Maatstaf. Jaargang 29

[p. 109]

Peter de Boer Twee gedichten

Sur place

(Naar Ernst Barlach, Fröhliches Einbein, brons, 1934/35)

Machtig beheerst zijn klokmantel de dans,
geen ballroom, meer een horlepiep voor krukken.
Zijn pas mankeert een sierlijke cadans,
de zweefgang om een gouden ster te plukken.

Houterig maar in stijl grijpt hij zijn kans:
‘Brons past wel op mijn maat. Met wat geluk en
't juiste licht vang ik een zilveren glans,
die ik de sterren op het hart zal drukken.’

Hij is al oud en 't hele firmament
zit in zijn hoofd, dat licht zich neigt tot wie
applaus opbrengen wil voor zijn prestatie:
het grijnzen, dat als laatste sacrament
de vuurmond richt op zijn ontrouwe leden,
die - groots en meeslepend - in brons vergleden.

[p. 110]

Idealentwurf der Vereinigung des Getrennten

Het Ding in uns is niet het Ding an sich.
Aan alles kleeft zo een andere Kant
(aan ongodisten vaak een predikant,
aan hoeren wel een hoofse minnebrief).

Meerkantig is het woord muzengezant
bij voorbeeld, te lezen als: Du und Ich;
het staat voor wie een leven lang zijn wieg,
zijn kim van toen, bevlekt met zijn verstand.

Zo'n dichter weet zich dichtend de sigaar.
Zijn lief ligt een Olympus lager klaar
te komen op een pussy-cat-elpee.

Hij niet; hij vlijt zich, wit en dun, naast al
de malle meiden van Mnemosyne.
Zo droomt hij althans. 't Is een naar geval.