Maatstaf. Jaargang 26

[p. 54]

Rob Schouten Vier dagdromen

Zondagskind

Koen schiet de onbevlekte held de kattedrol te binnen,
Waar het naar wierook riekt en naar rooskleurig pij
Der piskoppen, die er hun lier en wieken winnen,
Volledig mijter lijken al zijn er ook schier buiken bij:

Men roert het virginaal, brandschildert bijbels allerlei
En gaat vervolgens stoel, voornaam gehuld in linnen.
In 't schip zingt psalm de diepgezonken cantorij;
Het koor is leeg, wegens verbouwing aan de tinnen.

Glimlachend klimt hij in de doopvont, nonnen slaan een kruis
En zoemen plechtig Treis Makarios. Beschonken zakenlieden
Openen een vette rekening voor hem. Zieners gapen

Hem aandachtig aan en voorspellen hem de neet der lichaamsluis.
Men sprenkelt myrrhe in zijn lokken. Verre vorsten bieden
Hem alvast hun dochters aan om morgennacht bij in te slapen...

[p. 55]

Zelf wichelaar

Eigen Raum! en met zijn ongehuwde vinger
klopte hij op Saarland en wreef vervolgens naar de Memel,
waar, dacht hij, het eveneens van volksgenoten wemel-
de. Ga maar na: Koerland, Duitse Orde, Pruisen! Iemand hing er
wat Middeleeuwse kaarten bij - Eén blik daarop en hij dicteerde aan
een klerk zijn orders: hierbij vorder ik geheel het land
van Memel, dat mij toebehoort! Tot u spreekt uw Heiland!
o.k., zei hij, in orde, ga maar zitten. Schouten, staan!
en wijs onmiddellijk een paar Sudeten aan! Ik dacht aan Slavisch
voor Soldaten en wees wat om mij heen. Paniek
greep ieder bij de keel. Wat? Hier? Jazeker! Orthografisch
knikte ik, genietend van het onverwacht publiek,
dat naar mij keek. Ach Jezus, wat bedoelde ik? Van de kaart
zag ik hun ogen puilen naar de stalen van mijn kaart.

[p. 56]

Pythia

Ik stonk voor eens, althans aan mijn aroom aldaar te zien,
niet naar mijn dampend spiegelbeeld, dat halfweg dagen
in een tympaan van niets, dat bekkentrekkende misschien,
maar stond de poten van de trouwe uitkijk door te zagen,
getooid met eikenloof, gepoot op waterlinze, onherkenbaar
voor de Kiekeboe, die altijd zoekt waar hij kan vinden,
een specht die raadsels opgaf aan de voet van een pilaar
om in mystiek houvast alvast wat uitkomst te verslinden.
Dat ik aldaar niet stonk zegt weinig over mij, ja lezer, zegt
überhaupt niet veel (wat heet niets). Die voornoemde specht
zoogt nu nog traag zijn imborst en mijmert na in wat hij proefde:
de eerste zucht, strootjes zeulend totaan een finale wee,
het tomeloze kruidjeroeren voor het al adellijke panacee,
wat een woorden voor een dergelijk voorspelbare behoefte!

[p. 57]

Dag van Olim

Sinopel van het manna vette vogelvluchts
waaruit zich voor dít jaar geen voedsel laat voorzeggen
wrijft hij zijn uitzicht in de ogen. Er vechten
uitersten in hem, aarde horizon en lucht.

Hij is ten voeten uit: een lamme zwerver,
een cocon aan broodnijd om zijn kruishout; gaat
het ook nog zachtjes alsem regenen, dan wordt zijn lichaam
alsmaar zachter. Gaat hij spoedig sterven?

Dat niet; 's avonds wetten ongehuwde moeders
hun messen alweer aan zijn elleboog. In het verschiet
ligt zijn gang van zaken, de vermoedens

omtrent het grootwinkelbedrijf, waar men hem ziet
lijden in de fresco's van Giotto.
O, eens zal hij scheepgaan en eindeloos vlotten.