Maatstaf. Jaargang 22

[p. 6]

Karlheinz Deschner Kerkelijke belasting voor Mynarek?

Het arsenaal van kwalificaties die hem worden toegevoegd is groot en reikt van gedegen geleerde en verdediger van de waarheid via geile lustpiraat en zenuwlijder tot smerig zwijn, dat maar gauw moet worden afgemaakt.

Wie is Mynarek? Vaak belt hij mij op. Soms ontmoet ik hem: de enige van mijn katholiek-theologische kennissen, aan wie men niet kan zien of ruiken dat hij (ex-)priester is; viriel, welsprekend zonder praatziek te zijn, zijn enigszins Oosteuropees-boerse charme soms omgeven door een peinzende sluwheid en treurigheid, die tot nadenken stemmen. Nooit verschijnt hij zonder zijn jonge vrouw. Nooit verveelt hij mij. Maar ken ik hem?

Weet ik of het waar is dat men hem, vol christelijke naastenliefde, om zeep brengt? Of ruïneert men hem slechts in schijn? Mutatis mutandis, een geval à la Tondi s.j., die plotseling, vervolgd en tot satan uitgeroepen, vluchtte uit het Vaticaan, vervolgens vanuit Oost-Berlijn jarenlang paus en kerk bestreed - en nu weer, getrouwd en wel, in het Vaticaan zit? Wie is Mynarek? Hij is afkomstig uit Silezië, eerst niet bijzonder vroom. Hij is leider bij de Hitlerjugend geweest en toen hij zestien jaar was hebben de Polen hem lange tijd gevangen gehouden; in de gevangenis verneemt hij, in uiterste vertwijfeling, de woorden: ‘word priester!’

Het Damascus van Mynarek. De geboorte van een ijveraar, een mysticus, die God overal ervaart, voor elk meisje de ogen neerslaat, die zelfs op nonnen wegens zijn deugdzaamheid de indruk van een waanzinnige maakt, kortom: een levende heiligenlegende.

En dan ruilt deze man, jaren later, de bijna tweeduizend jaar oude moederkerk in voor een twintigjarige blondine! Is dat niet onnatuurlijk, pervers zelfs?

Daar komt nog bij dat hij als jong godsdienstleraar al struikelt over de gymnasiastes van een kloosterinternaat in Westfalen - zij het ook op een andere manier dan menigeen zal denken. Want deze schattige meisjes, die al eerder een noodlottige invloed hebben gehad op een aantal van zijn voorgangers, deze zorgvuldig door nonnen behoede kinderen, dwepen niet alleen met de knappe, gepromoveerde priester uit Polen, maar meer nog met Friedrich Nietzsche. Zij dwingen Mynarek, die Nietzsche ‘mateloos’ haat maar hem, het is nauwelijks te geloven, tot nu toe alleen uit citaten kent, tot een confrontatie, en dan maakt Nietzsche ook een diepe indruk op Dr. Mynarek. De meisjes hadden geen succes, maar Nietzsche slaat in als een bom. De tweede zware veldslag om de theoloog wordt gewonnen door het Neodarwinisme, de derde door de moderne protestantse bijbelkritiek, waarmee Mynarek, alweer nauwelijks te geloven, pas in contact komt als hij, 37 jaar oud, hoogleraar is geworden in Bamberg. Niet door een vrouw, zoals men het geschrokken kerkvolk maar al te graag wil wijsmaken, is de geleerde afvallig geworden, maar door het inzicht dat de Roomse kerk op fabeltjes berust, op geestelijke onvrijheid en grenzeloze honger naar macht. Vrouwen heeft de priester Mynarek - voor het vrouwelijke faculteitspersoneel bijna de enige theoloog ‘die leeft zoals hij

[p. 7]

spreekt’ - zestien jaar lang niet gehad. Toen hij echter deed wat hij sinds lang om zich heen zag gebeuren, had hij natuurlijk priester kunnen blijven, had hij als professor een achtenswaardig leven binnen de kerk kunnen leiden, en wie weet wat voor carrière nog kunnen maken - ook als hij zijn leven lang niet alleen naar bed was gegaan. Deze conclusie mogen we trekken op grond van het seksuele leven van een verbijsterend aantal geestelijken, waaronder zelfs bisschoppen en pausen.

Omdat Mynarek echter niet wilde huichelen, niet wilde handelen naar het oude katholieke devies ‘si non caste caute’ (indien niet kuis, dan tenminste voorzichtig), omdat hij ongeloofwaardigheden en zelfs uiterst onmenselijke zaken niet ook nog publiekelijk wilde verdedigen, trad hij uit de kerk. Dat is de meest logische consequentie; en zijn huwelijk daarna is ook wel de meest natuurlijke. ‘Nu heeft hij één favoriete vrouw,’ heeft zijn echtgenote onlangs gezegd, ‘anders had hij een harem gehad.’ En haar man recapituleerde enigszins meer berustend: ‘Wat sex betreft was het leven binnen de kerk veel vrijer dan nu.’

Wat gebeurt er echter als de (voormalige) dekaan van een faculteit van een bekende katholieke universiteit meneer de paus in een lange (maar naar mijn smaak veel te onderdanige) brief de hele rommel voor de voeten werpt en heengaat?

Ach, wat verwacht iemand, die nog voor zijn vertrek niet slechts te horen kreeg: ‘Ellendeling, je zult Wenen verlaten, levend of als lijk!’ maar op wie men zelfs tijdens een autorit (met zijn schoonmoeder) van Passau naar München geschoten heeft - de kogel trof de voorruit, vlak bij het spiegeltje?

Waarschijnlijk verwachtte hij nu geen openlijke aanslagen meer. Die zouden - niet alleen Mynarek - duurder komen te staan dan alle anti-katholieke boeken, die hij naar wij hopen nog schrijft. Toch blijkt hier en daar het engagement der gelovigen, en verrast stelt men vast: de kerk is lang niet zo dood als men lichtzinnig had aangenomen. O nee, springlevend rukt

[p. 8]

men de spiegels van Mynareks auto af, vernielt de remmen, zaagt de nokkenas half door, prikt vijftien- tot twintigmaal de banden lek (kom, kom, het is maar rubber! Waar wil men dan gestoken worden?). Men gaat voor zijn huisje hoog boven de Main staan en schreeuwt: ‘Communist! Ellendeling! Heb je het fijn met je vrouw? Over een half uur ben je een lijk! Schurk, kom eens te voorschijn, ik vermoord je...’ Op klaarlichte dag. En 's nachts om één uur. Urenlang. Bovendien klinkt bijna voortdurend uit de telefoon: ‘Ellendeling!’ ‘Ik schiet jullie dood!’ En brieven: ‘Hoe kan men als priester, als aan god gewijde!!!! zo laag zinken maar ja de duivel heeft macht!!!! “hij gaat rond als een brullende leeuw”!!!! Het klopt, het is je aan te zien!!!! Voor ons is het voldoende dat je met een verlopen hoer samenleeft. vast blijft mijn doop altijd bestaan! ik wil de kerk gehoorzamen!!!! wij priesters blijven trouw tot in de dood!!!! arme hater!’

Of: ‘Mijn vrienden en ik hebben het besluit genomen dat, als u niet direct uw “levenswerk” terugneemt, er iets gaat gebeuren! Als u wegens een 19-jarig modepopje - u zou haar vader kunnen zijn - het priesterkleed afwerpt, dan is dat een schandaal, al was het alleen maar omdat uw liefje, als u al een grijsaard bent, nog jeugdig zal zijn. (Sex schrijft u met grote letters, nietwaar?) Als u zich zo boos maakt over de liefdeloosheid van uw voormalige kerk, had u wat naastenliefde moeten betonen aan dit minirokpopje, maar daar verdient u niet aan! Zo'n modepop kost immers heel wat, dat zult u nog wel merken. U hebt veertien dagen de tijd, meneer (meneer krijg ik nauwelijks uit de machine, schoft zou beter lukken?!!) dan kunt u op ons rekenen!!... Heil Hitler, voor u en uw hoer! een gezegende impotentie, seksuele patser!’

Dat zijn de indrukwekkende verklaringen van katholieke medemenselijkheid, seksuele onderdrukking en nazi-heimwee, zoals Mynarek ze bij stapels ontvangt.

Aangaande zijn vaak gewraakte geldzucht overigens moet ik zeggen: toen hij nog katholiek was had hij daar geen last van! Toen zuchtte de priester al dermate onder de last van 5000 mark spaargeld, dat hij zijn onbehagen uitsprak jegens een lichamelijk gehandicapte, maar zeer heilige parochiehelpster, die prompt met de fraaie zekerheid van dergelijke personen ten antwoord gaf: ‘Ach weet u, daar heb ik totaal geen last van. Zet u het maar op mijn rekening.’ En Mynarek maakte 5000 mark over. En toen kende die heilige dame (ik wil er iets onder verwedden dat ze Theresia van Avila bestudeerd heeft) een arm weeskind, en Mynarek maakte elke maand 100 mark over voor de arme wees. En eens bibberde de heilige zichtbaar van kou, en Mynarek schonk 250 mark voor een elektrisch kacheltje. En steeds als de reine ziel, die geheel vrij was van onbehagen jegens geld, een bijzonder heilig gezicht zette, vroeg de Silezische mysticus: ‘Hebt u geld nodig?’ Totdat hij eindelijk meende te weten wat ze nodig had en waarvoor, en haar schreef: ‘Vervloekte hoer Gods!’

35.000 mark in totaal heeft Mynarek, de priester, betaald voor ‘liefdadige doelen’ - en dat kon hij zich ook veroorloven. Maar 1500 mark minstens heeft Mynarek, de afvallige, moeten vertelefoneren, om van de Oostenrijkse centrale voor de bezoldiging van geestelijken eindelijk, na negen maanden, zijn rechtmatig pensioen los te krijgen! En helemaal naar Lübeck moest hij reizen voor de hypotheek (voor zijn huis), die een bank in Unterfranken hem vóór zijn uittreding vast beloofd, maar later geweigerd had, want: ‘Professor Mynarek leeft gevaarlijk!’ Dat is de eerste duidelijk uitspraak die ik tot nu toe uit de kring van zijn tegenstanders heb vernomen.

Het moet anderzijds worden toegegeven dat men zich ook wel weer gul betoont. Hoewel men Mynareks zorgzame schoonmoeder in het bisschoppelijke Würzburg niet overal bedient (ze wordt op straat lastig gevallen, men spuugt haar voor de voeten, haar auto is meermalen regelrecht geramd, en onlangs is haar anoniem veel geld geboden als ze zich wilde uitspreken

[p. 9]

tegen die verdoemde man van haar dochter!), krijgt de familie Mynarek de boodschappen thuisbezorgd: weliswaar zonder ze besteld te hebben - van kleine pakjes tot een complete keukeninrichting. Kortom, zelfs in het ‘profane’ leven gedonderjaag, dwangbevelen, processen in overvloed.

In de (steeds giftiger woedende) geestelijke oorlog heeft men hem - zonder gehoor te geven aan Jezus, die ieder proces verboden heeft - zojuist niet minder dan dertig nieuwe processen in het vooruitzicht gesteld, als zijn boek ‘Herren und Knechte der Kirche’ herdrukt wordt; de oorspronkelijke titel van dat boek, ‘Inquisition im 20. Jahrhundert’, zou beter gepast hebben, zo niet bij de inhoud, dan toch bij de lotgevallen van de auteur...

Zoals bekend heeft Bertelsmann het manuscript voor 50.000 mark voorschot (een bedrag dat hij nu weer terug eist!) aangekocht, en daarbij, zoals niet bekend is, de auteur schriftelijk ‘een groots opgezette publiciteit’ gegarandeerd, ‘overeenkomstig die voor Augsteins boek “Jesus-Menschensohn”,’ vervolgens echter, zoals weer wel bekend is, het corpus delicti niet gepubliceerd. Pas Kiepenheuer & Witsch bracht het bij verrassing uit, en nog heden is het in de meeste Duitse boekhandels zonder meer verkrijgbaar - uit de Oostenrijkse wordt het momenteel door de politie verwijderd.

Het Duitse schandaal van het jaar is in vele opzichten interessant, kleurrijk, gedetailleerd, ten aanzien van bepaalde ondergeschikte aspecten en personen aangenaam compromitterend, af en toe raakt het zelfs principiële, fundamentele zaken, maar over het geheel genomen is het lang niet zo gevaarlijk als de auteur wel gelooft; vergeleken met de werken van bij voorbeeld Manhattan, Paris, Sejnman, Novak, of zelfs de amusante en briljante Breza, ofwel van kritische protestantse theologen, en zelfs in vergelijking met die van onze vriend Tondi s.j. maakt het een tamelijk onschuldige indruk. Men windt zich immers alleen maar op omdat Mynarek, terecht overigens, levende personen onverschrokken met name noemt. Voor het merendeel zijn dit overigens onbekende professoren of een bisschop uit de Beierse binnenlanden. Geen van deze personen heeft, voor zover ik weet, bezwaar gemaakt tegen een der bovengenoemde critici, hoewel deze toch juist het meest recente katholicisme als weerzinwekkend misdadig aan de kaak hebben gesteld, of zelfs het oudste katholicisme elke historische grond ontnomen hebben. Omdat het nu echter om hun eigen kleine persoonlijkheid gaat beginnen ze te jammeren - misschien beweren ze zelfs wel: ‘om Christus' wil.’

Voordat echter Hubertus Mynarek - ook als afschrikwekkend voorbeeld natuurlijk! - door deze apostelen van het gebod ‘hebt uw vijanden lief’ murw gemaakt en van zijn huis beroofd wordt, zou hij niet alleen bijgestaan moeten worden door rijke medestanders, maar ook de gewone gelovige, die nog steeds zonder meer belasting betaalt aan deze kerk, zou eens moeten bedenken of hij dat geld niet beter kan sturen naar professor Mynarek in Kitzingen - als deze geen tweede Tondi blijkt.

Vertaling mevr. C.E. van Amerongen-van Straten