Maatstaf. Jaargang 25

[p. 16]

Portfolio Peter Vos

De hiëroglyfen
Bij een aquarel van Peter Vos

Hoe droevig zijn de blinde dwazen,
Op wind worden ze voortgeblazen.
Ze dansen onder de zon en maan,
Achter hun vingertoppen aan.

In roekeloze, broze draf
Stoot soms een dwaas op een giraf.
Hij klimt erin, hij klimt erop,
Hij troont op de giraffekop.

Uit alle windrichtingen snellen
Dan honderdtallen pulcinellen
Naar de gifar. De nood is groot
In het verkwijnend avondrood.

Ze drommen samen om het dier
En ze bevoelen iedere spier,
Ze azen in elk beengewricht
Naar het verlossende bericht.

Maar vinden niets in de giraf
Dan stilte en ze druipen af...
Een paar zoeken het hogerop:
Er hokt al iemand op de kop.

Giraffen staan op hoge stelen
En hebben halzen waarin vele
Herinneringen bleven steken
Aan wijze raad, aan oude streken.

[p. 17]

[p. 18]

[p. 19]

[p. 20]

[p. 21]

[p. 22]

[p. 23]

[p. 24]

[p. 25]

 

Ook huizen vale etensresten

 

Van rode kool en vogelnesten

 

Temidden van een groot gedruis

 

In hun zo onverlichte buis.

 

 

 

Begerig zoekt de blinde dwaas

 

De bron op van het fel geraas.

 

Het sneeuwt vanuit de lange keel,

 

Het sneeuwt geluiden, hel en veel.

 

 

 

Het sneeuwt geluiden, gaaf en heel.

 

De hansworst beeft. - Het merendeel

 

Der wijzen klanken vat hij niet.

 

Het is een raadselachtig lied.

 

 

 

Hij luistert maar hij vindt geen baat

 

Bij de fontein van duistre raad.

 

't Is donker. Allen zijn verdwenen.

 

De blinde dwaas zit stil te wenen.

 

 

 

't Is nacht. Op de giraffekop

 

Zit hij als een bedrogen pop.

 

Het hoge halsgat sneeuwt en sneeuwt.

 

De dode pop daalt af en geeuwt.

 

 

 

gerrit komrij