Maatstaf. Jaargang 29

[p. 7]

Willem van Toorn Geheugen

Hoe je bestaat in mijn hoofd:
op filmpjes van oude tijd
in lussen opgehoopt.
Beelden verstild, maar bereid

tot leven te komen zodra
licht van verlangen of spijt
door de kristallen schijnt.
Een straat. We kijken je na.
Deur waar je achter verdwijnt.

Of: haast onzichtbaar klein
diep in een landschap bewaard,
deel van een ansichtkaart
uit een ontroerd domein

kennelijk. Wie je heeft gespaard
in dat boordevol hoofd van mij
moet wel haast ik zijn.
Waar dit je bijna raakt
loopt de film op zijn eind.