Maatstaf. Jaargang 20

[p. 866]

jacob groot
[gedichten]

opdracht

Zijn geschreven en gesproken woorden
behoren tot het weinige onvergetelijke
dat ik nog weet.
Dit gedicht toont niet de sombere ouderdom.
Het gaat over mij, maar, letterlijker dan ik
mij voor kan stellen, gaat het, op het uiterste moment,
zowel over hem als over mij.
Dan is het ook waar dat die ouderdom
hem in niets van ons onderscheidt.

[p. 867]

het huis met de pilaren

Die mij, zoals ik zelf, ontvielen,
of die hier bij mij is; die dwaal-
de en stierf, of de herder der zielen:
ik zit te denken aan allemaal.

Vraag maar, maar vraag maar
niet meer of ik bij je ben.
Pas in mijn avond wordt alles waar:
zelfs jij; kijk maar naar binnen.

De oude stemmen om de haard.
Het zelfde vensterraam. De brink.
De zee die ons alsmaar herhaalt.
O, werelden waarin ik wegzink.