Maatstaf. Jaargang 31

[p. 83]

D. Hillenius

drama van het keren van de wind
oost werd west en het gesloten ijs
werd zachter
geuren kwamen vrij, begin van bloei
vandaar misschien mijn droom
verhaal niet, eerder verschuiving van stemmingen
vormloze droefheid plotseling
om een verlies dat lang geleden
zo bevroren werd
nog levend bleek

*

men toonde mij de ziekte
voordat zij losgelaten werd
muisachtig, vluchtig
later zag ik vanaf de hoogte
hoe de golf zich uitbreidde
halmen vielen, kleur veranderde
geen geluid, maar langzaam toenemend
de zoete geur van einde
niet door bloemen weg te branden

*

het onderzoek vroeg
dat ik stukjes knipte
uit leven dat ik kennen wilde
maar alles wat geknipt werd
was dood
die ik al eerder kende

[p. 84]

 

*

 

 

 

Ik zie hoe de vloed opkomt

 

de zandbank waar we even waren

 

met dunne golven overspoelt

 

De kust, de zee het land

 

inhalend, uitstotend

 

bedekkend en ontblotend

 

leven gevend en verdrogend

Verkalking

in de melkwitte ondoorzichtigheid van herfst
komt een bel boven van scherpe helderheid
waarin ze rondloopt in de vele vormen
die ik beminde

zou het terugkeren als bij verdrinking?
twee drie malen nog het licht zien
langdradig stuiptrekken
eer de romantische muziek gesloten wordt?

*

Kijken is nooit neutraal
Zelfs leeuwen ontwijken je blik
Lang aanzien alleen als aanloop
tot vechten of vrijen

Harmonie

van een hand grind
wild weggeworpen
raakt soms een kleine steen
de roos
de rest wordt niet gezien
blind is natuur

[p. 85]

 

*

 

 

 

een tuin is meer dan er staat

 

de groei van vroeger

 

groei die komen gaat

 

wandelen in een tuin

 

is dwalen in een ruim geheugen

 

alles heeft herkomst

 

verre plekken die herinnerd blijven

 

banden met vrienden

 

sommigen dood maar hier onsterfelijk

 

jaarringen

 

de tuin ben jij