Maatstaf. Jaargang 29

[p. 13]

Ed Leeflang Gedichten

Botlopen

We zetten zwinnen in de zandplaat af
met warnetten en joegen stapvoets bot
en schol op, vingen emmers vol.

De kotter op de drooggevallen vlakte
hing scheef, de eerste stilte scheen
te dalen uit de zon, een oever was
er niet.

Uit water waren wij getild, samen
met gesloten schelpen, om tenminste
één keer haast te weten hoe het is: te
zijn gestrand en toch te overleven.

Twee of drie uur zou de eb ons hier
nog dulden. Dan niet meer.
Genoeg om te onthouden dat wij het
onbetwiste midden waren van de ruimte,
die wij opgelucht en nietsontziend
bevisten.

[p. 14]

De schaatser

Het meer waarop nog niemand schaatst,
waarlangs de elzen ook elkaar niet
kennen, verwacht hem of hij niet bestaat.

Achter de bleke waaiers van het rechtop
overleden riet mijden hem meerkoeten
met witte maskers op.

Er is een lot, hij stapt in de
kothurnen van zijn noren en bergt
de vleugels op de rug, rijdt weg op
wat nog ongerept is en hol kreunend
laat begaan.

's Nachts moet ik dan wel dromen van
die huid van ijs, waarop de achteloze
keizersneden staan, niets dan zijn sporen.

Onder dat buigend blozend vlak weet ik
weer iemand die nog wilde zijn geboren en
rondzocht naar het wak, de scheur.

Zodat ik weer te vroeg was weggegaan,
behouden bleef, waarom de slaap het
graf is van wat niet gebeurt.