Maatstaf. Jaargang 29

[p. 30]

Rob Schouten Vier gedichten

Middaghoogte te Laodicea

Sluimeren wij. Zoet niets. Boven het hoofd
de stemvork rust vanwaar hij komen zal
die ik niet roep, en wel, zoals beloofd,
zomaar en bij geen aandacht bovenal.

De post klapwiekt met vriendelijke groet
de tuinen langs. Er komt een boodschap van.
Open één oog. Wat hebben we tegoed?
Maar ach, of er geen hufter komen kan.

Sheherazade

Gaf zij en haar gevolg soms de Eufraat
(de kalief beu? de hitte? of gewoon
uit lust tot kerkgang en tot telefoon?)
het paradijs op voor de welvaartsstaat
om onder eensklaps oplichten der sluiers
op straat te tonen wat viel te verbergen:
een menigvuldig volkje kakelbonte dwergen
met korte armpjes om pakketten luiers?

[p. 31]

Vooruitziende hond

Door deze wereld loopt de hond
zijn kop omhoog - hij ziet de dingen
al snuffelt hij soms aan de grond
op zoek naar zijn herinneringen
vindt hij ze niet. - Staat hij er op?
En staat hij zelf dan op het spel?
Hij schudt, en heft maar weer de kop,
de poten, en bevindt zich wel.

Een schuilplaats

Ik prevelde zonder geluk op straat
maar wat. Niemand nam er notitie van.
Zwijgend hield ik mij op in een portiek.

Heel waardevol dat alles overgaat.
Trams dreunden langs. Ergens schreeuwde een man.
Uit een luidspreker schalde dansmuziek.

Waarvan ontdaan en zorgen om welk lot?
Conclusie noch ontraadseling. En hopen
doen we toch zeer vergeefs. Laat ons dan huilen.

Daar stonden mijn gedachten stil bij God.
Juist brak een stapelwolk verrassend open
en regende dat ik zou blijven schuilen.