Maatstaf. Jaargang 27

[p. 78]

Ted Hughes Het regenpaard

Toen de jongeman de top van de heuvel bereikte woei de eerte ijle regen hem in het gezicht. Hij sloeg de kraag van zijn jas op en bleef boven op de glooiende helling vol konijnenholen staan en keek naar het dal beneden hem.

Hij was te ver doorgelopen. Wat begonnen was als een wandeling over asfaltweggetjes die prettige herinneringen bij hem opriepen was, via hekken en paadjes en gaten in heggen, ongemerkt overgegaan in een moeizame tocht dwars door akkerland, zijn schoenen geruïneerd, de pijpen van zijn grijze pak waar zij langs elkaar wreven steeds verder onder de donkere modder van de lager gelegen velden. En nu striemden er gure natte vlagen die de voorboden van een stortbui leken. Hij huiverde en zette zich schrap tegen de kou.

Dit was het uitzicht dat hem voor de geest had gestaan. Zonder bewust hierheen te lopen had hij vaag gevoeld dat hij vanaf dit punt alles zou kunnen overzien. Telkens wanneer hij, in de afgelopen twaalf jaar, aan deze omgeving had teruggedacht, had hij zich die voorgesteld zoals hij haar vanaf deze plek zag. Nu lag het dal, daar diep onder hem, volkomen verlaten, vlakke, kale velden, na de wekenlange regen zwart en drassig als de bodem van een oeroud meer.

Er gebeurde niets. Niet dat hij uitgezien had naar een ervaring die hem ingrijpend zou beroeren. Maar hij had wel iets verwacht, iets prettigs, een of andere diepere gewaarwording, hij wist zelf niet precies wat.

Dus wachtte hij en probeerde de juiste gevoelens wakker te schudden met behulp van de details - de verbazingwekkend vertrouwde kronkellijn van de heggen, de stenen paal van het hek met de erin verankerde ijzeren haak die hij als doelwit had gebruikt, de langgerekte konijnenheuvel waarop hij gestaan had en die hem het eerst getroffen had toen hij, twintig jaar geleden, vanuit het dorp deze kant had uitgekeken en tegen zichzelf gezegd had: ‘Daar moeten konijnen zitten.’

Hij was veranderd in twaalf jaar. Dit land herkende hem niet meer en zelf keek hij er onverschillig naar, als naar een ten langen leste bezocht vaderland dat hij alleen uit de verhalen van een grootvader kende; voelde niets dan de doffe afwezigheid van gevoel. Verveling. Dan, plotseling, ergernis, een hele reeks kleine irritante ongemakken: zijn schoenen en de zwiepende regen en zijn nieuwe pak en die lucht en die modderige kilometers om weer bij de weg te komen.

Het zou korter zijn als hij recht door stak naar de boerderij die een kilometer verderop in het lage dal lag en waarachter de weg een lus maakte. Maar de gedachte de boer tegen te komen - pijnlijk herkend te worden of aangehouden omdat hij zich op verboden terrein bevond - weerhield hem. Hij zag hoe de regen grimmig vanuit de verte aan kwam drijven, in grijze gebroken zuilen en de bomen en boerderijen grauw verdoezelde.

Een golf van woede ging door hem heen: woede om zichzelf omdat hij zo stom was geweest in deze moddertroep verstrikt te raken en woede om het land dat hem zozeer het gevoel gaf een uitgestotene te zijn, oud en stijf en sullig. Hij wilde niets liever dan het zo snel mogelijk achter zich laten. Maar terwijl hij zich omdraaide zag hij vanuit zijn ooghoek iets bewegen. Al zijn zintuigen reageerden in een flits. Hij bleef staan.

Rechts van hem galoppeerde een mager, zwart paard over het bouwland in de richting van de heuvel, hoofd omlaag, de hals gestrekt. Het leek alsof het op zijn tenen rende als een kat, als een hond die niet veel goeds in de zin heeft.

[p. 79]

Vanaf de top waarop hij stond glooide de heuvel even omlaag en dan weer omhoog naar een andere kam met een krans van boomkruinen erboven, driehonderd meter rechts van hem. Terwijl hij ernaar keek rende het paard de heuvel op, tekende zich af tegen de lucht - een ogenblik lang als een poema in een nachtmerrie - en verdween aan de andere kant. Secondenlang staarde hij naar de heuvelkam, verlamd door de onaangenaam vreemde indruk die het paard op hem had gemaakt. Toen bracht het kletteren van ijzige regen op zijn onbedekte schedel hem weer tot zichzelf. De verte was opgelost in een muur van grijs. De akkers om hem heen zwommen en deinden. Diep weggedoken in zijn hoog opgetrokken kraag rende hij, beschut tegen de wind nu, over de heuveltop terug in de richting van de stad. Zijn voeten zonken bij iedere pas tot aan de enkele weg in de soppende en spetterende modder.

Deze heuvel had de vorm van een golf, een zachtglooiende rug die uit het dal oprees naar een steile, bijna holle heuvelkam die boven de weilanden langs de rivier hing. Halverwege deze heuvel hingen twee groepen bomen met daar tussenin een braakliggend stuk land. Het dichtstbijzijnde bosje was weinig meer dan een steengroeve, cirkelvormig, vol keien en varens, met een paar doornstruiken en onopvallende jonge boompjes en holen van vossen en konijnen. Het andere was rechthoekig en bestond voornamelijk uit eikenhakhout. Aan de overzijde van de rivier smeulde de stad als een grote hoop blauwe sintels.

Hij holde langs de bovenkant van het eerste bosje en omdat hij daar geen andere beschutting vond dan de dunne kale doornige takken van de heg, dook hij onder de heuvelkam buiten bereik van de wind en sjokte verder door dicht opeenstaand gras naar het eikenbosje. In verblindende regen schoot hij door de barricade van braamstruiken aan de rand ervan. De kleine misvormde boompjes boden slechts weinig beschutting, maar toen de regen plotseling nog feller begon te striemen koos hij er op goed geluk een uit en kroop onder de naar voren hangende stam.

Nog hijgend van het rennen, zijn knieën opgetrokken tot aan zijn kin, keek hij naar de kille regenstralen, grauw als hager, die schuin door de takken in de dichte varens en braamstruiken sloegen. Hij voelde zich veilig geborgen. Het geluid van de zangerig-ruisende regen scheen hem van de buitenwereld af te sluiten. Weldra werd het koude, dunne harnas van zijn pak een strakke, warme huid en geleidelijk zonk hij weg in een diep welbehagen, bijna een trance, hoewel de regen gestaag bleef voortkletteren op zijn onbeschermde schouders en in kleine straaltjes langs de stam van de eik in zijn nek droop.

Overal om hem heen bogen de takken zich naar beneden, glinsterend, zwart als gietijzer. Van hun toppen en ellebogen haastten de druppels zich onafgebroken omlaag en schoten glimmend vooruit door de groeven in de bast. Een poosje vermaakte hij zich ermee de hevigheid van de regen af te meten aan de vaart waarmee de druppels een halve meter voor zijn neus van een trillend twijgje gleden. Hij tuurde naar het twijgje en liet dwergen en continenten en dieren aan zijn schilferige bast ontspringen. Ver achter de takken rees en daalde de blauwe zandbank van de stad, dan weer donker, dan weer vaag, tegen het bleke, deinende decor van regen.

Hij wilde dat het altijd zo zou blijven regenen. Iedere keer als de regen leek weg te trekken bleef hij bezorgd luisteren tot de bui weer dichterbij kwam. Zolang die aanhield hadden leven en tijd geen vat op hem. Hij wilde niet terug naar zijn doorweekte schoenen en zijn misschien geruïneerde pak en de terugtocht over dat land van modder.

Plotseling huiverde hij. Hij klemde zijn armen om zijn knieën om de kou uit zijn botten te jagen en merkte dat hij aan het paard dacht. Zijn nekharen kriebelden even onaangenaam. Hij zag weer hoe het de heuvel was opgedraafd en hoe het zich tegen de lucht had afgetekend.

[p. 80]

Hij probeerde de gedachte van zich af te zetten. In deze streek zwierven vaag genoeg paarden rond. Maar het beeld van het paard zoals het zich tegen de hemel had afgetekend liet hem niet los. Het moest vlak boven het bos waarin hij nu zat over de heuvelkam zijn gekomen. Om zichzelf gerust te stellen draaide hij zich moeizaam om en keek tussen de stammen van de bomen door omhoog naar links. Waar de bomen ophielden en het zilvergrijze licht tussen de stammen doorsijpelde, stond het zwarte paard onder de eiken, het hoofd waakzaam opgeheven, de oren gespitst en sloeg hem gade.

Een paard dat voor de regen schuilt raakt in een soort verdoving, kromt een achterbeen en laat het hoofd hangen en zijn oogleden half dichtvallen en blijft zo staan zo lang de regen aanhoudt. Dit paard gedroeg zich totaal anders. Het stond daar volmaakt roerloos en staarde hem strak aan. Zijn doorweekte hals en flank glansden in het harde licht.

Hij draaide zich weer om. Zijn hoofdhuid was ijskoud en hij huiverde. Wat moest hij doen? Proberen het weg te jagen zou belachelijk zijn. En het bos verlaten, terwijl de regen nog steeds neerkletterde, was uitgesloten. Ondertussen begon hij zich steeds minder op zijn gemak te voelen bij de gedachte dat hij bespied werd, zodat hij zich op het laatst weer met een ruk omdraaide om te zien of het paard zich had verroerd. Het stond er nog precies zo. Dit was krankzinnig. Hij vermande zich en draaide zich heel bewust om, vastbesloten iedere gedachte aan het paard van zich af te zetten. Als het zo nodig het bos met hem wilde delen, dan mocht het zijn gang gaan. Als het hem aan wilde staren, dan mocht het zijn gang gaan. Zijn gevoel van onbehagen was juist overgegaan in een gevoel van geborgenheid, toen de grond begon te dreunen en hij een zware massa met donderend geweld de heuvel af hoorde stormen. Hij schoot overeind en draaide zich bliksemsnel om. Het paard was recht op hem toegestoven, hals gestrekt, oren in de nek en de lange, gele tanden grimmig ontbloot. In een flits ving hij een glimp op van de rood dooraderde oogbal terwijl hij zich om de boom heen slingerde. Toen holde hij de heuvel op, eikentakken zwiepten hem in het gezicht terwijl hij door de braamstruiken en het kreupelhout rende, tussen de dicht opeenstaande bomen door schietend tot hij struikelde en languit voorover viel. Terwijl hij viel flitste de waarschuwing door zijn hoofd dat hij koste wat kost niet met zijn pak in de rotte bladeren terecht moest komen, maar een sterker instinct deed hem al woest opzijrollen. Hij gooide zich om, ging overeind zitten en keek naar beneden, klaar om razendsnel weg te krabbelen. Hij hijgde van de plotselinge opwinding en inspanning. Het paard was verdwenen. Het bos was verlaten, op de schuin neerkletterende grauwe regen na, die de varens deed deinen en glinsterend van de takken droop.

Hij stond op, briesend van woede. Zo goed en zo kwaad als het ging sloeg hij het vuil en de bladeren van zijn pak en zocht om zich heen naar een wapen. Het paard was kennelijk dol, had een gezwel in zijn hersenen of iets van dien aard. Of misschien had het alleen maar een kwaadaardige bui. Regen heeft soms een vreemde invloed op levende wezens. Hoe dan ook, hij besloot het bos zo snel mogelijk achter zich te laten, regen of geen regen.

Aangezien het paard het bos verder scheen te zijn ingedraafd, kon hij veilig de boerderij aan de andere kant van de heuvel bereiken. Onder het lopen brak hij een meterlange dode tak zo dik als zijn pols van een eik, maar wierp hem onmiddellijk weer weg en veegde de slijmerige rotte, natte bast van zijn hand met zijn doorweekte zakdoek. Hij kon zich al niet meer voorstellen dat het paard hem had willen aanvallen. Hoogstwaarschijnlijk ging het alleen maar dieper het bos in om een betere beschutting te vinden en had het in het voorbijgaan een schijnuitval naar hem gedaan - meer uit nieuwsgierigheid of speelsheid dan wat anders. Hij moest denken aan de manier waarop paarden naar elkaar bijten wanneer ze ronddraven

[p. 81]

in een paddock.

Het omhoog glooiende bos eindigde bij een steile heuvelrand, over de volle lengte waarvan de meidoornheg oprees. Bij een dun plekje trok hij zich omhoog aan de kale stam van een van de meidoorns, maar dook toen weer weg en kromp in elkaar. Voor hem strekten de akkers zich golvend uit, dampend in de langzaam voorbijtrekkende regen. Daar, midden in de eerste akker, rijzig als een standbeeld en spookachtig zilver in het door de wolken getemperde licht, stond het paard en staarde strak naar het bos.

Hij trok zijn hoofd langzaam terug, liet zich langs de heuvelwand omlaag glibberen en bleef ineengedoken zitten. Een afschuwelijk gevoel van hulpeloosheid beving hem. Hij was ervan overtuigd dat het paard hem recht had staan aankijken. Stond het hem op te wachten? Was het helderziend? Misschien is een dolgeworden dier soms wel helderziend. Tegelijkertijd schaamde hij zich dat hij zich zo stupide gedroeg en hier ineengedoken rondkroop enkel om niet door een paard te worden gezien. Hij probeerde zich voor te stellen hoe iemand met maar een beetje verstand gewoon naar huis zou wandelen. Dit bracht hem weer wat tot rust en hij trok zich verder in het bos terug. Hij zou dezelfde weg terugnemen, onder de heuvelkam langs, en verder geen flauwekul. Het bos gonsde en de regen drukte kil op hem neer, maar hij stelde dit meer vast dan dat hij het voelde. Het water liep zijn kleren binnen en sopte in zijn schoenen terwijl hij behoedzaam zijn weg zocht over het bed van twijgen en bladeren. Hij verwachtte ieder ogenblik het zwarte hoofd met de gespitste oren over de heg boven hem op hem te zien neerstaren. Bij de rand van het bos bleef hij staan, dicht tegen een boom. Het succes van deze laatste manoeuvre gaf hem zijn zelfvertrouwen terug maar hij wilde zich niet in het open veld wagen zonder zich er eerst van te vergewissen of het paard nog steeds op dezelfde plek stond. Het mooiste zou zijn om zich stilletjes terug te trekken en het paard daar in de regen te laten staan. Hij kroop weer tussen de bomen door naar de top en gluurde door de heg.

In het grijze veld en op de heuvel was niets te bekennen. Hij tuurde de einder af. Hoogstwaarschijnlijk was het paard hem helemaal vergeten en ergens anders heen gedwaald. Toen richtte hij zich op en boog zich voorover om te zien of het zich vlak achter de heg bevond. Voor hij iets in de gaten had dreunde de grond. Hij draaide zich met een wilde ruk om, om te zien hoe hij in de val was gelopen. Vlak boven hem tekende de zwarte gedaante gj zich af tegen het licht. Het leek alsof zijn hinnikende gebries en de roffel van zijn hoeven die de modder omhoog deed spatten in zijn eigen hoofd opdenderden terwijl hij achterover langs de steile helling omlaag viel, weer als een krankzinnige overeind sprong, tussen de eiken door dook en zich voorstelde hoe de trap hem languit tegen de grond zou doen slaan. Halverwege het bos gingen de eiken over in varens en oude wortels en met stenen bezaaide open plekken vol konijnenholen. Hij was al bijna op de helft hiervan eer het tot hem doordrong dat hij in zijn eentje voortrende.

Hijgend nu en werktuiglijk vloekend ging hij zonder zich om zijn pak te bekommeren op de grond zitten om zijn trillende benen rust te gunnen en liet de regen de haren over zijn voorhoofd plakken en keek als vanachter een dikke spiegelruit toe hoe de dicht neerkletterende regenstralen overal om hem heen abrupt in de grond verdwenen. Hij haalde diep adem om zijn hart tot bedaren te brengen en zichzelf te vermannen. De omslag van zijn rechter broekspijp was bij de zoom gescheurd en zijn jasje zat onder de gele modder van de bovenste akker.

Kennelijk had het paard verderop achter de heg staan wachten tot hij, zoals hij van plan was geweest, bij de bosrand te voorschijn zou komen. Hij moest nog geen paar meter van hem vandaan door de heg hebben gegluurd - alleen de verkeerde kant uit.

Hoe dan ook, deze laatste aanval had één ding duidelijk gemaakt. Hij hoefde zich niet langer

[p. 82]

als een dwaas aan te stellen omdat hij niet wist of het paard in een speelse bui was of niet. Het had het wel degelijk op hem gemunt. Hij raapte twee stenen ongeveer zo groot als ganzeëieren op en stapte met zorgeloze pas in de richting van de bosrand.

Al deze akkers werden omsloten door een lus in de rivier. Als hij het kleine vlakke weiland achter de rand van het bos overstak kon hij de vijf kilometer langs de rivier volgen tot hij weer bij de weg was. Er zaten diepe uithollingen in de rivieroever, die vol lagen met kiezelstenen, herinnerde hij zich, ideale plekjes om zich te verdedigen als het paard hem daar achterna zou komen.

De meidoorns die de bosrand verstikten - sommige zo groot als flinke bomen - hadden zich verstrengeld tot een bijna ondoordringbare barrière. Hij had een plekje gevonden waar de begroeiing wat minder dicht was en was nog maar net begonnen de lange, doornige stammetjes opzij te duwen en zich er doorheen te wringen, toen hij plotseling weer ophield. Door de grijsblauwe sluier van kale twijgen zag hij de vertrouwde gedaante in de akker achter het bos.

Maar het paard scheen hem nog niet te hebben opgemerkt. Het staarde over de akker naar de rivier. Stilletjes wurmde hij zich tussen de doornen uit en klom terug over de open plek naar de enige kant van het bos die hij nog niet geprobeerd had. Als het paard maar daar beneden bleef kon hij zijn eerste en eenvoudigste plan uitvoeren: omhoog door het bos en over de heuvelkam naar de boerderij.

Het viel hem nu op dat de lucht veel donkerder was geworden. De regen nam iedere seconde in hevigheid toe en kletterde uit de steeds lager hangende wolken neer alsof de aarde nog voor zonsondergang blank moest komen te staan. De eiken voor hem uit vervaagden in de roffelende regen. Hij zette het op een lopen. En terwijl hij voortholde hoorde hij een donderend geluid achter zich aan komen. Hij draaide zich met een wilde ruk om. Het paard was halverwege de open plek. Het had er de schijn van kunnen hebben dat het aan de verschrikkelijke regen wilde ontsnappen, alleen kwam het recht op hem af, met ontzagwekkend soepele en krachtige bewegingen, die klei en stenen om hem heen deden opspatten. Hij stiet een rauwe kreet uit en zijn rechterhand slingerde de steen weg. Het had onmiddellijk effect. Geschrokken door hetzij de schreeuw, hetzij de steen, steigerde het paard alsof het een muur op zijn pad vond en sprong weg naar links. Toen zijn voorbenen de grond weer raakten gooide hij, van tien meter afstand, de tweede steen en zag plotseling een lichte moddervlek op de glimmende zwarte flank verschijnen. Het paard raasde het bos door, waarbij het de aarde als water deed opspetteren tot het, zwiepend met zijn lange staart, met een enorme sprong tussen de meidoorns uit het gezicht verdween.

Hij keek om zich heen of hij nog meer stenen zag liggen. Het treffen had het bloed in zijn hoofd aan het bonzen gebracht en hem met een woeste energie vervuld. Op dat ogenblik had hij het paard wel kunnen vermoorden! Dat dit ondier hem juist hebben moest en hem op deze boosaardige manier tot zijn speelbal had gemaakt was meer dan hij kon verdragen. Wie de eigenaar ook was, iemand die zo'n gevaarlijk beest rond liet lopen verdiende, vond hij, dat ze het de nek braken. Hij liet het bos achter zich, vastbesloten nu van zich af te slaan, nog steeds op zoek naar de goede soort stenen. Hier lagen er genoeg bij elkaar, her en der verspreid waar ze bij het ploegen naar boven waren gekomen. Hij zocht er twee uit, richtte zich weer op en zag hoe het paard hem op een afstand van twintig meter midden in de steil aflopende akker ernstig stond op te nemen. Ze keken elkaar aan. ‘Weg!’ schreeuwde hij, met zijn arm zwaaiend. ‘Weg. Schiet op!’ Het paard bewoog zijn oren even heen en weer. Hij gooide met al zijn kracht. De steen vloog met een boog door de lucht en kwam met een zachte plof achter het paard neer. Hij nam de andere steen en gooide opnieuw. Verscheidene minuten lang hield hij zijn bombar-

[p. 83]

dement vol, zonder het paard ook maar één keer te raken. Hij werd steeds wanhopiger en gooide steeds wilder, tot zijn arm pijn begon te doen van de ongewone inspanning. Al die tijd keek het paard hem strak aan. Tenslotte moest hij ophouden om zijn schouder rust te gunnen. Alsof het hierop had staan wachten gooide het paard tweemaal zijn hoofd op en stormde op hem af.

Hij graaide twee stenen van de grond en met een brullende schreeuw slingerde hij die in zijn rechterhand weg. Hij stond zelf verbaasd over de klap waarmee de steen doel trof. Het klonk alsof hij een tegel had geraakt - en het paard struikelde zelfs. Hij brulde opnieuw, sprong naar voren en smeet zijn tweede steen naar het paard. Het leek alsof zijn arm geleid werd door een hogere macht. De steen trof doel en ketste wild tollend recht omhoog, terwijl het paard opzij zwenkte en in volle vaart de heuvel afstormde, eerst met lange vloeiende sprongen, dan op een drafje, waarbij hij diepe kraterachtige gaten in de aarde achterliet. Aan de andere kant van de akker liep het weer omhoog en bleef klimmen tot het op gelijke hoogte met hem was. Tot zijn verbazing voelde hij plotseling medelijden toen hij zag dat het zijn hoofd schudde en eenmaal bleef het staan en boog zijn hoofd om, net als een kat, met zijn voorhoef over zijn oor te wrijven.

‘Blijf waar je bent!’ schreeuwde hij. ‘Blijf uit mijn buurt en er gebeurt je niets.’ En het paard bleef op dat moment inderdaad staan, bijna alsof het hem gehoorzaamde. Het bleef hem met zijn blik volgen terwijl hij naar de heuvelkam klom.

De regen striemde hem in het gezicht en hij merkte dat hij door en door koud was, alsof hij tot op zijn bot was doorweekt. De boerderij achter de naargeestige akkers leek hem mijlen ver weg. Zonder nog een blik op het paard te werpen - hij voelde zich te uitgeput om er zich nog druk over te maken wat het deed - laadde hij zijn linkerarm vol stenen en stapte de kale moddervlakte op. Hij was halverwege de eerste heg toen het paard opdook, scherp afgetekend tegen de lucht boven de bosrand. Het hoofd waakzaam opgeheven bleef het zijn moeizame aftocht over de drie akkers gadeslaan. Hij kreeg zijn enkels haast niet uit de blubberige klei. Voor iedere nieuwe stap moest hij zich bewust inspannen, zijn voeten met de grootste moeite uit de klei lostrekken, belemmerd als hij werd door de last van zijn doorweekte kleren en lading stenen en ledematen die zelf in modder schenen te veranderen. Hij moest zich inspannen om regelmatig te blijven ademen, twee stappen in, twee stappen uit. De lucht sneed door zijn longen. Halverwege de laatste akker bleef hij staan en keek om. Het paard, een klein silhouet aan de horizon, stond er nog even roerloos.

Waar de akker ophield wrong hij zijn over elkaar geslagen armen los, liet de stenen bij de stijl van het hek vallen en leunde op het hek. Voor hem lag de boerderij. Hij werd zich weer bewust van de regen en snakte er plotseling naar zich er in zijn volle lengte in uit te strekken, om de verkoelende, verkwikkende druppels over heel zijn lichaam te voelen en vergetelheid te vinden in de kille desolaatheid van de modder. Hij vermande zich en hees zich over het hek. Hij leunde er opnieuw over en keek omhoog naar de heuvel.

In het eerste schemerlicht vloeiden land en lucht in de regen samen als een natte aquarel. Hij dwong zich omhoog te blijven kijken en zocht van links naar rechts de horizon af. Het paard was verdwenen. De heuvel lag er verlaten en troosteloos bij, als een uit de zee oprijzend eiland dat door iedere vloed wordt overspoeld.

Onder het lange afdak waar de tractoren, ploeg, binders en de rest klaar stonden, wachtend tot hun seizoen weer aan zou breken, ging hij hijgend op een zak zitten die over een olievat gegooid was. Hij trilde over heel zijn lichaam. De geur van petroleum, vermengd met die van creosoot, kunstmest, stof - in die twaalf jaar was er totaal niets veranderd. De rafelige zwaluwnesten waren er nog steeds, half verborgen in de hoeken van de dakspan-

[p. 84]

ten. Hij herinnerde zich drie dode vossen, die naast elkaar aan een van de balken hingen, met bebloede tanden.

Het afschuwelijke avontuur met het paard had al iets onwezenlijks gekregen, was weggezonken naar diepere lagen van zijn geest, een duister, verward gevoel van angst en schaamte, als na een ternauwernood vermeden aanrijding. Hij voelde een priemende pijn in zijn borst, als het steken van een botsplinter, zodat hij zich afvroeg of hij tijdens die laatste stomme moeizame sprint met zijn armen vol stenen misschien te veel van zijn hart had gevergd. Een voor een begon hij zijn kleren uit te trekken en het grauwe water eruit te wringen, maar al gauw hield hij daarmee op en staarde alleen nog maar naar de grond alsof er een vitaal deel uit zijn hersenen was weggesneden.

(Nederlandse vertaling Amos Baat)