Maatstaf. Jaargang 22

[p. 9]

Jan G. Elburg Huiselijk leven

Rijst op jongelingen, gort aan het zwaard

Dat het begrip rusteloos was
en de - hoe noem je hem - ober
lusteloos zeggen zou
bedacht hij, tussen verguld figuurzaagwerk
rijst buffelend: vrouw ver van hier
en huis.

Bier niettemin als in
ver (oostelijk?) gelegen goede oude
of oetelige gouden tijden
naar viooltjes smakend
en best, tóch,
zoals de jongens met de blikken brillen,
meisjes in todden, zittend, ginds,
toch trutten kunnen zijn.

Toezien dat het valt

Als aan een langzame zwengel rolt
zogenaamd zwerk zich af
enkele keren
als jichtig bewegende beelden, herinnerde
electronica bekent
ook de bejaarde natuur verplichte kleuren niet.

Dit persoon blijft opmerkelijk
stil: laat alle dingen
afgedaan zijn:
letterwerk radio huishoud
mechaniek.

[p. 10]

 

Als aan de zwengel van een haast al

 

kostbare wringer krakerig

 

van aard maar geolied

 

 

 

Rillende druppels op serreglas

 

waterpas recht daarboven met

 

honderd x honderdmaal als gegeven:

 

 

 

wolken

 

binnen hun druppels

 

 

 

langzaam en leerzaam eenzaam

 

moddergrijzige kleinere

 

moeders binnen hun dochters

 

voorbijgaand

 

te betekenen?

Het was in de nacht van de staking

Late bus dreunde langere
scheuren in mijn muren.

Bij bibberend licht
van beukeblok nog even
onvast opwelling neerschrijven.

Kogelpen met tegenzin
afg...

af.

Schrijfmachine in alle stilte
vertikte het ook.

Late aanloop

Zij komen omdat zij vrezen
eenmaal als ik te zijn:
ziende,

mij door alweer een
vergrotend glaasje beschouwen

[p. 11]

 

als deze slivova:

 

old, original,

 

niet heviger dan

 

40%...

 

 

 

gegarandeerd toch

 

- weten wij doodgaande dichters -

 

dronken makend

 

bij overtuigd gebruik.

Bouwjaar '19

Soms ook, opeens:
glas in de hand
of leip van lezen op een grasmat stappend:
kèn ik die lieden dan,
die echte, luide:

smakelijke vrouw met kinderen,
ballende, bloemen knakkend in de / welke / tuin

...d' oû elle... ainsi...?

Raadzoekend omzien in herinnering:
openslaand raam / 1-lichtflits-50-jaren
aan woordenarm verwijtend spokenspinsel

...ni d'homme...

verdicht op slag tot werkelijkheid
die juichend aandacht vraagt.

Een schijntje nabeeld blijft
zelfs heel het half uur later:
geprojecteerd op tafelgoed,
vloeit samen in de borden maar aldra
ondergeschept met goeie soep, bedolven
onder de eerste kantelende snee
gebraad

en nademaal
komt avond al, aanzie, het apparaat
ligt goedig grommend aan zijn kabel, klaar
een schitterend nieuw leven te beginnen:
die binnen zijn zijn binnen.

[p. 12]

 

Niet uitgesloten aan de tuindeur, achter, wurmend

 

een ieder najaar als mijzelf bezongen

 

herfst, met zijn poppesnor van vleugelnoten,

 

zijn stap van vallend, vallend,

 

vallend, vallend

 

fruit.