Maatstaf. Jaargang 31

[p. 44]

Benno Barnard

Zij en ik

Haar kleren weet zij te gebruiken als huid
die, tussen hals en enkels, haarzelf
accentueert. Aandoen wat staat en dat
vermommen. Van elke jurk is zij het resultaat.

Ze diept details op uit de kast, studeert
op panties. Deze past. Probeer, zeg ik, een
combinatie die ik nog niet ken. Ze lacht tegen de
Spiegel, waarin ik heel ver zichtbaar ben.

Ze spelt haar droom aan het ontbijt: heel gek,
ik werd ontzettend wijd, de kamer kon wel
in mijn hand. Jij las de krant die je nu leest,
deed of je me niet zag. Nou lach je uit verlegenheid.

Ik vouw de vorige dag op, strijk de kreukels
glad. Nog kijkend naar een ongeluk hoor ik
me iets nietszeggends zeggen, dat soms een droom
is uit te leggen, maar niet goed die zij had.

[p. 45]

3

 

Urenlang komt ze thuis, stapt uit de schemering

 

de schemering in van de gang. Drukt op de knop

 

die kunstlicht schept. Bestijgt, tussen de voordeur

 

en de deur, de trappen die ik in mijn oor ook heb.

 

 

 

Voordat ik het determineer, is elk geluid haar

 

tred, en niet verkeer. Was kloppen kloppen in mijn

 

hoofd? Haar adem op de overloop is, als ik kijken

 

ga, ons huis. Ik blijf je horen. Kom nu thuis.

Acht uur, de post ruist in een buitje door de
bus. Ik maak dat ik mij haast, sorteer op koude
voeten drukwerk, de krant. De klep sloeg almaar
dicht vannacht, achter de groeten in haar hand.

Er zit geen ansicht bij waarop dat staat, tussen
een zon en zoen van inkt. Ik zwicht, kom overeind.
De mat zinkt weg, de gang baadt zich in licht om
mij. Het theewater zingt al weet ik hoe lang.