Maatstaf. Jaargang 28

[p. 79]

Jan de Rooy Ford Mustang

Marlies verwerkte, terwijl haar moeder in het ziekenhuis op sterven lag, stilletjes de emoties rond haar eerste bloeding. Een tante die het huishouden waarnam had haar intrek in de meisjeskamer genomen, zodat Marlies tijdelijk naast haar vader moest slapen.

In een blauwe nachtjapon wachtte het meisje bang op de komst van haar vader. Ze huiverde al bij voorbaat van de luidruchtige ademhaling, de zware zweetlucht en het lichaamshaar dat in dierlijke hoeveelheden door het wijdmazige ondergoed groeide. Op het moment dat haar vader de slaapkamer betrad, sliep Marlies, maar toen het bed kraakte werd ze halfwakker en schoof ze zo ver mogelijk naar de rand van het bed. Dat belette echter niet dat de man zich die nacht aan zijn dochter vergreep.

Marlies veerde gillend op bij de eerste aanraking in haar jeugdig kruis. Zij wilde uit bed springen maar raakte met een been bekneld tussen de spijlen van het ledikant. In al zijn opgewondenheid wierp de vader zich op zijn kind en beiden tuimelden op de grond, terwijl het been nog tussen de spijlen zat. Het bed kantelde en stond even later als een schutting in de kamer. Door te krijsen en te krabben gelukte het Marlies haar vader van zich af te krijgen; haar been kon zij echter niet bevrijden. De man wierp zich tegen het bed waardoor dat weer in de normale stand terugviel. Het geschreeuw van Marlies overstemde het geluid van scheurende en krakende botten. De man nam het marmeren blad van een nachtkastje en sloeg daarmee zijn dochter tot zwijgen.

Hij hurkte neer bij zijn gekwetste dochter en zag tot zijn ontsteltenis dat het bot op twee plaatsen door het been stak. Terwijl hij vergeefs probeerde een en ander recht te duwen, maakte het meisje geluidloze stuiptrekkingen. Niet wetend wat hij doen moest, ging de man op de rand van het bed zitten; met knoestige vingertoppen wreef hij nadenkend over zijn stoppelige kaak.

Het was stil in huis. De tante was niet wakker geworden van de jammerkreten van Marlies en zij liet zich ook niet uit haar slaap halen toen haar zwager met zijn bewusteloze kind over de schouders de trap af stommelde. Buiten was het al net zo stil als binnen; in de huizen van de burgerlijke straat brandde geen licht meer en als er nog een late wandelaar mocht passeren, zou die denken dat in de bagageruimte van de Ford Mustang een rol vloerbedekking werd gelegd.

Met tranen in de ogen reed de man zijn Mustang naar een buurt waar hij werd opgenomen in een stroom die hem traag langs roodverlichte vensters voerde. Hij parkeerde zijn auto voor een scheefgezakt huis waar hij aanbelde. Een vrouw met nylon haar liet hem binnen.

‘Ik had je niet verwacht,’ zei ze.

‘Vandaag kom ik voor iets anders,’ antwoordde de man, waarna hij met horten en stoten vertelde wat er die avond was gebeurd. De vrouw luisterde gespannen en vroeg waar het meisje zich bevond.

‘Ik heb haar bij me,’ zei de man, ‘ze ligt in de auto.’

Niet lang daarna lag Marlies op het bed van de

[p. 80]

vrouw met het nylon haar. Met citroengele keukenhandschoenen betastte de vrouw het been en het zwaargehavende meisjesgezicht. De blik waarmee haar onderzoek gepaard ging werd steeds ernstiger en toen zij een hand op het onregelmatig kloppend hart legde, schudde zij bedenkelijk haar hoofd.

‘Dit wordt niets,’ was haar conclusie, ‘we moeten iets verzinnen.’

‘Maar wat?’ vroeg de man.

De vrouw schonk twee glaasjes in en knikte langdurig met haar hoofd zonder iets te zeggen. ‘Weet je al iets?’ vroeg de man.

‘Ja, ja,’ zei de vrouw na enige tijd, waarop zij in grote lijnen haar plannen ontvouwde.

‘Is er geen andere oplossing denk je?’

‘Die is er wel, maar dan moet je minstens acht jaar zitten.’

Een half uur later bevond het drietal zich in de Ford Mustang op een stille provincieweg. Bij een wilgenbosje aan een sloot waarin matrassen en bankstellen dreven, werd Marlies uit de bagageruimte gehaald. Zij werd als een etalagepop op de voorbank van de auto gezet; de vloerbedekking waarin zij gewikkeld was geweest werd in de sloot geworpen.

‘Een mens kan heel wat hebben,’ zei de vrouw toen zij naar de ademhaling van het meisje luisterde.

De auto werd weer gestart en zwijgend vervolgde men de reis. Marlies werd bij haar schouders vastgehouden door de vrouw die op de achterbank zat. De mond van het meisje hing half open, verder was er in de duistere auto niets bijzonders aan haar te zien.

Op een plaats waar de weg door een smal bos voerde, werd de auto in de berm gezet. De vrouw stapte uit en liep enkele honderden meters tot zij een forse boomstam zag liggen die ze met moeite de weg opsleepte. Weer terug in de auto schoof zij Marlies een beetje opzij, zodat het meisje tegen het portier aanleunde.

‘Iets van tweehonderd meter,’ zei ze, waarop de man het gaspedaal zo ver mogelijk indrukte. Nog voordat de boomstam door de remmende auto werd geraakt, had de vrouw het portier geopend om het meisje naar buiten te duwen. Omdat het gebroken been zich aan de voorbank had vastgehaakt, werd Marlies meegesleurd totdat de auto tegen de boomstam tot stilstand kwam. De vrouw gaf snelle aanwijzingen hoe de man zich bewusteloos moest houden; daarna liep zij naar de dichtstbijzijnde boerderij om een ambulance te bellen.

Marlies kwam na enkele dagen weer bij kennis, maar het werd al gauw duidelijk dat haar verstandelijke vermogens tot een minimum waren teruggebracht. Met haar gekwetste been viel niets meer aan te vangen; het werd geamputeerd op de dag dat haar moeder werd begraven. Onmiddellijk nadat zij uit het ziekenhuis ontslagen was, werd zij overgebracht naar een psychiatrische inrichting. Als tegenprestatie voor verblijf en verpleging moest zij daar dagelijks de gangen dweilen, hetgeen goed was voor de ontwikkeling van haar armspieren nu zij daar zo op aangewezen zou worden. Eens in de zoveel weken kwamen haar vader en de vrouw met het nylon haar kijken hoe Marlies - sopemmers voor zich uitduwend - als een zeehond door de kille gestichtsgangen gleed. Nooit namen ze iets voor haar mee; een rauwe vis kon er nog niet af.