Maatstaf. Jaargang 26

[p. 19]

Eva Gerlach Gedichten

Voor het zwermen

't Was avond toen de mieren vleugels kregen.
In golven kropen ze uit de grond omhoog
en tegen het muurtje op; onwennig bleven
ze daar in het rond bewegen. Later vloog

een enkeling soms tot de markies, maar waagde
de vlucht niet verder, viel of keerde terug.
Veel draaiden zich al dadelijk op hun rug.
Ook zag ik er, die aan hun vleugels knaagden.

[p. 20]

De schommel

Je duwde me op totdat ik vaart kreeg. Wind
blies bij 't naar voren zwaaien in mijn ogen,
terug was het of ze werden weggezogen
uit mijn gezicht. Beneden was ik blind,

boven een Valk, die aan de hemel hing
en het land overzag, een bos als riet,
een toren als een zeil daarachter. ‘Spring’
riep je, en ik sprong. Je ving me niet.

[p. 21]

Schoonspringen

Een schroefduik was het moeilijkst: op je kaart
kreeg je een kruisje als het niet goed ging. Die je
verslaan moest, droeg een klok in schouders, knieën
en voeten, wist je. Een salto achterwaarts

over 't wegschuivend water, of een snoek
was makkelijker. - 's Nachts droomde je: de hoge
dook je af, je lichaam in een rechte hoek
op de springplank, en kwam neer op het droge.

[p. 22]

Zusters

Je was in het gat gevallen waar ze, eens
per maand, de dorre bladeren in verbrandden.
Je liep in het rond. Ik stond boven, een steen
liet ik je zien en ik sloeg je op je handen,

steeds als je omhoog wou klimmen. Witte sokjes
had je aan, die werden vuil. Je was vier jaar,
ik nog geen zes. Wij droegen schotse rokjes
en vlinderstrikken in ons lange haar.

[p. 23]

Tuin

De snoepfabriek was eindelijk verdwenen.
Dat jaar zaten de vogels op de muur
met flarden van het krimpfolie waar de stenen
voor een kantoorpand in werden verstuurd.

Door transparante nesten zag je in mei
de eieren glanzen: een mooi voorjaar. - 't Duurde
tot juni eer het plastic brak en wij
een vogelkerkhof bouwden naast het schuurtje.