Maatstaf. Jaargang 24

[p. 68]

J.B. Charles Waarom daarom

134. Terroristen. Kapitein Del Campo beschrijft in zijn verering van Chassé, hoe in augustus 1831 de wapenstilstand in Antwerpen eindigt. De nederlanders breken uit de citadel waar zij veilig gezeten hadden, terwijl de belgiese belegeraars zich om de citadel heen hadden verschanst. Het heet dan dat onze dappere kolonnes de vijand uit zijn verraderlijke schuilhoek (de heggen en struiken om de citadel heen) verjaagt. In een oud schoolboek kun je lezen: ‘De onzen openden dapper het vuur, de belgen schoten verraderlijk terug.’ Het lijkt een afschuwelijke soort humor, maar zo is het niet bedoeld. Het is de ernst van Van Heutsz en Colijn, later. Het is even serieus als de manier waarop ‘echte’ militairen over ‘terroristen’ spreken, nu.

135. Hoe de adel ontstaat. Een interessant voorbeeld van hoe men uit een mikrokonsept vele grote konsepten kan verklaren, geeft Abel Herzberg in Onderdrukking en Verzet deel iii, blz. 198.

Sprekende over de konsentratiekampen zegt hij, dat men daarvan allerlei kan leren, ‘o.a. hoe “de adel” ontstaat’. Herzberg zegt: het recept is eenvoudig: zorg er het eerst bij te zijn.

Dat blijkt overigens niet eens nodig te zijn. Er zijn in de kampen zoals Westerbork, waar de duitsers, gehorsamst geholpen door de Joodse Raad, niet langer dan gedurende een jaar of drie joden verzameld hadden om die te vermoorden, in buitengewoon grote snelheid sociale en standen-strukturen gevormd die lijken op die van onze makro-nivo's. Daar hoort dat van ‘de adel’ bij, inzoverre dat zij die het eerst aanwezig waren zich als een kaste present stelden. Zij hebben, hoe vreemd het ook lijkt, enige macht in handen gekregen, het werk verdeeld, het beleid mee geregeld en zij werden ook tegenover de duitsers iets minder aantastbaar. Het was niet strikt nodig een van de eersten te zijn. Er waren er bij de eersten die tenslotte niet ‘hoog’ gekomen zijn in het kamp, en er zijn ook later gekomenen die betrekkelijk gauw ‘hoog’ waren. Maar het feit is er, ik heb het van vele vrienden gehoord, dat er in een kamp van stonde aan een ‘hoog’ en een ‘laag’ werd onderscheiden. Er waren er die iets meer de lakens uitdeelden en die daar helemaal niet aan te pas kwamen.

136. Eerlijk is eerlijk. Op 26-8-1975 schrijft nrc-Handelsblad over het Sinaï-werk van Heinz Kissinger het volgende: ‘In de sfeer van tevreden optimisme, die met name Kissinger en zijn president rond een tweede Sinaï-akkoord willen opbouwen, moet toch worden vastgesteld, dat een vredesregeling voor het Midden-Oosten niet valt of staat met elektroniese luisterposten, strategiese bergpassen, olievelden en corridors in de Sinaï, maar met het vinden van een oplossing voor drie nauwverwante problemen, met de oplossing waarvan ook na Sinaï 2 eigenlijk nog een begin moet worden gemaakt.

Die problemen zijn in de eerste plaats de arabiese eis tot volledige teruggave van de sinds de juni-oorlog van '67 door Israël bezette gebieden, dat wil zeggen de Golan-hoogten, de Sinaï, de westelijke Jordaanoever en Oost-Jeruzalem. In de tweede plaats de israëliese eis tot veilige en erkende grenzen van de staat Israël. En in de derde plaats de Palestijnse eis tot een eigen staatkundige identiteit.

In de stap-voor-stap politiek van Kissinger worden deze problemen in tijd naar voren geschoven, zonder dat een oplossing naderbij lijkt te komen. Integendeel. Het opgeven van

[p. 69]

een stukje bezet Sinaï in ruil voor een stukje egyptiese erkenning van israëls recht op veiligheid lost wel iets op in de israëlies-egyptiese betrekkingen, maar verhardt daarentegen de standpunten van Syrië en Jordanië, die nu minder dan ooit bereid lijken tot concessies aan de reële veiligheidsbehoefte van Israël. Hetzelfde geldt voor de Palestijnen, die zich evenals Damascus en Amman volledig buiten spel gezet weten in de driehoeksverhouding tussen Rabin, Sadat en Kissinger.

Het tweede Sinaï-akkoord brengt enige ontspanning op een nauw begrensd deel van het israëlies-arabiese konflikt. Als sleutel tot een oplossing van het hele konflikt werkt het akkoord echter niet in de richting van een verder openen van vredesmogelijkheden. De kans is niet uitgesloten, dat het, met name wat de Golan, de westelijke Jordaan-oever en de Palestijnen betreft, verdere vredesmogelijkheden afsluit. De werkelijke test van de Kissinger-diplomatie met al z'n niet formeel vastgelegde beloftes en toezeggingen, is niet het Sinaï-akkoord zelf. Die test komt pas als de onderlinge samenhang van de genoemde drie spanningsvelden in de israëlies-arabiese betrekkingen door alle betrokken partijen wordt erkend en de amerikaanse minister er in slaagt een bijdrage te leveren aan de oplossing van die problemen, die hij nu nog steeds voor zich uitschuift.’

Eerlijk is eerlijk.

137. Onze memoires aan Ashole Nixon. Op 5 augustus 1975 is Alger Hiss, de voormalige ambtenaar van het Ministerie van Buitenlandse Zaken die door het toedoen van Richard Nixon werd veroordeeld wegens meineed, weer toegelaten tot de orde van advokaten in de staat Massachusetts. Hiss was in 1952 uit de orde gezet omdat hij, door de geweldige inspanningen van Nixon, de grote kommunistenjager in de McCarty-tijd, veroordeeld werd voor meineed. Hij had gezegd niets te maken te hebben gehad met een kommunisties spionage-komplot, wat hij nog altijd beweert, maar Nixon kon een kommunist produceren die zei dat Hiss er wel wat mee te maken had. Wat is er met die getuige gebeurd? Daar zal ik eens eventjes navraag naar doen. Hiss kreeg een gevangenisstraf van vijf jaar waarvan hij 44 maanden heeft uitgezeten. Hij verdiende de laatste jaren zijn brood als vertegenwoordiger in briefpapier. En nu opeens, nadat gebleken is dat Nixon een verschrikkelijke misdadiger is wordt hij weer opgenomen in de orde van advokaten. Die godvergeten Asshole Nixon. Die door de Hufter in Brussel zo bewonderde man!

138. Calley en Asshole. Een amerikaanse officier hoorde zijn soldaten uitleggen wat er na Watergate gebeurde. ‘Calley en Nixon hebben elkaar gratie gegeven.’ Hij zei: ‘Omdat dit iedereen scheen te bevredigen, heb ik het er maar bij gelaten. Godverdomme.’

139. Napoleon had er eerbied voor. In mijn nieuwe huis wordt een mij tot dusver onbekende krant in de bus gedaan waarin ene J. Goedhart een column schrijft met de naam ‘Recht voor z'n raap’. Vanmiddag lees ik iets, onder de vet gedrukte kop ‘Napoleon had er eerbied voor’. Omdat ik in de misdaad belang stel, lees ik bijdragen die over Luciano, Nixon en Napoleon gaan altijd. Hier volgt dit.

‘Terwijl Napoleon en zijn leger over de Middellandse Zee voeren op weg om Egypte aan te vallen, luisterde de keizer op zekere avond naar een gesprek met zes officieren. Zij beweerden, dat zij het bestaan van God absoluut konden weerleggen.

Tenslotte, hun gepraat moe, wees Napoleon met zijn hand naar de hemel en zei: “Mijne heren, uw beweringen zijn alle zeer wijsgerig, maar wie heeft dan dit alles gemaakt?”

Er heerste een grote stilte.

En dat was geen wonder want zij keken alleen naar Gods handschrift in de onmetelijke ruimte van het heelal.

[p. 70]

Kijk, die grote God geeft nu de regels aan voor al die ontzaglijke kleine mensjes zoals wij. Dan denken die mensjes nog dat ze het beter zouden weten dan die God en dan gaan ze oorlog maken en ruzie zoeken en liegen en bedriegen en nog veel meer. Wat zijn die kleine mensjes dan toch stom. Ze hebben niet eens in de gaten dat ze dan lijnrecht van die God afdwalen naar hun eeuwig verderf.

Zou het niet beter zijn die machtige God te dienen en Hem te gehoorzamen?

Hij wil zich met ons bemoeien, wie we ook zijn.

Hij wil ons gebed, onze smeking, horen.

Hij wil ons voor altijd gelukkig maken.

Hij had er zelfs Zijn Zoon voor over.

Dat is een wonder, een wonder van Liefde.

Het is ook voor U, voor jou!’

De kursivering is van mij, evenals dit naschrift. Enige tijd geleden krulden de nederlandse kranten regelmatig op van de berichten over een kruidendokter. Hij verspreidde waardeloze kruiden voor het lichaam en is na veel deining door het gerecht gegrepen en veroordeeld. Wat is het verschil met de verbreiding van deze preekjes?

Ik hoef er niet voor te betalen, zeg je.

Dat is zo, maar de overeenkomst is belangrijker dan het verschil: dit spul hier is gevaarlijk voor de geest. Jawel, ons kleine mensjes een gehaaide korsikaanse bandiet aanbevelen die oorlog maken, ruzie zoeken, liegen en bedriegen en nog veel meer erg lekker vond. Wat hem een saldo opgeleverd heeft van twee miljoen doden over heel Europa. En daarbuiten, want hij was op de Middellandse Zee, onder Gods handschrift, bezig om Egypte aan te vallen, om te veroveren, roven en doodmaken. Over honderd jaar zal de een of andere geestelijke kruidendokter Hitler citeren in een tekstje waarin de Führer aanhalig doet tegen zijn Almachtige.

Lees je ooit dat het een schrijver van zulke stukjes lastig gemaakt wordt door een synode? Nee. Ik durf daarentegen wel wedden dat Kuitert Napoleon nog nooit heeft aangehaald om Gods Eer Te Verkondigen. Wat zijn die kleine mensjes toch stom.

140. Een oude foto. Er is een onsmakelijke krant bij mij in de bus gegooid. Ik heb hem destijds bewaard en blader hem door zonder mij te herinneren waarom ik hem niet weggegooid heb, maar daar zie ik het portret van Luns. Luns naast Prins Bernhard. Bij een groot artikel van eerstgenoemde. Zijn gezicht staat mij niet aan en zijn artikel helemaal niet. Maar het blad heet De Telegraaf, dus alles klopt weer. Het artikel staat in vet gezet en heeft een groot aantal nog dikkere kopjes.

Het is een artikel dat druipt van vorstenverering maar er komt geen redelijk punt bij mij over, dat mij tot een mede-vereerder maakt. Wanneer wij uit de gezonde jongetjes die vandaag in Nederland geboren zijn of (het is nog vroeg) zullen worden, één door het lot aanwijzen, en hem een speciale opvoeding tot een betrekking met status geven, en het jongetje blijkt niet volstrekt stompzinnig uit te vallen, dan trekken wij hem een generaalskostuum aan en vervolgens is het zeer zeker dat er over zestig jaar een Luns zal zijn om zo'n artikel over hem te schrijven. Want er zal over zestig jaar ook zeker nog een Telegraaf zijn. Zó snel ontwikkelt de mens zich niet.

Die prinsenverering van nu ergert mij niet, hoewel sommigen dat uit mijn woorden zullen opmaken, ik vind die verering alleen maar beschamend. Het is zo dom. En over zestig jaar zal de bevolking van Nederland ongeveer eenzelfde intelligentie hebben als nu. Ook dan zal twintig procent van de bevolking de lagere school niet kunnen doorlopen. Zij zullen dat op zijn toekomstige status en koopkracht geselekteerde jongetje, dat vandaag nog geboren wordt of geboren is, liefhebben. De wereld zal geen flikker aan hem hebben, het tegendeel is waar. Want die ‘liefde’ verduistert de zaken waar het om gaat.

[p. 71]

141. Birma-Spoorweg, Kongo-Spoorweg. Er wordt met gerechtvaardigde afschuw gesproken over het gebruik van krijgsgevangenen bij de aanleg van de Birma Spoorweg door de japanners. Toch was de behandeling die de britten en de nederlandse krijgsgevangenen daar te beurt viel lief en zachtaardig vergeleken bij die welke bijvoorbeeld de christelijke belgen de zwarte bewoners van Afrika dwongen te ondergaan. Toen, nog maar vijftig jaar eerder, de belgen in Kongo ook een spoorweg wilden aanleggen - ter vermeerdering van hun roofprofijt - waren de slaven, op een lendendoek na bloot, allen met kettingen aan elkaar verbonden; iedere slaaf droeg een ijzeren halsband die hem in dat sisteem van kettingen bedwong.

142. De duitse maoisten en die van Eindhoven. - Zij zijn veel gevaarlijker dan de maoisten van Eindhoven.

- Noem er eens een.

- Franz Streepje Strauss. De leider van de kleinste maar meest rechtse oppositiepartij, de Christelijk Demokratiese Unie. Hij lijkt op Goering.

- Dat moet schijn zijn, want Strauss is kristen.

- De gedachte die ik je dan onmiddellijk voorleg zal je wel verontrusten: het is géén schijn. Kristen of niet, hij lijkt op Goering. En Goerings volgelingen hebben allemaal met hun gestrekte godverdomde rechterpoot Hitler het godverdomde Heil! toegeschreeuwd. En de godverdomde luitenant Strauss was een van die discipelen.

- Zou niet enig kleurverschil zijn in de oceaan van godverdomde rechterrotzakken daar in Duitsland? Sommigen een beetje rooms: Franz-Jozeph, anderen een beetje niks: Hermann.

- Maar Hermann had, als hij nu geleefd had - helaas heeft Wodan hem vroegtijdig tot zich geroepen - het boek van Franz-Joseph ook kunnen schrijven, Herausforderung und Antwort: Ein Programma für Europa en Franz zou wel graag de beschikking hebben over een Luftwaffe, zoals Hermann dat had.

- Ach, het zijn dus dezelfden.

- Ja, dat zijn zij. Nog altijd dezelfden.

143. ‘Het koningschap is dan ook een onwaardig instituut’. Iedereen die praat over het kostenaspekt van het koningschap is een pintheuker, maar iemand die niet onderscheidt dat het koningschap berust op een aantal mythen, of die de ogen dichtknijpt voor de ontrafeling van deze mythen, is te kwader trouw en mag niet verder lezen. Hij neemt maar een werkje van Courths Mahler. En anders is de Tros er nog.

Ik vind het koningschap verkeerd en ik weet toevallig dat de door mensen gemaakte instituties die verkeerd zijn ook verkeerd werken. Waarom vind ik het zo fout? Bedenk, om te beginnen, dat alles wat op mythen berust gevaarlijk is. Mythen zijn het gemeenste tegengif voor de ontplooiing van de redelijkheid die de mensheid verder zou kunnen brengen. Mythen worden gekreëerd door de uitstekende reklamevaklieden die de Duivel er op na houdt. De erfelijkheid van funktie en status is een zusje van racisme en slavernij. Wat is de slavernij? De erfelijkheid van lage funkties en het gebrek aan status. Racisme is oorlog. Slavernij vraagt om oorlog. Al kan de oorlog het tegenwoordig heel goed zonder koningen stellen, elk koningschap is verzwagerd aan oorlog.

Nu geef ik graag het woord aan prof. H.Th.J.F. van Maarseveen, hoogleraar in het staatsrecht aan de Erasmusuniversiteit te Rotterdam, en bepaald geen pintheuker. Op 30 mei 1975 schrijft hij in het universiteitsblad Quod Novum het volgende (de kursiveringen zijn van mij). Iemand ‘... die wat verder kijkt, stuit... op de funeste sociaal-psichologiese invloed die van het koningschap uitgaat en die politiek heel wat relevanter is dan de direkte macht van de koningin. Enkele stellingen daaromtrent mogen wel weer eens te voorschijn gehaald worden’.

‘Het koningschap levert bij uitstek de inspi-

[p. 72]

ratie voor het blijven hiërarchiseren van de samenleving.

Het koningschap is bij uitstek het simbool van machtsuitoefening van mensen over mensen; namens het koningschap zijn in 1966 heel wat mensen afgeranseld. Het levert een gruwelijk voorbeeld van persoonsverheerlijking en is een mensonterend ambt, dat degeen die het nauwelijks krachtens eigen keuze bekleedt of gaat bekleden aan hersenspoeling onderwerpt en in een ijzeren kooi van konventies, spelregels en verwachtingen dwingt. Het koningschap geeft aan het statelijk gebeuren een elitair karakter en werkt ook daardoor antiemancipatoir en anti-demokratiserend.

Als nationaal produkt dat voor de eksport goodwill, public relations en toeristen kweekt, is het politieke kitch, getuigend van dezelfde slechte smaak als onze molentjes en klompjes. Het koningschap is dan ook een onwaardig instituut. Wij dienen ons te schamen dat we het niet allang afgeschaft hebben.’

De hoogleraar in het staatsrecht van Rotterdam heeft gelijk. Het koningschap is de Courths Mahler-institutie van ons staatsrechtelijke sisteem. In deze tijd, waarin de duitse generaals zich inlikken in Zuid-Afrika of, behangen met alle onderscheidingen waarmee Hitler hen na zijn veroveringen versierde, naast Franco parades ter herdenking van de fascistiese revoluties afnemen, worden er films van Courths Mahler vertoond. Bij ons door de Tros. De samenhang is duidelijk.