Maatstaf. Jaargang 23

[p. 30]

F. Harmsen van Beek Dialoog uit een verhaal

Nog vóór donker werd ze afgehaald. Hij keek rond binnen, met gerechtvaardigde depreciatie.

‘Klee je aan.’

‘Hoe zeg je, ik ben gekleed.’

‘Nee, ja. Ik bedoel de rozejurk aan.’

Ze deed de rozejurk aan terwijl hij, namaak verstrooid en omgedraaid in boeken bladerde. Opmerkelijkerwijs zette hij ze op hun juiste plaats terug.

Ze hadden elkaar nimmer aangeraakt.

Eenmaal in de auto legde hij, zeer voorzichtig, zijn hand op haar, nu roze, knie.

‘Ik ga je ergens heenbrengen.’

Ze antwoordde niet.

‘Waarheen wil je?’

‘In godsnaam, buiten de bebouwde kom.’

‘Dat is een kleinigheid, we zijn er al.’

‘Maar niet ver genoeg. Het land is hier vlak en alle boeren hebben telescopen om te kunnen kijken of hun koeien in de verte ook soms tochtig zijn. Bespaart ze tijd.’

‘We kunnen naar een bos gaan. Ik wil je wat zeggen.’

‘Ik weet het al.’

‘Wat dan? Is het?’

‘Als jij het weet en ik, waarom er over te praten. Als we naar een bos willen gaan moeten we omkeerts - niet verder noordelijk, we raken aan zee.’

‘Ik heb een boot liggen aan het strand v. S.’

‘Ik heb daar een stelletje boten liggen met kennissen erin.’

‘Maar onder de kust zijn af en toe een soort kleine wouden.’

‘In plaats van roze had ik beter een camouflagepak aan kunnen doen.’

‘Heb je honger?’

‘Nou, met het oog op m'n outfit! Dinéren?’

‘It would be lovely to take you out for something by candlelight, even without anything on you.’

‘Oké, lets not have dinner dan. Ik ben sick van dinners.’

‘Zoals je wil.’

Een stilte.

‘Weet je - o -.’

‘Ja, ik weet er alles van, wat mij betreft tenminste.’

‘Hoe wist je het?’

‘Teveel vrije uren om te denken en intuïtie, zeker weer vrouwelijke.’

‘Kun je nooit ernstig zijn?’

‘Ik ben.’

Een stilte. Dan:

‘Zijn we zo ver genoeg weg?’

‘Nee,’ en dan ‘we zullen nooit ver genoeg wegkomen.’

Een stilte.

‘Ik wil wel. Zo ver weg als jij maar wilt.’

‘Maar ik wil niet.’

‘Waarom niet, dan.’

‘Gebruik je verstand in godsnaam, vertrouw vooral niet op het mijne, ik ben voortdurend in staat het, voorzover aanwezig, te verliezen!’

Hij trok zijn hand terug, er moest, op de se-

[p. 31]

condaire weg een zware truck gepasseerd worden. Het was nu aarde donker.

‘Ik wil gaan waar je wil.’

‘Ik wil nergens heen.’

Hij maakte de koppeling los en remde. Hij stopte.

‘Hier niet vooral, het is levensgevaarlijk op deze weggetjes.’

‘Je wil dus nog wel leven wel...’

‘Ik zie geen andere oplossing.’

‘Je hoeft niet, ik zal er iets op vinden voor ons beiden.’

‘Dat zal je niet. Denk aan het kind. Om van de rest maar niet te spreken.’

Nieuwe stilte. Auto opnieuw in beweging.

Een merkwaardig bos midden in de polder tekende zich af, in de verte.

‘Het kind.’

‘Ja, verbeeld je niet dat je een kans maakt het voor ons te behouden. Ze zal het, à tout prix, voor je straf en laten we hopen uit affectie, in bezit nemen en wettelijk maak je geen enkele kans. Moedwillige verlating. De gangbare verwijten van jouw kant bestaan niet. Je hoeft er niet op te rekenen.’

Hij bracht de auto tot stilstand op een drassige dam. Gelukkig dat ze haar laarzen aanhad.

‘Ach lieveling,’ dacht ze, ‘jouw mooie soepele juchtleren loafers.’

Hij zei: ‘We moeten dit weiland oversteken.’

Het klonk als een commando, ze voelde zich door de vijand omringd, het leek een hachelijke onderneming.

In het bos was de grond droger, hoger gelegen. Een raar bos, zonder huis erin.

Hij maakte een leger van twijgjes en bladeren, verse bladeren. Heel dik. Toen gingen ze samen slapen. Het was de eerste keer.

Toen ze naar huis gingen vroeg hij weer: ‘Hoe wist je het.’

Ze zei: ‘Ik weet niet.’ En dacht aan het kind.

‘Ik,’ stamelde hij: ‘erger, kan je niet missen. Dit zijn nu maanden geweest dat ik er van heb gedroomd en ieder voorwendsel heb aangegrepen om je op te zoeken. In het nette. Met anderen erbij desnoods.’

‘Ik...’ hij aarzelde.

‘Stil,’ zei ze, ‘ik ben bijna thuis. Zet me hier maar af. Ik loop het laatste eindje.’

Hij begreep het, zo goed als zij het wist.

Hij wilde haar kussen maar er kwam een tegenligger uit het dorp aan. En daarna was het te laat. Hij zag haar verdwijnen in een lange roze jurk onder de eerste lantaarn aan de rand van de ingangsweg naar het dorp. Om de bocht.

Toen niets meer.