Maatstaf. Jaargang 31

[p. 51]

Peter de Boer Het sprookje van de geboorte

Ik ben in Duinzicht met de helm geboren;
een ei van glas omspon de tovenaar.
Maar moeder schiep met goed getimed gebaar
daarbij de wereld... Sinds ben ik verloren.

Dat zij zweeg! Dat zij niet zei: ‘Zie, 't is klaar.
Klaar de wateren in het ochtendgloren.
Klaar de vogelen die aanslaan in koren.
Klaar de verzen van over zoveel jaar’.

Wat is níét uit haar! Zij spint zelfs het lint
waaraan ik hangen moet in mijn gedichten.
Ik baar geen zeeën, geen meeuwen, geen kind,
er is niets substantieels aan mijn doorleefde vergezichten.
Slechts komt het voor dat ik een bastaard vind,
dat ik in plaats van kerngezonde wichten
een te lang tekort in woordluiers wind.