Maatstaf. Jaargang 28

[p. 74]

Willem Bijsterbosch Intensive care romance

Nee dood als honden
gaan ze niet meer,
hun krampachtige foetushouding
is ons daarvoor nog
te menselijk.

Al weet niemand meer
hoe hun stemmen klonken,
de eenvoudige gebaren
van honger
zijn duidelijk genoeg.

Daarom zal ik een krans leggen
op hun bedden:
vreet die bloemen dan toch!
hier, verse rozen.

Uw oude kale hoofd, mevrouw
is mooi
met al die rode kroonblaadjes
tussen uw lippen.

De dorens prikken misschien
wel de hartkleppen door
want als ik mijn hand
om uw strot wil leggen
beef ik teveel.