Maatstaf. Jaargang 26

[p. 38]

C. Buddingh' Het lied van de twee zielen

Eerste ziel:

Het resultaat is immers onbelangrijk:
het gaat niet om de knikkers, maar om 't spel.
Misschien één keer per eeuw duikt er een Dante op.
't Is zoals Tarrasch in zijn inleiding

tot ‘Das Schachspiel’ al schreef: ‘Die grössten Stümpfer
haben häufig den grössten Genuss.’ 't Is mooi,
zeker, 'n onsterfelijk meesterwerk te schrijven,
belangrijk: ‘geistig produktiv’ te zijn.

Ze komen dikwijls bij me: jongens, meisjes,
maar ouderen ook, met de meest gruwelijk slechte
gedichten - en dan denk ik telkens weer:

Mijn God, het is niet om te lezen, maar
toch zijn jullie mijn broers, ooms, tantes, zusjes,
zonder jullie is ‘Oed' und leer das Meer’.

[p. 39]

Tweede ziel:

Ik leef alleen nog maar in halve dagen.
Altijd is er wel iets: jongetjes die
een spreekbeurt moeten houden, een scriptie maken,
meisjes die verzen willen laten zien.

Huismoeders, ex-barkeepers, binnenschippers,
hoe schud ik ze in godsnaam van mijn lijf?
Stuk voor stuk zijn ze goed voor een best-seller,
en of ik die maar even voor ze schrijf.

Ben 'k dan mijn broeders literaire hoeder?
En als je 't ene manuscript afkraakt,
steken ze je minzaam het andere toe.

Ze hebben geen benul waarom het gaat:
't is als een dove hinkepoot uitleggen
waarom Ajax nooit een bod op hem zal doen.