Maatstaf. Jaargang 26

[p. 9]

J. Eijkelboom Drinkliederen

Moeilijk moment

Net als hij op 't café-toilet
in de verschoten spiegel kijkt
barst er een bloedrivier
zijn oogbal binnen.
Ook wordt het ademen beperkt:
de refusal is nog aan 't werk.

Toch weet hij in zijn ademnood
dat het maar even duurt,
dan kan het weer beginnen,
de zachte levensdood.

De stortbak heet Silentium.
Grijs bovenlicht zakt om hem heen.
Een vrede buiten kijf
vult hem, die net niet stierf,
van top tot teen.

[p. 10]

The Drinker

Hij doodt de tijd - er zit niets anders op.
Geen hulp meer van de heupfles sterke drank
die in het water wordt gekeild,
met dop en al verzwolgen wordt.

Uitgedrukte peuken vóór 't ontbijt
brandmerken 't kastje naast het bed;
een plastic beker alka seltzer
bruist als champagne in de badcel.

Z'n lichaam werkt niet mee, de warme
blubber van de walvis die diep
de oceaan induikt, het gapend wit.
Het ettert om de haak. De lijn schiet strak.

(Robert Lowell)

Koning Alcohol

Ik drink me elke dag weer dood
en sta als Lazerus weer op
met nog een graflucht om mij heen
die als bij toverslag verdwijnt
wanneer Hij mij een kelk aanreikt
vol koel en helder vocht
dat dan nog jong en klaar mag heten
al zal je later op de dag weer weten
dat Oude Snik of Oude Vlek
- bestaan die merken nog? -
op elke fles zou moeten staan
die door de slijter wordt gesleten.

[p. 11]

Terug

Toen uit het schimmenrijk
ik was teruggekomen
vielen de blaad'ren van de bomen,
stond hun skelet alweer te kijk.

Tegen een mast van roestvrij staal
klepperen hel twee nylon koorden.
Geluid dat je als kind nooit hoorde.
Toen stond er nog een houten paal
en woei de wind ook uit een noorden
dat minder kil leek, minder schraal.

Toch dreven op het water schotsen
wanneer het later winter werd.
De haven werd ermee versperd
als nu mijn schrijftafel met
slordige papieren schotsen
vol dreiging, woede en verwijt,
die ik weer snel en koel bestrijd.

Ik ben, kortom, geheel terug.
God hielp mij toch de brug weer over,
de ijzige bedoening in
van leven-met-een-zin.