Maatstaf. Jaargang 29

[p. 17]

Martin Veltman Vier gedichten

Natuur

Naarmate ik in jaren vorder, neemt
langzaam maar niettemin, mijn aandacht voor
de existentie toe. Ik kijk, doorboor
de ringsloot met mijn blik, betuur het vreemd
gewir van baars en kroos, en sta versteend.
Jawel, ik zie de meiden wiegen door
de stad, taxeer hun schatten, maar behoor
al meer de oever toe, de watereend.

De oude hond, waarmee ik kalmer aan
de ronde afleg in het stadsplantsoen,
geeft tempo's aan waardoor ik wintergroen
of lenteknop bedaard kan gadeslaan.

Steeds dichter volg ik beek en karrespoor
en wandel als de Jood de velden door.

[p. 18]

Zondaar

Zeven jaar oud moet hij de raadsels raden.
Hij loopt naar school, de roomse jongensschool.
Zijn broer - twee stappen voor - draagt de viool.
Altijd dezelfde straat, dezelfde kade.
Eerst naar de kerk. Hij moet zich van het kwade
afwenden, het verslaan, preekt monotoon
de dienstdoend kapelaan. De koningskroon
die Jezus' hoofd omgeeft, verlicht de paden.

God's zoon gaf niet voor niets het avondmaal.
Hij heeft zich voor de mensen laten slaan
met spijkers aan een kruis. Ontdaan
luistert het kind, starend in zijn missaal,

geknield in het immense middenschip.
Jeugdpsalmen druilen op zijn onderlip.

[p. 19]

Vuurwerk

De appelflappen geuren op de schaal.
De gasten - rond de keukentafel - lachen
om anekdoten, honderdmaal in nachten
als deze doorverteld. Pontificaal
vonkt de champagne in de koelbokaal.
De flutes staan - opgewreven - klaar. Het wachten
is op twaalf slagen uit de ether. Krachtens
de wetten van de klok breekt infernaal

de oorlog uit. De vijand hangt met bommen
en zwaard boven de stad. Kinderen huilen
op moeders arm. Massale woedebuien
om de verloren tijd trekken de kromme

banen van vuurballon en donderkruit.
Ik vul de de glazen en omhels mijn bruid.

[p. 20]

Neger

Hij stond als marmer in de Marnixstraat.
Met nog drie, vier. Prachtig maar tot het bot
ontheemd. Verschrikkelijk ontheemd. De god
die in zijn bloed een woning heeft, verstaat
de rauwe westenwind niet, heeft het kwaad
van sneeuw en water niet geteld, was tot
de blanke top gegaan zonder het schot
te zien dat tussen alle mensen staat.

Zijn zij eufoor uit Paramaribo
gevlogen om hier aan het winterstrand
van de humeurige Noordzee zand, zand
gestrooid te krijgen in hun ogen? Zo

kleumen zij blind onder de bierreclame.
Zij zingen niet. Zij dragen droeve namen.