Maatstaf. Jaargang 28

[p. 10]

Ed Leeflang Gedichten

De kamer

De ruimte is niet uit zijn doen
en nooit geweest. Het lichtgrijs groen

van kamerlinden kleurt het licht.
De kleine tafel draagt blijmoedig het gewicht

van mappen en belastingformulieren.
De leunstoel staat wijduit en met ontspannen spieren.

De boeken kijken vredig uit hun rug
een andere stilte in dan is ontvlucht.

Wie door het raam de krommende sering ziet staan
kan niet bevatten dat hij toch is uitgegaan,

beladen met dat levensgroot fossiel
dat in geen enkele koffer kon, een ziel.

Zij zal straks binnenkomen en haar kijk
is van een boer in eigen rijk.

De dingen staan weer overeind, opnieuw geplant,
natuurlijk aangeslagen, in een betere stand.

Niemand besliste dat het zo moest lopen,
niemand die achteruit kan hopen.

[p. 11]

Een dag

Deze dag heb ik nauwelijks gekend,
ik werkte, verwaarloosde hem, had geen keuze.
De sterren gingen plotseling aan
boven het stratenplan en ik deelde
het donker alweer met de geheugengrote
reuzen die mijn verleden bewaken
en die ik pas morgen wegdenken kan.

Wat had ik niet van deze dag
kunnen maken. Maar in het donker wil ik
verklaren, nuanceren, uitleg geven
over mijn gebrek aan talent
voor onschuld, mijn tekort aan
vrome wensen, mijn begroeien,
bekruipen, hanteren van mensen
en het vermijdelijke daarvan.

Onder de pers van de nacht
ligt deze dag al, een lieflijke,
denk ik, een drogende plant.
Ik stel me voor een salomonszegel.
Ik zal hem ooit vinden en niet eens
weten hoe hij gezien werd door
jouw ogen, aangeraakt door je hand.

[p. 12]

Oppas

Je lichaam is niet onbewoond
maar toch, je geest is vaak van huis.
Er is een oppas die een opdracht heeft.
Die zet wel koffie en bewaakt
de telefoon, kijkt naar de planten
en verneemt sonaten of gedachten;
beziet je plan om altijd
weg te blijven behoedzaam
van diverse kanten en tracht
intussen op je terugkomst
niet nadrukkelijk te wachten.

[p. 13]

Na alle omslachtigheid

Een paar maal per week zeker
heb ik te doen met het soort verlangen
dat ik vroeger had naar verboden
lichtbruine plekken duin.

Daar heb ik ooit haast vroom gezocht
naar uileballen onder hoge bomen;
er waren resten in van kleine dieren.
Met het skelet van zo'n bestorven
wereldje in de hand luisterde ik
naar wind. Wat bestaan was, wist ik
nooit meer zo volkomen.

Nu na alle omslachtigheid
de dood zijn eenvoud heeft opgelegd
aan lang meegedragen gedachten,
die je terugvindt in hoeken en in kasten,
nu er schot komt in het zelfgericht,
zul je lettergreepgefluister in de sparren
niet met welke wijsheid ook verwarren.

Als in die duinpan tussen bomen
wil je liggen, in stilte, desnoods
tussen de resten van je gedicht.

[p. 14]

Bij zijpe

Een zwaar verroeste maan wordt uit het Zijpe opgetild,
een op de heidenen met pijn heroverd schild.

Zo gaat zij schoksgewijs maar later stil omhoog
over de polder. En dan staan wij oog in oog

besluiteloos als toen. Het huis heft moe het dak,
nog steeds in afweer tegen kwaad en ongemak.

De gammele zwarte schuren rond de binnenplaats,
vroeger als geteerde schepen even buitengaats,

zijn door wat loodsen van beton vervangen,
ik zie geen slierten stro van nesten hangen.

Door een haag van magere frambozenstruiken
schemert het vale rood en wit van luiken.

Veilig verpakt staat alles in een zilver vlies,
ook populieren die ik planten hielp. Nee niets

heeft meer iets panisch in de avonddamp.
Een uil vliegt kalm op van de buis der buitenlamp

of hij er al die jaren door gezeten heeft.
Wordt als ik weg ben niet geleefd?

Hier was het, de konijnen gingen dood, ziekte en tocht
waren niet uit te bannen. Moedeloos sterven mocht,

maar gaat niet zomaar, uitstoelende helianten
verdedigden verwoed de zonnekanten.

En kleine stille padden dwaalden tot
onder de bedden uit het klompenkot.

Ik zie ons ramphuis in het maanlicht staan
en wil uit heimwee nooit meer binnengaan.