Maatstaf. Jaargang 21

[p. 96]

Eddie Evenhuis Zelfgezicht

De spiegel onthult het wel:
het voortschrijden der jaren,
drankgebruik en tekort
aan restaurerende slaap.
Onzekerheid jeukt. De tucht,
die het zwikje bijeenhield,
wijkt en dunt als de haren.
Er bleef een komediant,
die in een magere klucht
te biecht voor de spiegel staat.

De claus ligt voor de hand,
koel of verwarmend, nog
naar het uitkomt. Waarheid
wisselt met gladde praat.
De ogen zijn in verzoenend
kijken geoefend. De val
van de hand is geroutineerd.
Maar in een voortsmeulend,
stug zelfbeklag verteert
boetebereidheid tot haat.