Maatstaf. Jaargang 22

[p. 82]

Hans van Weely Gedichten

Oma P., een oude vrouw

Ze loopt wankel op pantoffels, soms
urenlang dezelfde ronde.

Op een harmonika
bespeelt ze geesten en telt denkbeeldig geld,
verliest haar woorden, noemt het kind
een zwarte kat.

Met de dag brozer van gestalte geworden,
is ze nauwelijks nog iemand te noemen;
het vocht vloeit gestadig weg.

Er rammelt een vreemde pijn
in haar hoofd. Al jaren een zekere
dood in de schoenen.

Aan het klavier

Voor Afra

Alles is weer vanouds: De pendule tikt
en koffie staat te dampen.
Geen wanklank wordt vernomen.

In zulke uren knopt ze open, koppig
en ongenaakbaar. Gezeten op de kruk is het
alsof haar een huivering
door de leden voert.

Dan spelen haar vingers vuur
en met een suizeling van tonen
wordt het vertrek gevuld.

[p. 83]

 

Zo kan haar lichaam bezig zijn,

 

nog jong met wiegende borsten.