Maatstaf. Jaargang 29

[p. 64]

D. Hillenius Gedichten

Het streven is naar rust
de toppen moeten afgesleten
dalen vervuld

als alles gelijk is
spanningen verdreven
de stromen uitwaaierend
tot stilstand, vervening
aanvankelijk nog bloemen
maar steeds meer bos
zwaar, donker, afsluitend bos
is dat het streven?

maar het reiken dan
buiten de rust
de wil
om de winterkern te verbreken?

[p. 65]

Velikowsky had gelijk

Venus die verstarde aarde schampte
vuur zaaide, zeeën verstoorde
bergen opriep en wegvaagde
nieuwe beddingen legde

ach, jouw omhelzingen

*

de lagen die om mij zijn afgezet
vol van fossielen die ik ooit zag spelen
zo weinig van mij dat nog niet gevangen
uitkeek over steeds vreemder wereld

dooi breekt de schotsen om mij los
de steun van het verleden
(zo lang al steunde ik op de dood)
vervalt

pijn om de vrijgekomen naaktheid
die ik koester
teken van leven

[p. 66]

 

de geuren van ons samenzijn verdwijnen

 

de deur staat open van het huis

 

verschrikkelijk verlaten

 

ruisend van namen is de nacht

 

namen die gescheiden minnaars

 

als gebedsmolens herhalen

 

oproepend maar nooit omhelzend

 

nacht van de late zomer als geen vogel zingt

[p. 67]

Ongrijpbaar

Je sliep in mijn armen Maria
We lagen omringd door stenen
die nauwlijks te dragen
je van ver had meegebracht
warmte bewarend, muren
ik voelde je stuipen
van ander leven, buiten

*

hoog boven de woedende stad lagen wij
jij sliep ik luisterde naar wind en regen
soms vlagen van het geweld der vele mensen
spreekkoren, gillende machines

toen dat gestorven was
lagen wij daar nog
wind regen troostend
boven de dode stad
ik voelde je weer stuipen van leven
en kon niet slapen van een te groot geluk

[p. 68]

 

Alles bestaat al voor het beleven

 

kastenmuren vol laden

 

gesorteerde angsten bevattend

 

alle graden van pijn, verlies

 

gebondenheid, verlatenheid

 

verrukkingen

 

 

 

ik ken alle inhouden

 

droom ze, verlang ze

 

ben bang van ze

 

stilstand vastklampend

 

voorzichtig, geslotenheid

 

 

 

aardschokkend buiten mij

 

onherstelbaar verscheurend

 

zijn ladingen vrijgekomen

 

onsamenhangend

 

opjagend, bespelend

 

martelend, strelend

 

 

 

de grond is verdwenen waarop ik stond

[p. 69]

Interregnum

Tussen de ene strengheid en de andere
in een dal van zachtmoedigheid
vond ik jou, vrij om te beminnen
we zwommen in zee en renden
de kinderen erkenden ons als gelijken

Het kort seizoen veranderde
zwaluwen horen hier niet
hun kleine scherpe vleugels
die mij verbaasden
zijn weggevlogen
het dal ligt te wachten
op winter

[p. 70]

Velikowsky had geen gelijk

O zeker, dat van die bergen en zeeën
die oprezen en verdampten
dat van het vuur dat alles veranderde
was waar
maar dat de komeet gevangen werd
in aantrekkingskracht van aarde
elke avond een teken van liefde
is mooi bedacht, wens, vormgekregen verlangen
kometen blijven kometen
ze zal wel terugkeren eens
als ik veel ouder ben
als mijn bergen en zeeën
versleten zijn, verdampt, verstoven

toch heb ik dit beleefd
en de sporen die onuitwisbaar zijn
zal ik telkens herlezen