Maatstaf. Jaargang 26

[p. 46]

J.B. Charles Gedichten

Joan Marie en Janet Ann

Joan Marie Jackson
en haar zus Janet Ann,
een tweeling in Amerika
in de stad Macadam,
ik schaam mij, vergeef mij
voorzover dat nog kan:
jullie werden gedood
door verhoudingen waarvan
ik verdomme deel uitmaak.

Oud maar net twintig jaar.
Niet lang geleden
deden zij eindeksamen.
Toen fijn studeren samen.
Ja, dat had je gedacht:
even vlijtig en net zo bekwaam
als eerder op high school
waren jullie op college,
maar net als op high:
één schichtig vriendinnetje,
en nimmer een vriendje,
laat staan ooit een man.

(Want Joan en Ann
waren niet langer dan
één meter vijftig.
Hun ouwelijke kledij
moest voorbijgangers wijzen:
hier gaan jonge vrouwen voorbij,
zo onnozel leken zij daar zonder wel.
Ach ook nu op college
weer hetzelfde model).

[p. 47]

 

En één dag voelden beiden

 

zich dermate misplaatst

 

dat zij een rubberen slang

 

van de uitlaat van hun auto

 

naar binnen toe leidden,

 

waar zij elkaar niet durfden omhelzen

 

toen zij met zijn tweetjes

 

op de voorbank gezeten

 

op het einde hebben gewacht.

 

Ik lees het vandaag in de krant.

 

 

 

Jawel ook ik ben geen beau,

 

mijn neus is bepaald

 

aan de rode kant,

 

verder ben ik kaal,

 

ik heb een gouden tand

 

en ik ben bedaard

 

bejaard aan het raken,

 

maar Jezus allemachtig!

 

voor die zusjes was ik een maatstaf:

 

ik meet endrieentachtig.

 

 

 

Zijn het soms niet mijn zaken?

 

Die zijn het toch wèl.

 

Die mij heeft willen maken

 

maakt mij schuldig aan de hel

 

die na jaren de dood werd

 

voor Marie en Janet.

[p. 48]

Het gras

Het gras, de oude garde
van de keizer der planten,
vastberaden blijft het op mars.
Jij denkt dat het stilstaat,
jij noemt het een grasmat?
Haha! 't is een horde
die jij door eeuwige haast
nooit hebt kunnen volgen,
jij weet van geen tijd,
jij kunt de nacht niet verstaan.

Het gras marcheert aan
het zal jou overdekken
als jij bent vergaan.
Dus nooit zul jij weten
dat jij ingelijfd bent
in hun voedselrantsoen.
Maai het af bij het leven
of laat het wegvreten,
straks marcheert het stampvoetend
over je graf.

[p. 49]

Terracotta

Zie nu de Heilige Lorenzo.
Hij draagt in de gebakken aarde
waarin de goede Donatello
besloot hem voor mij uit te beelden
- en zo beeldschoon ook, zo onschuldig
nu het noeste vuur de wangen
van de diakonale kasbewaarder
de kleur gaf van een woeste prairie-indiaan - ,
ik zeg, hij draagt zo arrogant
de welgemoedheid van een zwakte
vanuit de terracotta van zijn wangen
dat angst mij knelt om 't hart en
een traan moet ik verbieden uit te breken.
Laurentius, o! als uw leven
niet eenmaal op het rooster
zal moeten eindigen!

(Laurentius, 215-258, diaken, en martelaar omdat hij de door keizer Valerianus opgeëiste bezittingen van de kerk niet wenste uit te leveren maar gauw verkocht en de opbrengst onder de armen verdeelde. Hij werd voor straf geroosterd.)