Maatstaf. Jaargang 26

[p. 73]

F.G. Dalenoord Missa brevis

Introïtus

Wij hebben de buikige burchten niet
meer om ze te vullen met verknoop-
te noten. Steil omhoog zongen wij me-
nige jakobsladder en bevleu-
gelden ze gracielijk. De midwinterhoorn
trok onder rachitische knieën
een startstreep graf. Geen log
stamboekvee, wars van emotie, staar-
de naar onze devotie, maar half-
tamme langhoorns loeiden in draf door
de plassen en niesden om
onze hosanna's en de
walm van hete was.

Graag had

ook ik tussen de slechtgeschoren so-
pranen gestaan, falsetto kraaiend tegen het
bruut bestaan en de lege Dood. Hij
volgt mij, achtervolgt mij en verzamelt
al wat ik achterlaat in riet en
bramen: tanden, aderen, haar en het
aura amorosa van gamben in oude opera's: Het
bladtin van de maan vaart over ge-
lakte boscages. Nachtegalen verleiden
langs tafzijden paden aangegleden
soubrettes haar corsage wijd open te
zingen in matglazen weiden. Versmade
jagers snikken hun knevels vol en
strelen gedode reeën. Nachtenlang floot
ik de glinsterende pruiken na.

[p. 74]

Kyrië

De helling vlamt. Wit hemellicht
verkalkt een holle tempel en het spietst
de dunne mollen, vastgegroeid in roke-
rige spleten. Rood en zwaar kruip
ik naar ergens water, dat ik toch in
en enorme blaar op mijn rug meedraag. Kwak
in een ravijn! Mestkevers openen een
grot zonder bemoste sibylle, maar vochtig,
veilig, heilig. Alle verscholen regen in
het dal tekent z'n zilveren val over
roze kruisen. Ik zuip mij in slaap. Wat
maakt mij wakker? Mijn brakke maag of een
krab van die kater die ik eens per boot
verhuisde langs een verzilte rivier? Hij
lag in een dichtgebonden, juten zak. Meisjes-
stemmen en de geur van gerookte vis - die
alleen aan land te vinden is - joegen hem
met zak en al naar de kant. Ik braak tegen het
mij aangebonden water. Zwak zijn de sikkels
van mijn hand. Scheur ze af! Bijt ik mij
gewoon dood in mijn eigen poot,
Kyrië? eleison.

[p. 75]

Offertorium

De struktuur die mijn naam draagt
valt uiteen. Rotting bevrijdt de
gebonden chemicaliën, maar mijn
formule kleeft nog in de mole-
kulen van de totalitaire com-
puter. Lichtjaren ver, groeit al
een nieuwe ster, een lauwe klomp waarop
kansen ontstaan voor de genese van
mijn rompslomp. Reeds flitsen roof-
hagedissen. Heer, schrap mij, die bij-
na niets ben dan toevalligheid, even
uit de tabellen van uw eeuwigheid. Ik
zeg al dank. Ben ik ooit tot pus ge-
schroeid in een brandende bioskoop? Nooit
hebben mijn pacifieke darmen in het prik-
keldraad gehangen bij de Somme. Recht-
doende menigten hebben mij nergens ge-
stenigd of middendoor gezaagd als he-
breeuws profeet en de stropende vagant,
die ik enigszins ben, is nooit levend
verbrand of in raapolie gezoden met
een kindse heks en een paar Joden. Geen
azteekse priester rukte me het hart uit en
tooide zijn statueske billen met mijn
kleurige schillen. Laat het zo blijven. Heer,
vergun mij een onbezorgde dood. Laat alles
wat groot en gedenkwaardig is ver van mij
zijn. Verhinder, dat ik de vangst word van
uw ontelbare krokodillen en eindeloos drijf-
zand. Wil u vergenoegen met
mijn angst. Amen.