Maatstaf. Jaargang 28

[p. 15]

Eva Gerlach Gedichten

Jeugd

Een stem riep mij, tot driemaal toe die nacht
brak mijn slaap open. Toen verstond ik u.
Zie, ik voleindig, zei u, wat ik begon.

Heer der heirscharen, tussen Filistijnen
zag ik u later als klein stof verdwijnen.

De tempel scheurt. De ark werd teruggebracht,
maar zonder u. Het goud verschilfert nu
uw huis leegstaat, het verzoendeksel trekt krom.

[p. 16]

Blinde in de metro

Hector is bang. Ik roep het donker aan,
het steekt gretig onbekenden uit. Zij leiden
mijn tasten langs hun ordelijke gestalten.

Onder het slingerend, duizelingwekkend rijden
kruipt Hector jankend plat tegen de grond.

Helpers zonder gezicht zwijgen rondom,

zij waken, mijn zitten en mijn opstaan
zien zij, zij kijken toe dat ik niet val.

[p. 17]

Groot vlees

's Zondags trok zij haar witte kleren aan
en ging zingend ter kerke, in een rij
bevlogenen; danspassen maakten zij
als dronken. Mij sloot zij op. Voor het raam

keek ik haar na, bevangen door het raadsel
der dienstboden, één dag per week in dienst
van het Allerheiligst, dat ik niet mocht zien
of zijn: het eerste, zei zij, werd het laatste -:

als zij, weer thuis, het grote vlees aansneed,
gloeide zij en ik wist, Vuur had haar beschenen,
ik was haar mindere. Neem, beval zij; eet.
Gemarmerd rood, vol dunne, dwarse zenen.

[p. 18]

Incipit

Mijn vader heeft mij de doorgang versperd,
slagbomen zijn de spijlen van zijn bed:
ik ben zijn vlees, dat hem vijandig werd,
ik heb mijn hart tot zijn woord niet gezet.

Hij heeft zich voor het laatst aan mij gestoten,
hij staat niet op. Ook is hij niet verslagen.
Zijn koude aard ligt in mij opgesloten.
Zijn harde schedel wordt mij nagedragen.

[p. 19]

442ste nacht

Wij zien Sindhad de zeeman met een steen
het hoofd inslaan van de oude van de zee.

Hier naderen zij ons onder de bomen
waar de oude het fruit afplukt; één krachtig been
van twee ‘wier huid die eener koe geleek’
omklemt de luchtpijp van de naakte jongen,

door druk tot keren of stilstaan gedwongen:

‘...zulk eenen last, waarvan ik niet af kon komen.’

[p. 20]

Spiegelzaal

Wandelend door de overtuinen vonden
wij het labyrinth van vroeger terug, dat wij,
ver uitgegroeid boven de wilde hagen,
ontgoocheld in een oogwenk overzagen;
moeiteloos bereikten wij het spiegelend hart:

met ieder volgend beeld geringer stonden
wij om en om, gedrochtelijke rij,
te kijk, in aangetast metaal verstard.