Maatstaf. Jaargang 20

[p. 886]

k. verwey
voor jani holst's vijfentachtigste verjaardag

O, Roem, die tegen ons zoo fel zich kantte,
Ons scheidend: U van Rembrandt, mij van Dante!
Wij zwoegen overschaduwd, Gij en ik:
Gij door Uw Oom, en ik door mijne Tante.

Bovenstaand kwatrijn, dat hij ter gelegenheid van mijn 50ste verjaardag maakte, geeft in zijn directheid ons beider overeenkomstig lot treffend weer.

Inderdaad zijn wij de laatste loten uit een sterk en vitaal geslacht: het geslacht der Tachtigers. Als men bedenkt dat het met enkele jaren precies een eeuw geleden is, dat deze beweging op gang kwam en de naam ‘Tachtigers’ nog steeds van kracht is, dan komt men wel tot het inzicht dat deze ‘voorvaren geen domme jongens waren’. Om tegen deze berg van reputatie op te tornen en ook nog een bijdrage aan de grote daden van onze voorgangers te leveren, daar hoorde destijds moed toe.

Dat Jani daarin is geslaagd en zich wel niet meer ‘overschaduwd’ zal voelen, is overduidelijk uit zijn leven en werken gebleken. Ik kan niet anders zeggen dan dat hij mij altijd als deelgenoot in ons gemeenschappelijk lot genereus is trouw gebleven. Al liepen onze naturen en voorkeuren wel eens uiteen, toch hield hij de bijna kwart eeuw, dat ik hem ken de vriendschapsbanden aan. In navolging van het meesterlijke portret dat Charlotte van Pallandt in 1966 van hem maakte, heb ook ik hem in dat jaar geportretteerd. Het was een wat moeizame arbeid en er was aan beide zijden veel geduld nodig om het portret tot een goed einde te brengen. Op het ogenblik bevindt het zich onder de hoede van het museum Boymans-Van Beuningen te

[p. 887]

Rotterdam. Nadat Jani het portret dat ik hem oorspronkelijk had cadeau gemaakt, in bruikleen aan bovenvermeld museum afstond, heeft hij onlangs laten weten, het portret in eigendom aan het museum te willen schenken.

Ik zal mij wel wachten mij aan een mening over Jani als dichter te wagen. Wel weet ik dat hij een hekel heeft aan Goethe en aan mijn grote oom Albert die hij bij elke gelegenheid een sneer placht te geven. Hij plaagde mij destijds door elke keer als hij kwam poseren te zeggen: ‘Ik heb vanochtend weer in je oom gelezen’. ‘Maar waarom doe je dat dan als je zo'n hekel aan hem hebt?’ ‘Ja’ zei Jani dan ‘het is wel goed brood!!!!’

Over een man als Jani zijn talloze anecdotes in omloop. Een staaltje van zijn gevatheid: Ik vroeg hem eens, of hij wist waar het woord ‘primavera’ vandaan kwam. ‘Nee’ zei hij ‘maar ik ken wel een Vera, die prima is!’

Mijn vrouw en ik, die hem altijd graag op bezoek hebben, hopen Jani nog dikwijls bij ons te zien: de vijfentachtigjarige ‘Onsterfelijke’ onder onze vrienden!