Maatstaf. Jaargang 28

[p. 33]

D. Hillenius Gedichten

Boris

Het podium vol kitsch
in eigen snot rondwentelende boeren
Zij treuren om de koning die te sterven ligt
overal vingerafdrukken van een regisseur
maar de muziek recht alle rotzooi tot een werkelijk gebeuren
de koning is het hart dat sterven moet
de wentelende kerels zijn de pijnen van de angst
angst voor verandering, verlies van banden

Phantoom

Ik droomde van haar
met zo grote woede
dat in de ochtend nog
mijn oog vergiftigd was
ik keek haar niet meer aan
eer zij afreisde
en keek ook niet de lange weg dat zij nog zichtbaar was
Pas bij het eind, een glimp nog van de wagen
bedacht ik dat niet zij
maar 't beeld dat in mijn hersens vrat
vervalst moest zijn
Maar welke worm of god doet dat?

[p. 34]

Mechaniek

Ze bewoog een beetje van mij naar die ander
niemand zag het en zij zelf het minst
maar ik stortte mij (of werd gestort? nee: stortte mij)
in jammer, wentelend in stroomverloren bedding
kikkers lachten

Nu beweeg ik zelf
aarzelend soms nog om de grijpafstand te verlaten
maar elke dag wat zekerder
door de onzekerheid die ik achterlaat

Grote vergelijkingen als troost
minstens met koningen of goden
maar dan wel afgezet
of zelf teruggetrokken op hoge toppen

Niets jammerlijker dan de samenhang
door tranen, klamme handen
hormonen voor een groter lichaam
met medeklagers, solidariteit

[p. 35]

 

De kat die zich door ons liet strelen

 

is door de heks opgehangen

 

proevend kijkt zij naar onze ontzetting

 

nu moet het vuur er in

 

 

 

Trillend staat de rivier te wachten

 

om alles te verzwelgen

Geluk

Tweemaal gezegend
kan dat?
Jaren geleden op zee zag ik een walvis
en was buitenmate gelukkig
Vandaag zag ik hem weer
Geen weemoed om de vorige keer
om de jaren die voorbij
Tweemaal gezegend

[p. 36]

 

Reikhalzend schraal olijfbomen tussen dunne grassen

 

cicaden zagen aan een nieuwe dag

 

de keurige man vertelt ironisch

 

zo goed het leven werd gered

 

Soms glijdt hij uit in zijn herinneringen

 

de mooie laarzen die in onbekend gezicht

 

zo blijvend trappen

 

zijn eigen net gezicht dat plotseling versplinterd lijkt

 

herstelt, vecht, ondergaat, om steeds opnieuw

 

de trappen in de ander te ontwijken

Afstand

Ik zou nu rustig
het woord eenzaamheid kunnen noemen
zonder schaamte bij mijzelf of jou
er is weer landschap tussen mij en woorden
als ik de bron noem
is hij helder en ijskoud
zonder dat slik opwolkt
rondom mijn voeten

[p. 37]

Falsifieerbaar

pennestreken als verloren haren
geen samenhang maar wormen
lijfzuigend, leven dodelijk verdelend
de dame zwaait met zon en maan
het zwarte kleed verscheurt, bloemen springen
heet wordt het plotseling
Holland gaat smelten, barsten lopen door de vorst
de dodaars duikt
Dwars door de flarden heen
de lijnen van een harde vorm
want hitte of pijn, stank of verdriet
ieder klimaat, elk mengsel
van wat ook kweekt zijn wetten
alles blijkt moederloog
waaruit een wonderschelp, een wonderbloem
een nieuwe klank zal groeien

en tot die tijd verschrikking