Maatstaf. Jaargang 21

Hendrik de Vries Nocturne

Dier, dat alleen mij wou kennen,
Onstuimige tijgerpoes,
In steeds nieuwe vreugderoes
Gekoesterd met rijk verwennen.
Haar dood was mijn grootst verdriet.
Soms komt ze, in 't beschermd gebied
Hier, waar ons geen mens bespiedt,
Nog razend mij tegenrennen.
Zij springt, hangt hoog aan mij vast
Als vroeger, dolblij verrast,
Warm, weeldrig, innig betast.
Zij zingt weer haar snorrend lied,
Zij ademt liefde, en geniet.