze angstig. Maar wat moest ze dán? ‘Ach ik kwam toevallig langs, ik dacht ik wip even bij je aan?’ Handig koffertje heb ik bij me dacht Anne en keek eens naar haar kleine maar niettemin loodzware luchtkoffer aan de overkant in het bagagenet. God weet moest ze daarmee uren door de heuvels strompelen langs toeristische wandelroutes die welhaast cirkelvormig van dorp tot dorp leidden om Anne en haar koffer toch vooral geen fantastisch uitzicht te doen missen. Had Jasper niet uitgelegd hoe bijzonder aantrekkelijk zijn kampement lag, helemaal verzonken in de natuur? Nee Anne had geen hoge dunk van haar spontane opwelling. Was Jasper misschien iemand wiens gewoonte het was om dringende uitnodigingen rond te fluisteren? Was Anne misschien iemand die op weg was zich onsterfelijk belachelijk te maken? Een van de betere verhalen voor Jaspers borreltafel? Nee dacht Anne zó was hij niet.

Wilder Wilz en immer gerade aus zei de sta-

[p. 19]

tionschef en Anne zeulde haar koffer en haar tasje langs de rweebaans autoweg. Tegen het verkeer in voor de veiligheid. Maar wat is veilig in een haarspeldbocht? En Anne zag zich keer op keer voor de keuze geplaatst om zich ofwel in de greppel te werpen of verbrijzeld te worden tussen de wielen van de melkwagen, de lpg-tanker of de vrachtwagens van Scheers' Polstermöbel. Het merkwaardige was wèl dat Anne steeds eerst haar bagage in veiligheid wierp en pas daarna aan zichzelf leek te denken. Haarzelf viel dat trouwens ook op terwijl zij in de greppel zat te wachten op het naderend geweld dat ditmaal van de andere kant bleek te komen dan ze verwacht had en haar plotselinge vlucht derhalve overbodig maakte. Zichzelf en haar plan vervloekend krabbelde ze overeind uit de brandnetels en hees eerst zichzelf en daarna haar koffer, die een handig verzonken handvat bleek te hebben dat net op verzonken stond toen Anne hem bukkend bíjna onder bereik had, op de rijweg. Daar moet wel een tijdje mee heen gegaan zijn want toen ze opkeek zag Anne de immense tractor staan en daarop zat een reusachtig iemand met een hoofd als een basaltblok waarin twee glanzende blauwe knikkers verwerkt waren. En na wat aarzelen lachten die ogen haar toe en hoe verlegener Anne probeerde de wolfsmelk en de mierikswortel van zich af te schudden hoe meer die knikkers leken te lachen.

‘Kann ich mitfahren?’ vroeg Anne brutaal. Een reactie die ze wel vaker vertoonde in doodsnood. Dit was een onverwachte vraag. De boer scheen daar lang over na te moeten denken. Zó lang zelfs dat de aanstormende oplegger met Polstermöbel een vervaarlijke uitval moest doen om de tractor te vermijden.

‘Steigen Sie ein,’ commandeerde de boer tenslotte en toen zag Anne pas dat een tractor eigenlijk een eenpersoons voertuig is.

‘Wo soll ich mich setzen?’ vroeg Anne.

‘Schnell,’ zei de boer nu opeens ongeduldig en wees op het spatbord dat zich een halve meter boven haar hoofd bevond. En toen het hem niet schnell genoeg ging sprong hij veel leniger dan men verwachten zou van zo'n kolossaal iemand van zijn troon, gooide Anne's koffer die plotseling vleugels gekregen leek te hebben op de aanhangwagen met hout, klom weer op z'n zitting en reikte haar de hand, waarna zij, zonder precies te begrijpen hoe het in z'n werk was gegaan, op het spatbord zat. Nu bleek dit machtige vervoermiddel een tweede verrassing voor haar in petto te hebben. Anders dan in Jaspers Citroën was het wiel zonder enige vering met Annes zitplaats verbonden.

‘Geht es,’ vroeg de boer en pas toen Anne weer met een klap op haar spatbord was neergekomen kon ze verstikt roepen: ‘Schön!’ Blij als ze was niet het asfalt onder haar zitvlak aan te treffen. Allengs begon zijn aarzeling haar duidelijker te worden.

‘Wohin,’ schreeuwde de boer boven het geluid van zijn Kraftmotor uit. Maar Anne bevond zich net boven de aarde en kon zich waarachtig geen plaatsaanduiding meer in het geheugen terug roepen, overtuigd als zij er van was op weg naar de hemel te zijn. Ook de boer liet het er maar even bij en ofschoon Anne er geen oog voor had vermeed hij de belangrijkste gaten in het asfalt die de vorst die winter had achtergelaten. Kuilen die hij anders nooit vermeden zou hebben. Niettemin maakte hij een zo plotselinge wending dat Anne zich aan zijn korenblauwe trui vastgreep om die nooit meer los te laten. Ook niet toen het gevaarte tot stilstand was gekomen op de modderige uitwijkplaats.

‘Nah,’ zei de boer, ‘was machen wir nun?’

‘Weiss nicht,’ beefde Anne en dat was maar al te waar.

‘Absteigen?’ stelde hij voor.

‘Kann ich nicht,’ zei Anne.

‘Mein Gott,’ zuchtte de boer, schoof zijn reusachtige geblokte pet met de pompoen wat naar achteren, krabde zich uitvoerig op zijn kop, schikte zijn blonde haar dat in natte strengen onder de pet vandaan kwam, zuchtte opnieuw ‘Mein Gott,’ en keek eens naar de lucht.

Daarna sprong hij van de martelbank af, greep de koffer die opnieuw vederlicht leek en ging in afwachting van haar afdaling onder aan het wiel een sigaret staan draaien. Inmiddels was Anne druk bezig met haar derde poging om van haar eenzame zitplaats op te staan, ditmaal door zich

[p. 20]

aan het stuurwiel vast te klampen. En ook deze keer joeg haar ruggegraat een flakkerende pijnscheut vanaf de wervelkolom via de bovenbilse kuiltjes richting lendenen en terug. Wonderlijk genoeg voelde ze de scheurende pijn alleen maar ter linkerzijde van haar rebellerende wervels.

Dus in zeker opzicht was ze een bofkont te noemen maar ook dit was blijkbaar al voldoende om Anne krijtwit te doen wegtrekken en het zweet tappelings langs haar gezicht te doen stromen. Haar volgende poging om op te staan leverde een heel ander tafereel op. Eerst bracht Anne de zon tot sidderen, de mooie heuvels leken te deinen zoals men dat mensenmassa's in Carré dikwijls ziet doen als iemand op het toneel een mooi of gezellig lied zingt met het Metropole Orkest. Vervolgens kantelden die heuvels naar voren zoals men dat altijd vreest van de balcons. Ze tuimelden nu laag voor laag naar beneden. Geen wonder dat ook voor Anne het licht uitging toen zij bovendien nog bemerkte dat het hout op de aanhangwagen op volle zee leek te drijven.

‘Lieber Herr Gott,’ zei de boer, gooide zijn sigaret in de modder, stampte er nog een keer op en ging aan de slag.

Pas toen der Herr Doctor van Anne's pols op weg naar beneden, naar Herr Bürgermeister, was om zusammen ein kleines Etwas zu trinken (da haben Sie eines nettes Vögellein gefangen wenn ich 's sagen darf Herr Bürgermeister, das kann man besser nie fliehen lassen!) durfde ze haar ogen open te doen. Vervolgens wilde ze even rechtop gaan zitten om boven de witte donzen dekbedberg op zoek naar enig oriëntatiepunt te gaan. Zo kwam ze weer precies te weten wat ze mankeerde. Roerloos, zoveel had ze er van opgestoken, staarde ze naar het plafond. Daar viel gelukkig een hoop te bekijken. Tussen de machtige houten balken viel een bloemetjesbehang te bewonderen en als ze zich niet vergiste dan herkende ze het Liberty patroon van haar eigen theemuts.

Liberty kwam terug zag ze nu, op de wanden. Loodrecht hing de vitrage, ofschoon het raam een kiertje openstond, van boven notabene terwijl er toch scharnieren aan de zijkant zaten. Dat vond Anne eigenaardig en vanuit haar ooghoeken ging ze verder op onderzoek uit. Daar stonden een koperen bloembakje met drie primula's erin, een immense asbak en een vaasje met drie, nee wel vier plastic rozen op een kanten kleedje en dáár... oh nee dacht Anne, want daar lag haar leuke wikkelrok waarmee ze zo onbezorgd: ‘ik dacht ik wip even aan’ en zo terloops ‘op weg naar vrienden’ bij Jasper langs zou gaan. Jezus Maria dacht Anne dit komt nooit meer goed.

Herr Doctor kreeg jammer genoeg maar twee Jägermeister van Herr Bürgermeister aangeboden en toen moest hij ins Wald. Want daar zouden Herr Bürgermeisters zwager en der Herr Oberpolizist nu vergeefs op hem staan wachten omdat Herr Bürgermeister nog zeven corde hout te halen had aus dem Gemeinde Walt voor Herr Bürgermeisters eigen open haard en die van Herr Oberpolizist.

‘Vielen Dank, vielen Dank. Auf Wiederschauen Herr Doctor! Sehen wir uns noch was?’

Nauwelijks was Herr Doctor het erf afgereden of der Peter sloop de elken trap op. Peter wist precies welke treden hij over moest slaan om zijn huishoudster niet uit de keuken te lokken om vervolgens een kwartier aan de praat gehouden te worden. Dat was zo een ingesleten stappatroon geworden dat hij het razendsnel kon en deed, ook als Frau Heinrich er niet was, zoals nu.

Aangekomen in zijn slaapkamer begon hij zijn kleren uit te trekken en op een hoop te gooien, waarover hij zeker heen zou blijven stappen zolang Frau Heinrich nog aan de Costa del Sol naar het op videotape gezette programma van de West-Deutsche Fernsehen van de vorige dag zat te kijken. Aan de stapels kon hij precies zien hoe lang ze al weg was en derhalve kon hij goed in de gaten houden hoeveel dagen hij zich nog zonder haar zou moeten behelpen - zo dacht hij daar twee uur geleden nog over ‘amuseren’ dacht hij nu. Peter had het druk, hij moest z'n kolossale kop nog wassen en scheren.

Gehaast pakte hij zijn corduroy broek van het hangertje, hield ‘verdammt noch mal’ de adem in en werd iets nerveuzer toen ook het jasje aan

[p. 21]

de krappe kant bleek. Zorgvuldig kamde hij zijn haar nog eens extra en ergerde zich er weer aan dat hij zijn pet zo laag op z'n kop had gezet dat er tussen de krulgrens en de rest van zijn voorhoofd wel een twee vingers brede witte streep was ontstaan. Met een zwaai smeet hij vervolgens de middendeur van zijn linnenkast open, haalde diep adem en keek. Het duurde even voordat hij in de gaten had dat die vreemde waarvan hij alleen de kop goed kende iets met hem te maken zou hebben. De lucht die hij, om teleurstellingen te voorkomen uit zijn buik had weggezogen, bleek rechtstreeks naar zijn schouders getransporteerd te zijn, zo hoog en bol waren ze gaan staan. Ook de Simon Regal Pils had zijn sporen nagelaten. Alsof hij er een vat van had doorgeslikt leek zijn hoofd nu los op de bierton te staan. Maar der Peter zelf was er heel tevreden mee gelukkig. Hij trok eens aan zijn manchetten, schopte de deur dicht en haastte zich naar de wastafel waar hij een kwak eau de toilette achter elk van zijn machtige oren spetterde en die vervolgens uit ging wrijven over z'n gezicht. En nadat hij nog een tijdje had staan tobben of hij wel durfde, besloot hij toch maar aan te kloppen bij zijn nieuwe buurvrouw die zich inmiddels mentaal en taalkundig had voorbereid op alles wat haar aan verontschuldigingen, schaamte en dankbaarheid uit haar middelbare schoolperiode te binnen wilde schieten.

Al haar goede zorgen ten spijt begon Anne te stotteren toen der Herr Bürgermeister opeens kamervullend bleek te zijn terwijl die kamer toch royaal mocht heten want dàt verschijnsel had zij niet in haar repetities opgenomen. Anne had het zo druk met zichzelf dat het haar ontging dat der Peter die zich ook niet al te zeker had gevoeld er aardig door op zijn gemak werd gesteld. Zo zelfs dat hij een van de eetkamerstoelen die als palfreniers bezijden het hoogpotige tafeltje met de primula's stonden omgekeerd voor het bed zette, de rugleuning oppikte, de zitting met een zwiep onder zijn machtige achterwerk schoof, zijn armen op de rugleuning legde, vervolgens z'n kop op z'n armen stortte en tevreden naar het kussen keek. Vanuit deze positie had hij vroeger zijn rondcirkelende elektrische treintjes bekeken, later z'n geschoten hazen, nòg later zijn buitgemaakte reeën en nu Anne. ‘Drie dagen moet je zo blijven liggen,’ zei Peter, had der Herr Doctor gezegd. En Anne begon een moeizaam verhaal over de anwb-alarmcentrale, over hotel en ziekenhuis. ‘Drie dagen,’ zei Peter tevreden. En terwijl Anne in paniek als een losgeslagen ion tussen de vernedering welke haar intocht in Jaspers onderkomen voor haar inhield en haar niet minder schaamtevolle positie hier, zat te dubben stond der Peter op, pikte haar koffertje op en zette het open vóór haar op het bed. Hierna verliet hij zwijgend de kamer. Zo vlug als ze het vanuit haar benarde positie redden kon, wurmde ze zich in haar pyamajasje, smeet de op de tast gevonden broek terug in de koffer en spreidde er decent haar sportieve trui over uit. Lijkbleek, de kiezen op elkaar geklemd schuifelde ze weer in positie.

‘Also,’ kwam der Peter weer na een tijdje binnen. Ze had zich waarachtig niet hoeven haasten.

‘Jetzt geht's los,’ en Anne zou zich welhaast ongelukkig geschrokken zijn als ze de fles Jägermeister en de twee glazen niet zou hebben herkend. Met een klap zette hij de fles op de glazen plaat van het nachtkastje en donderde de glazen er naast. Even scheen hij afgeleid. Toen gooide hij het deurtje open en wees op de platte beddepan met deksel. ‘Gezien?’ vroeg der Peter.

‘Ja,’ knikte Anne beschaamd en dankte de Heer dat ze er voorlopig geen gebruik van behoefde te maken.

‘Ik ga,’ zei Peter, ‘kom ik meteen terug of wacht ik even?’

‘Nee,’ zei Anne.

‘Wacht ik even?’ vroeg Peter.

‘Nee,’ zei Anne.

‘Dan kom ik meteen terug,’ vond Peter. ‘Oder...’ hij had een beter plan. In een ongehoord snel gebaar wierp hij de glazen vol, pakte Anne bij haar nekvel zoals hij dat gewend was met zijn konijnen te doen en goot de Jägermeister naar binnen. ‘Schmeckt gut was?’ zei hij daarop tevreden, herhaalde de toediening en verdween.

Anne leek nog wat na te slikken toen hij al weer voor haar stond. Het blad in de handen keek hij tevreden naar beneden. Anne probeerde zo

[p. 22]

vriendelijk mogelijk te glimlachen ofschoon de tranen van de plotselinge alcoholinjectie haar nog in de ogen stonden. Hierna zette hij het blad op het tafeltje, legde een enorm en hagelwit servet onder haar kin, bond zich eenzelfde exemplaar onder de zijne: ‘Jetzt geht 's los... oder... Nein,’ zei Peter tegen zichzelf, ‘man soll immer mit den Flüssigkeiten anfangen.’ En zo kreeg Anne haar derde medicijn toegediend en haalde der Peter zijn eigen achterstand even in. Nu was het dan zover en Anne kreeg een bord met twee knapperige broodjes waaruit twee verbazend hete worsten piepten op haar borstbeen gezet.

‘Thüringer Würstlein,’ zo lichtte der Peter toe. ‘Erst kommt das Fressen,’ zo vond hij.

‘Und dann die Moral,’ zo vulde Anne aan die zich een heel stuk beter was gaan voelen. Ze kon waarachtig haar hoofd al weer oprichten zonder de bliksemschicht in het achteronder te voelen. ‘Nehmen wir noch einer, was?’ riep Peter smakkend.

‘Machen wir,’ giechelde Anne.

‘Hopla!’ zo begeleidde Peter het konijnegebaar. Hierop hapten ze verder. Anne kon nu al zóver voorover buigen dat ze de kruimels op het bordje terug kon laten vallen.

‘Geht's?’ vroeg Peter.

‘Schön,’ lachte Anne ditmaal naar waarheid terwijl ze het glas aannam.

Jammer genoeg worden ze, naarmate de avond vordert steeds moeilijker te verstaan ofschoon der Peter en die Anna zelf daarvan geen hinder lijken te ondervinden.

Wèl struikelde der Herr Bürgermeister laat op de avond, op weg naar zijn kamer over Annes beddesprei.

‘Mein Gott tut's weh Peter?’ vroeg Anne rechtop zittend vanuit de kussens.

‘Verdammt noch mal,’ hoorde ze hem nog zeggen maar Anne kreeg haar nieuwe vriend niet meer te zien want Peter vond het veiliger naar zijn eigen Schlafzimmer te kruipen.

Laat in de ochtend werd Anne wakker en probeerde eens voorzichtig of ze kantelen kon. Want kantelen is de weg tot staan en staan is welhaast lopen, voetje voor voetje maar toch! Zo kwamen ze elkaar in de hal tegen en Herr Bürgermeister wist zijn Vaders wandelstok te vinden. En ‘Bitte, danke, bitte, danke,’ wist Anne de tocht die inmiddels urgent was geworden, te volbrengen. Mede dankzij de constantheid van het menu kon zij Peter 's avonds zelfs in de mooie kamer bij de open haard gezelschap houden. Meestal begint men elkaar onder zulk soort omstandigheden omtrent het eigen leven voor te lichten, maar Thüringer Wurst en Jägermeister ten spijt kwam vooral Peter aan het woord wegens de taalbarrière. Der Peter had zijn vrouw verloren en daar jankte hij nu een beetje om ‘keine Kinder Gott sei Dank’. En die Anne was gescheiden wat ook ‘schade’ mocht heten.

‘Schuldlos?’ vroeg der Peter nog. Anne haalde haar schouders op: ‘Was heisst.’

‘Was heisst,’ vond der Peter nu ook. Bovendien had Peter ‘sich verliebt,’ Anne keek hem vragend aan, ‘in ein junges Mädchen’.

‘Nah also,’ vond Anne.

‘Zu jung,’ vond der Peter zelf.

‘Ach was,’ wist Anne.

‘Meinst du,’ vroeg Peter. ‘Meinst du das Anna fünfzehn Jahre verschil?’

‘Nah ja,’ vond Anne, ‘wenn man einander liebt? Hoe oud?’

‘Vijfentwintig,’ Peter geneerde zich een beetje.

‘Dat is toch geen kind meer,’ vond Anna.

‘Meinst du das Anna?’ vroeg Peter.

‘Is het niet onhandig?’ vroeg Anne opeens, ‘ik hier? Het kan toch zijn dat ze denkt...?’

‘Ja, ja,’ zei Peter geheimzinnig.

‘Ik bedoel, dat ze misschien...?’

‘Ja, ja,’ meende Peter.

‘Het hele dorp weet toch dat ik hier...’

‘Ja, ja,’ glimlachte Peter, het hele dorp ‘die ganze Gegend’ en hij wees royaal om zich heen.

‘Opzet?’

‘Ja,’ knikte der Peter.

‘Wirklich?’

‘Ja!’

‘Dat ze jaloers wordt?’

‘Hm, hm!’ en daar namen ze nog een Jägermeister op. Zum Wohl! Zum Glück! Een hartelijke samenzwering! En plotseling werd het zo vrolijk in de mooie kamer zonder bloemen dat ze elkaar

[p. 23]

omhelsden: ‘Zum Wohl! Zum Glück Anna!

Haben wir gelacht was?’ En ook daar moesten ze om lachen.

Ofschoon Jasper na drie dagen van meditatie meende zich geheel van deze wereld losgewoeld te hebben sprong hij toch uit z'n stoel zodra hij de Mercedes van Herr Bürgermeister voor zijn tuinhek zag stoppen. En vermoedend dat Herr Bürgermeister hem het zoveelste herziene exemplaar van zijn brandverzekeringspolis ter hand kwam stellen omdat Holzhäuser niet eenvoudig te verzekeren waren, deed hij open. Jaspers onthechting was binnen enkele seconden teniet gedaan door Herr Bürgermeisters onthullingen, die hij overigens al van de groenteboer had gehoord. Maar het blijkt toch nog steeds een verrassend verschil aan medeleven op te leveren als het ongeluk naderbij komt. Een gevoel van opperste vreugde overviel Jasper toen hij na enig navragen durfde geloven dat de ramp zíjn Anna betrof. Een hart zo overvloeiend van liefde, meedeleven en allerhande andere soorten van hartelijkheid hadden Boeddha, Bhagwan en zeker de Here Jezus zelf nimmer in Jasper wakker weten te maken. Of Anne welkom was? Wat een vraag, wat een onzinnige vraag was dat van Herr Bürgermeister!

‘Nah ja,’ vond Peter, ‘ich dachte dass schon!’

Wacht Jasper ging meteen mee!

Nee vond Peter, ik breng haar, want der Herr Jasper had een waanzinnig slechte Franse auto voor rugschmerzen. Dan zou die Anne weer helemaal van vorne an anfangen müssen.

Voetje zetten, voetje bijschuiven schreden Anne en Peter statig de trap af. Een prettige trap voor gehandicapten, brede treden, lage stapjes! En voor de voordeur zette Peter haar koffer even neer, griste z'n moeders wandelstok uit de paraplubak en ze kusten elkaar alvast vaarwel. Zum Wohl! Zum Glück!

‘Die kannst du behalten,’ zei Peter tegen de stok nadat hij Anne zorgvuldig op de - de Goden dienden geprezen - nauwelijks inzakkende autobank had neergelaten.

Aangekomen probeerde Anne zo goed mogelijk te glimlachen terwijl Herr Bürgermeister Jasper instrueerde dat Anne zeker in geen week in der Herr Jaspers verdammte wagen mocht.

Auf Wiedersehen und vielen Dank!

Verlegen zaten ze tegenover elkaar aan Jaspers keukentafel.

‘Dat je gekomen bent,’ zei Jasper. ‘Dat je toch gekomen bent. Here zegen deze spijze amen dat je gekomen bent.’

‘Wat is het hier mooi,’ zei Anne.

‘Wat ben je mooi,’ zei Jasper, ‘ach wat een verspilling.’

‘Al die jaren,’ fluisterde Anne, ‘wat treurig, wat zonde van de tijd, zonde toch hè Jasper? Wat moeten de kinderen nou van ons denken?’ En ook Jasper dacht nu aan hun dochters. Hij stelde ze zich altijd kleiner voor dan ze waren. Zo waren ze steeds gegroeid als hij ze zag.

‘Misschien worden we nog wel eens grootouders,’ droomde Anne, ‘misschien kunnen we dat een beetje beter. Zouden we dàt misschien kunnen, aardige grootouders wezen, misschien? Zou toch kunnen?’

En toen gingen ze een tijdje zitten huilen van spijt van geluk van jammer van treurig treurig, geleund over de tafel.

‘Ik heb vast een kegel,’ snikte Anne, ‘van de Jägermeister.’

‘Ik wil ook een kegel,’ zei Jasper, ‘van de Jägermeister.’

En omdat ze niet veel beters wisten te verzinnen ook al niet vanwege Anne's mg, droogden ze hun tranen en namen ze er eentje.

‘Zum Wohl!’ zei Jasper.

‘Zum Glück!’ zei Anne.

Dat zijn toch hele mooie wensen? Niets schunnigs aan? Geen schuttingwensen toch? Geen reden om Jaspers hoofd opeens zo groot te zien worden? Hem blauwe ogen te laten krijgen? Blonde haren? Zo raar geknipt? En een witte streep over zijn kop?