Maatstaf. Jaargang 20

[p. 609]

j.p. guépin
gedichten

een oproep van fellini

Penelope eet haar weefsel op.
Odysseus! Kom thuis!

naar zandvoort?

Best! Als ik ontspannen in zee spartel
denk ik weer aan mijn warme bedje
thuis. Oost!

*

De pot herinnert zich de hand die hem maakte,
zegt dat ons de duimafdruk?

Voor wie er op let een overblijfsel van een ademend lijf,
een wil om weg te gaan en te zeggen:
‘het is af, ik ga naar huis,
laat nu de boel maar barsten!’

*

[p. 610]

 

Als er nu opeens een stilte viel,

 

maar ik zei per ongeluk nog iets,

 

b.v. ‘tot morgen, 'k dut en wéét niets te vertellen’,

 

zouden ze dan allemaal opstaan en me feliciteren,

 

alsof ik gezegd had:

 

‘een schorre kut is beter dan een schelle’?

 

 

 

*

 

 

 

Een teken van opstand zijn deze twee

 

verlamde mensen die elkaar

 

nog dagelijks hun afhankelijkheid betuigen.

 

 

 

Als de een huilt kan ik de ander niet beminnen,

 

als de een scheldt geef ik de ander geen gelijk.