Maatstaf. Jaargang 31

[p. 136]

Ad Zuiderent

Hervormingsdag

Het lijkt wel asfalt in de achtertuin:
de lucht is niet te harden. Bruin als een
nieuwe fietsersroute door de stad het pad.
Letterlijk alles stinkt naar teer. Was het
maar zwart. Wat staat er helemaal? Een prunus
en een oude fiets, muur, ruit en steenbreek,
verder niets dan bouwpuin, vuilniszakken.
Wat dacht je van een plaatsje van graniet?

't Was zondag. Wij hadden natuurmonumenten
bezocht, de auto niet verder gezet dan
het Wapen van Amsterdam. Het bospad klonk vrolijk
als cornflakes vlak voor het ontbijt. Met zakken
vol tamme kastanjes kregen wij greep
op de crisis van tijd en seizoen. Wat doen
als de bom van de buren op zo'n dag
ontploft? Kastanjes gepoft op het gas.

Dat deden wij thuis; de barrière van zand
voor de deur kwam in laarzen naar binnen. Er was
geen beginnen aan zuigen in deze woestijn.
Verbouw je het gruis tot een huis, ga je
traag met de jaartelling mee. Buiten mengde je
zweetlucht met puin tot een tuin in de herfst.
Was je net in verwarring van landschap gehard,
kreeg je ook nog in asfalt gedompeld papier op je dak.

[p. 137]

Communicerende vaten

Helder als water komt licht van beneden. Mij slaan
de vlammen uit. Wie houdt de elementen uit elkaar?
Ik kijk van boven op de zwarte tuinen die zijn opgehoogd,
maar in de mijne staat de spiegel van koud water enkelhoog;
alsof niet eeuwen eerder aan het donker men een polder gaf.

De kachel in de kelder stookt de wateren in buizen op
eenhoog mijn kamer in; een droge warmte maakt een meer
van schilfers in 't geheugen. Trek ik mij aan mijn haren op,
klinkt er geknetter van de angst. Mijn hoofd gaat ernaar staan.

Hoe er een kind met een stok in de tuin stond te roeren;
het water rondom als een vuur dat bleef klitten
wakkerde aan. Winterwind tilde zijn naam uit
de vlammen - sporen van stroop in een hap bloemepap.

Heeft hij geen wil boven water te zweven? Zeven kuub zand
en evenveel aarde om het zwart te bedekken waarin hij stond?
Verheven gemodder misschien, maar slecht te behappen -
het water beklemt hem al, kluistert in buizen aan vuur,
en 't zwart gat van ruimte lokt licht naar zijn ware natuur.

Pleister op de wonde

Wie hechtte, wie bond mij? Hoe kwam
er een korst op ontreddering?

Ik keek over tuinen naar een
balkon: schrale zon hing in was
aan de lijn. Ik had zo'n idee
in de kamer daarachter zit
iemand in naakte verbazing;

met het lostrekken van pleisters
leest die de stigmata, gedicht.

[p. 138]

René Magritte, le château des Pyrénées

Wat rommelt daar in het granieten ei?

Als vreemd gebroed van een massief hangt het erbij:
het raakt de grond niet, het is eigen grond
van een kasteelheer. Die rommelt wat rond,

als de dood, en geen kip die hem hindert.
Ach, een levende ziel in dit landschap,
niet gek zou het zijn, maar uitgekinderd
is het geslacht van het slot. His Lordship

geniet uit de hoogte van uitzicht op zee,
en water dat niemand kan drinken; zijn rots
deelt niets mee aan de rotzooi beneden,

verbergt in graniet 't hele eieren eten.