Maatstaf. Jaargang 20

[p. 634]

hans warren / gedichten

een december negentientweeënzeventig

je sprong langs me, naakt,
als een saltimbank,
een driedubbele salto op je handen
en toen de borstwering over, het ravijn in,
zoals de branieduikers van Acapulco.
ik rende je na: was het wel vloed,
was er water genoeg?
er was geen water genoeg -
ik zag je eerst niet
daar beneden op de rotsen
toen
alleen je hielen waren nog gaaf
het was weer eens morgen.

[p. 635]

 

Ben jij het die dit leest? Heb je net

 

je astrakan muts afgezet, en vallen nu

 

je zwarte krullen warm naar het papier?

 

Slaat het licht van deze bladzij

 

op in de goudspikkels van je ogen,

 

glimlach je gelukkig, nu je merkt

 

dat ik dit weet, en breng je ook

 

je donkere lippen zo dicht bij de woorden

 

dat het lijkt of je ze gaat kussen?

 

Leg je, toch even onzeker, je vinger

 

tussen de bladzijs, druk je het boek

 

tegen je borst, waar het ritselt

 

door het bonzen van je hart?

 

Ben je nòg mooier nu, kijk je door het raam?

 

Wees gerust: dit is werkelijk voor jou geschreven.

[p. 636]

 

Misschien dat we in de tijd

 

toen onze voorvaderen nog lieten slachten,

 

vlees te roken hingen, met haviken

 

op de vuist ter jacht gingen,

 

misschien dat we toen, bij de klanken

 

van een sarraceense luit elkaar

 

zonder meer in het kruis gegrepen hadden,

 

de wangen tegen elkaar hadden geschraapt,

 

en gezegd hadden ‘rot op’ in een taal

 

die we nu geen van tweeën meer kennen.

 

Maar nu we leven in het tijdperk

 

waarin alles kan en alles mag

 

staan we dronken en stoned

 

als standbeelden tegenover elkaar,

 

zo vormelijk, zo ongenaakbaar,

 

dat er alleen ontvluchting mogelijk is

 

langs de andere kant, een fait divers:

 

voor jou een verkeersongeluk,

 

voor mij de aloude knotwilg.