Maatstaf. Jaargang 28

[p. 15]

Rien Vroegindeweij Gedichten

Jaloezie

De kruidenier van de overkant staat
gekluisterd in zijn deur, verdoofd
lijkt hij door een gebeurtenis op straat.
Zijn vrouw met haar bijna kale hoofd

verschijnt en als zij bukt voor het fust
dat buiten op de stoep staat, rust
mijn blik onwillig op het vlees van
haar witte dijen dat suddert in de pan

van haar nylon schort. De wind
waait papieren op, het grauwe zand
stuift over straat. Een man vindt
een parkeerplaats, lacht, tegen niemand.

De leerlingen van de school, een paar
huizen verder, bezetten het trottoir.
De man met de St. Bernardhond gaat naar de
Heemraadsingel. Het is hun tijd. Het paard

van de overburen trappelt in de wagen
waar ‘veevervoer’ op staat. Een blinde
man steekt over, aan zijn arm een kind
dat in een stripboek leest. Een vage

[p. 16]

 

sfeer uit de Oriënt hangt in de straat.

 

De turkse vrouwen staan voor hun deur.

 

Er zijn dagen dat er niets gebeurd,

 

tijden dat niets zich beschrijven laat.

 

 

 

Maar deze ochtend, achter de jaloezie

 

voor het raam van mijn kamer,

 

is de straat een boekenkast vol dummies,

 

die ik ongezien, ongestoord, doorblader.

[p. 17]

Vader

De magere jaren werden vette.
Je had hard gewerkt en gespaard.
En als bewijs van zekere welvaart,
kocht je je eerste Mobylette.

's Nachts stond hij in 't schuurtje,
onder een deken voor het stof.
Zondags reed je menig uurtje,
als een vorst rond op de plof.

Je zette mij op de bagagedrager
en spande trots de kabels.
Je trok sporen als je gas gaf,

het grint sprong krachtig op.
Huizenhoog soms als je op gaf
van de bougies en de kogellagers.

[p. 18]

Uitzicht

De buren waar we toen op keken,
gescheiden door meer dan de straat,
hadden als hun welvaartsteken
een Fiat 500 voor de deur staan.

Jaloers keek ik op 't voertuig neer.
Hun zoon was in de klas veel dommer
dan ik, en toch hadden zij een brommer
met een dak en twee wielen meer.

Als ze zondags gingen rijden zwaaide
hij naar mij. En ik terug, maar 'k laaide
van woede en zon op wraak voor 't zwaaien.

Op een avond haalde ik met een spijker
een lange haal over het lakwerk. 't Haalde
niets uit. Ze werden alsmaar rijker.

[p. 19]

Straat

De straat waar ik geboren ben
heeft gelukkige tijden gekend.
Want slaan we er Prisma 381 op na,
dan lezen we dat Meindert Hobbema:

‘in zijn zonnige Gelderse land-
schappen met watermolens een blijmoediger kijk op
de natuur geeft dan zijn leermeester
Jacob van Ruisdael, en die in een
gelukkig moment een der statigste
Hollandse landschappen schiep:
het Laantje van Middelharnis.’

Het Laantje heet nu Steeneweg en
ligt in een grauwe nieuwbouwwijk.
Geluk en statigheid zijn daar verdreven,
geen schilder geeft er nog blijmoedig kijk.

Het schilderij dat hangt in Londen,
in een museum van de staat.
Ik heb hem daar gezien, mijn straat,
achter glas, door de eeuwen ongeschonden.

[p. 20]

Vers

Mijn buurman is een kunstenaar
en hij heeft een encyclopedie.
Mijn buurman is een vrouwenminnaar
en hij schrijft ook poëzie.

Ik wou dat ik zo dichten kon
als buurman boven mij,
dan schreef ik een lange verzenrei
van hier tot Lissabon.

Want in buurmans verzenkunst
springen borsten uit de knop.
En is buurman inspiratie op,
dan zet hij snel een punt.

Gaat buurman boven op en neer,
krijg ik beneden 't heen en weer.
Ging ik maar boven op en neer,
kreeg hij beneden 't heen en weer.